Interviews etc.
Na zonneschijn komt steevast regen. Huwelijk alsnog naar de filistijnen en, een geluk bij een ongeluk, pats daaroverheen de nieuwe liefde van zijn leven. Inspiratie edoch nul komma nul, want al te verward en de uitputting nabij. Pas na twee jaar begon het weer te borrelen en te gisten, daar in die woonboot aan het Buiten-IJ van Amsterdam.
Om 23.35 uur mailt hij vanuit Nashville of morgenmiddag twaalf uur lokale tijd schikt om te bellen. Op het jazeker volgt 25 minuten later een reactie: “Cool. It’s 3:14 am, I can go to sleep now.” Ook als hij niet met Los Lobos overzee in de kleine uurtjes met het thuisfront communiceert, is Louie Pérez kennelijk een nachtbraker.
Het tienjarig jubileum gevierd en nu de toekomst in met een even experimenteel als intimistisch album vol invloeden uit de jaren negentig. ‘When I’m Free’, zo heet de vijfde van Ane Brun. Ondertitel? “In de stilte na de storm.” Sleutelwoord? “Hoopvol, wellicht?”
Ongelooflijk eigenlijk hoe ze vanaf de allereerste noot helemaal in de muziek zit, of preciezer geschreven: er geheel en al in opgaat. Wat een frasering, wat een dictie, wat een timing, wat een expressiviteit – en dat zonder een spoor van behaagzucht. “Ik ben niet uit op applaus,” zegt Rhiannon Giddens. “Het verhaal moet worden verteld.”
Zo in het donker op die heuveltop met al die sterren rond zijn hoofd kreeg Jim James het gevoel alsof hij zich in de hemel bevond. Niet voor niets zou My Morning Jacket er al met al twee maanden vertoeven en er liefst twintig bruikbare liedjes opnemen. De mystieke sereniteit had haar uitwerking niet gemist.
Met hallucinerende geluidseffecten en psychedelische passages klinkt ‘It Ain’t All Flowers’ als nooit eerder gehoorde acid country uit het universum van Jimi Hendrix. “Het moest klinken alsof je tien gram paddo’s achter de kiezen hebt,” aldus Sturgill Simpson. “Er zijn nog wel wat sonische muren te slechten in de countrymuziek.”
De aanvoerster van Alabama Shakes draagt op de rechterarmbovenarm een kloeke tatoeage van de contour van haar thuisstaat. Mocht de zelfbenoemde 'only rock ’n’ roll brown chick' in een of ander buitenland onverhoopt het leven laten, dan bestaat er zo tenminste geen onduidelijkheid over waar het stoffelijk overschot naar toe moet.
“Mijn vader houdt in zijn muziek niets achter, wat ik bewonderenswaardig vind, want ik ken geen andere kunstenaar die zo gekweld door het leven gaat als hij,” aldus zoon Rufus. En dochter Martha: “Wat mijn vader niet rechtstreeks tegen iemand kan zeggen, vertelt hij altijd in een liedje, net zoals mijn broer en ik. Zo communiceren wij Wainwrights nu eenmaal.”
“We hebben pas mijn verjaardag bij mijn moeder thuis gevierd,” vertelt Justin Townes Earle, de oudste zoon van Steve Earle. “Bij het afscheid vroeg ik haar of ze tien jaar geleden had kunnen vermoeden dat ik de drieëndertig zou halen. Zij schudde alleen maar zwijgend van nee.”
“This is beautiful, click away,” aldus de sporadisch twitterende Adele, goed voor een slordige 22 miljoen volgers. De link voerde naar de video van 'How Could You Babe', een bluesy ballade van een zekere Tobias Jesso Jr., door popsnobs vorige zomer al getipt als een belofte voor de toekomst. “Je begrijpt: de hemel brak voor mij open.”