Interviews etc.
Een paar keer per jaar gaat je hart sneller kloppen wanneer je iets voor het eerst hoort. Laatst gebeurde mij dat bij de zoveelste cover van 'In The Pines', dat vooral bekend is in de getourmenteerde versie van Nirvana. Hoe JB Meijers deze Leadbelly-klassieker nu onder handen neemt, mag vooral vanwege die dubbele gitaristische climax gerust fabuleus heten.
Wie openlijk een zwak voor haar muziek belijdt, krijgt al gauw het verwijt met zijn ogen te luisteren. Tift Merritt is nu eenmaal een bekoorlijke verschijning, terwijl haar als zangeres een zekere nuffigheid aankleeft. Ondertussen raakt haar zo kwijnend gezongen countrysoulrock wel aan een existentieel levensgevoel: de mens is in wezen eenzelvig.
"Niemand leeft op een onbewoond eiland," weet Iris DeMent. "We zijn allemaal verbonden met de mensen om ons heen. Wie we uiteindelijk worden, hebben we te danken aan anderen. Als je daar eenmaal van doordrongen bent, ga je van je leven nooit meer naast je schoenen lopen. Ego is zoiets stompzinnigs."
Carice van Houten ontvangt in haar Amsterdamse appartement, een übermodern verbouwde garage. In de open keuken ligt een stapeltje van het gloednieuwe album 'See You On The Ice'. Jarenlang hield ze de boot af als iemand weer eens kwam vragen of ze niet een plaat wilde maken. “Ik wilde het niet, ik kon het niet, ik mocht het niet.”
"John Cale was op het podium een man die diverse rollen speelde," zegt John Cale. "Ik droeg daadwerkelijk maskers. Dat was het concept, om de gelaagdheid van mij en mijn werk weer te geven. Misschien droeg ik ook wel een masker als ik geen masker op had."
"Lange tijd leek het me niet legitiem om als adoptiekind uit New York te klinken als een geboren zuiderling, ook al is mijn moeder dan geboren en getogen in de Smokey Mountains," zegt Diana Jones. "Maar na de dood van mijn opa heb mij daar overheen weten te zetten – niet in de laatste plaats ter nagedachtenis van hem."
Het pakje stroopwafels staat amper op tafel of ze tasten gretig toe. Nee, honderd procent volwassen lijken die twee van The xx nog niet. Frisse jongelui, zijn het, heldere blik in de ogen, welgemanierd, op het verlegene af. Geen spoor van branie in ieder geval, zoals veelal eigen aan Britse popmuzikanten die zich mogen laven aan het grote succes.
De zoon van hardcore troubadour Steve Earle groeide op in Zuid-Nashville bij zijn alleenstaande moeder, die met haar twee baantjes hem maar moeilijk in het oog kon houden. “Vandaar dat ik me op gezette tijden volgens sommigen als een gangster gedraag,” zegt JTE grinnikend.
“Of ik haast heb? Nou en of. Ik loop tegen de zestig. Wie weet zijn mijn dagen wel geteld," zegt John Hiatt. "Nee, ik meen het serieus. Ik wil nog zoveel mogelijk werk verzetten voordat ik moet uitchecken.”
“De een zijn ellende is de ander zijn vermaak,” meent Adam Duritz, voorman van Counting Crows. “Tegelijkertijd kunnen mensen zich aan zo iemand spiegelen, letterlijk zelfs ‒ zoals ik als jochie met een tennisracket op mijn kamertje The Beatles stond na te doen. Die droom is voor mij werkelijkheid geworden, dus in zekere zin leef ik nu in een droom.”