Popstukken

Tussen de bedrijven door een tasty burger verorberd in de Ground Zero Blues Club, die qua vintage design onwillekeurig deed denken aan 'Se7en', de bloedstollende film starring mede-eigenaar Morgan Freeman. Turend naar het kleine podium verzuchtte de voorman van de groep waar Limburg trots op is: “Wat zou ik hier graag een keer optreden.”

Chet Baker, de jazz cat annex junkie die alweer bijna dertig jaar geleden op z’n achtenvijftigste uit het raam van kamer 210 op de tweede verdieping van het hoofdstedelijke Hotel Prins Hendrik te pletter viel op de gelijknamige kade. Vraagteken: per ongeluk of met opzet?

Voor nostalgie ben ik niet in de wieg gelegd – ware er niet de Summer Of Love. Niet dat ik een oude hippie ben, daarvoor was ik op mijn veertiende vijftig jaar geleden nog te jong. Plus dat ik in de binnenlanden van Limbabwe leefde, dus het speelde zich allemaal mijlenver van mijn bed af.

Er verschijnen gewoon te veel cd’s, althans wat mij betreft, want tweeëneenhalf keer met een half oor luisteren geldt voor mij niet als beluisteren. Neem nou 'Skeleton Tree' van Nick Cave, de nummer twee in Oor’s eindlijst van afgelopen jaar. Close listening wilde gewoonweg niet lukken. Te onrustig om deze verstilde muziek tot mij te laten komen.

Laatst stond ik voor een dilemmaatje. Conor Oberst en Arno traden dezelfde avond tezelfdertijd op in het Utrechtse Muziekpaleis. Nu doe ik niet aan halve concerten, tenzij natuurlijk wanneer het me niet vermag te boeien, dus al ben ik nog zo’n trouwe hond, één van de twee moest ik afvallen.

In een donkere kleedkamer probeer ik languit op een stretcher met een handdoek over mijn hoofd een beetje bij te komen. Tien minuten voor showtime stapt de Zanger binnen. Ik word meegetroond naar de zijkant van het podium. Er staat een stoel voor me klaar en wijn en water.

“Weet je wie ook kanker heeft?” vroeg het Zeeuws meisje plompverloren. Wist ik natuurlijk veel, dus de naam kwam er in één en dezelfde adem achteraan: “Jimmy LaFave.” “Goh,” reageerde ik nogal oenig. “Longkanker,” vervolgde ze. “En dat terwijl hij nooit van zijn leven heeft gerookt.”

Zo'n zestien jaar geleden, de dagen rondom 9/11, vertoefde ik enkele middagen per week in het ziekenhuis om mijn vader te vergezellen op diens weg naar het einde. Op de gang van de afdeling bevond zich op de kop een royale rokersruimte, waar we samen met een stel verpleegsters bijna op het gezellige af zaten te paffen.

De laatste minuten van Eerste Kerstdag tikten langzaam weg toen de BBC naar buiten kwam met het overlijdensbericht van George Michael. Wij hoorden het kort na middernacht via Radio 2 op de achtergrond in het zeventiende uur van de onvermijdelijke Top 2000.

Wat viel die nieuwe Wilco mij op eerste gehoor vies tegen, zeg. Maar goed, opperhoofd Jeff Tweedy, door de onvolprezen Duitse editie van Rolling Stone uitgeroepen tot ‘onze favoriete hoedendrager’, had vooraf natuurlijk niet voor niets laten weten hoe graag hij ons Wilcoholics eens op het verkeerde been wou zetten.

Dat beroemdheden als Vince Gill, Steve Earle en Billy Bragg zich niet te goed hadden gevoeld een nummer van hem op de plaat te zetten, gold thuis in Amerika als zijn schamele claim to fame. Dus nee, breaking news was het bepaald niet, het overlijden van Greg Trooper, de montere troubadour met het olijke hoedje.

Kan een eendagsvlieg negen levens halen? Ik heb de tel niet bijgehouden, maar het zou best eens kunnen in het geval van Marcy Playground. Bijna twee decennia terug verscheen het titelloze debuutalbum van dit post-grungetrio uit New York en sindsdien doet om de paar jaar iets toevalligs me het ding uit de cd-kast halen.

En dan moest er natuurlijk nog iemand op bas. Nou, dat werd hij dus, de oprichter van de Nederlandse Nina Hagen Fanclub. Een goedkope eerstehands gitaar gekocht, de eerste blaren op zijn vingers geoefend en loos ging het. Zestien was hij destijds, het interbellum tussen punk en new wave.

Wat schiet ons oudere popliefhebbers als eerste te binnen wanneer we de naam Leon Russell horen? Natuurlijk dat beeld van die broodmagere pianist met zijn schouderbladlange haren en cilinderhoed, die met geheven linkerarm ‘one, two, three, four’ schreeuwt, waarop Joe Cocker en de hele bubs een spetterend slot breien aan 'Cry Me A River'.

Het was de tournee van de aangekondigde dood. Op 24 mei maakte The Tragically Hip wereldkundig dat aanvoerder Gord Downie lijdt aan ongeneeslijke hersenkanker. 'Breaking news' in Canada, want The Hip geniet in 'the great white north' minstens zo’n status als The Boss in 'the land of the brave and the home of the free'.

Neil Young vernoemde 'On The Beach' naar een kernoorlogsfilm starring Gregory Peck en Ava Gardner – en wel omwille van die iconische strandfoto, geschoten op een bewolkte namiddag in Santa Monica: hij starend over de oceaan, aan de rand van Amerika.

Dat iemand al die woorden kan onthouden. Na tig concerten wil ik me er nog steeds over verwonderen, maar vraag er eens naar en je krijgt steevast een antwoord van niks. Nee, het is kennelijk niet echt een ding. Al blijkt het soms wel degelijk een probleem.

Nee, uit het oog betekent heus niet altijd uit het hart. Neem Steve Forbert. Al sinds ik weet niet hoe lang volg ik hem niet meer, maar toen ik onlangs hoorde van zijn komst, dacht ik gelijk: daar ga ik naar toe, zeker weten – nou ja, deo volente natuurlijk.