Interviews etc.
De nieuwe Spoon moest haast wel tegenvallen. 'They Want My Soul' kon immers niet beter, zo scheen het. Maar nee, 'Hot Thoughts' blijkt ronduit verbluffend: avontuurlijk, op het experimentele af, sonisch even kunstig als ongepolijst, tegelijkertijd melodieus en groovy. Kortom, indierock voor en door gevorderden.
De Fender Telecaster was speciaal gemaakt voor country, maar bleek net zo geschikt voor rock en blues. In de popmuziek blijft deze elektrische oergitaar tot op de dag van vandaag veelgebruikt. In zesenzestig jaar is er aan het oorspronkelijke ontwerp niets veranderd en waarom ook? Om met Chuck Prophet te spreken: “Perfectie valt nu eenmaal niet te overtreffen.”
“De Fender Telecaster valt onmogelijk te verbeteren. Wat hebben ze sinds de jaren vijftig al niet geprobeerd aan te passen. En telkens weer keerden ze terug naar het oorspronkelijke ontwerp,” zegt Chuck Prophet. “Het instrument is het Zwitserse zakmes onder de elektrische gitaren: alles wat je nodig hebt, zit erop en eraan.”
"Toen ik me laatst nogal gedeprimeerd voelde, betrapte ik mezelf erop dat ik letterlijk de blues aan het zingen was, iets van Billie Holiday," zegt Martha Wainwright. "Ik vond het zelf een beetje lachwekkend beeld: een vrouw die van verdriet aan het zingen slaat. Maar helpen doet het wel.”
Nadat Alabama Shakes onder zijn leiding het innovatieve 'Sound & Color' had opgenomen, produceerde hij afgelopen jaar uiteenlopende prachtplaten van Dawes, Jim James en niemand minder dan John Legend. Tussen de bedrijven door doet hij zich ook nog eens gelden als een exceptionele singer-songwriter. Zijn naam? Blake Mills.
“De Eagles hebben zich uit de naad gewerkt en ondertussen ongelimiteerd de beest uitgehangen,” aldus Don Henley, die samen met kompaan Glenn Frey gold als de Lennon & McCartney van de countryrock. “Maar in tegenstelling tot zoveel anderen zijn wij er toen niet aan onderdoor gegaan. Pas achteraf beseften we hoezeer we van geluk mochten spreken.”
Ze zouden niet weten hoe het is om géén tweeling te zijn. En ja, ze zijn natuurlijk een-op-een verbonden met hun muziek. Plus dat ze uiterlijk ook nog eens sprekend op elkaar lijken. Als Tangarine vormen Arnout en Sander Brinks een zeldzame twee-eenheid. Aldus wil je als wildvreemde licht vergeten dat het wel degelijk moet gaan om aparte individuen.
“Of liedjes schrijven zich laat vergelijken met bij jezelf in therapie gaan?” Mary Chapin Carpenter schiet in de lach. “Wie weet? Het is in ieder geval een stuk goedkoper dan een wekelijks uurtje op de divan. Maar nu ik er even over nadenk: je schrijft toch vanuit het idee dat je iets zult ontdekken. Het is een methode om tot jezelf door te dringen.”
Zo’n twintig minuten onderweg schonk de Texaan zijn drie muzikanten een glaasje Tennessee whiskey in en zette hij de kloeke vierkante fles aan de mond. Toen ging hun optreden pas echt loos, vooral in de hogeschoolgitaarduetten. Na afloop beloofde Robert Ellis nochtans: “Volgende keer wordt het beslist beter.”
“Ik voelde geen enkele behoefte mijn liedjes met anderen te delen. Ik deed het enkel en alleen voor mezelf. Het was een private, bijna sacrale bezigheid. Ik vond het genoeg om het te doen”, zo verklaart succesproducer en multi-instrumentalist Ethan Johns zijn late debuut als uitvoerend artiest.