Columns
Tussen de bedrijven door een tasty burger verorberd in de Ground Zero Blues Club, die qua vintage design onwillekeurig deed denken aan 'Se7en', de bloedstollende film starring mede-eigenaar Morgan Freeman. Turend naar het kleine podium verzuchtte de voorman van de groep waar Limburg trots op is: “Wat zou ik hier graag een keer optreden.”
Chet Baker, de jazz cat annex junkie die alweer bijna dertig jaar geleden op z’n achtenvijftigste uit het raam van kamer 210 op de tweede verdieping van het hoofdstedelijke Hotel Prins Hendrik te pletter viel op de gelijknamige kade. Vraagteken: per ongeluk of met opzet?
Voor nostalgie ben ik niet in de wieg gelegd – ware er niet de Summer Of Love. Niet dat ik een oude hippie ben, daarvoor was ik op mijn veertiende vijftig jaar geleden nog te jong. Plus dat ik in de binnenlanden van Limbabwe leefde, dus het speelde zich allemaal mijlenver van mijn bed af.
In een donkere kleedkamer probeer ik languit op een stretcher met een handdoek over mijn hoofd een beetje bij te komen. Tien minuten voor showtime stapt de Zanger binnen. Ik word meegetroond naar de zijkant van het podium. Er staat een stoel voor me klaar en wijn en water.
Zo'n zestien jaar geleden, de dagen rondom 9/11, vertoefde ik enkele middagen per week in het ziekenhuis om mijn vader te vergezellen op diens weg naar het einde. Op de gang van de afdeling bevond zich op de kop een royale rokersruimte, waar we samen met een stel verpleegsters bijna op het gezellige af zaten te paffen.
“Weet je wie ook kanker heeft?” vroeg het Zeeuws meisje plompverloren. Wist ik natuurlijk veel, dus de naam kwam er in één en dezelfde adem achteraan: “Jimmy LaFave.” “Goh,” reageerde ik nogal oenig. “Longkanker,” vervolgde ze. “En dat terwijl hij nooit van zijn leven heeft gerookt.”
Er verschijnen gewoon te veel cd’s, althans wat mij betreft, want tweeëneenhalf keer met een half oor luisteren geldt voor mij niet als beluisteren. Neem nou 'Skeleton Tree' van Nick Cave, de nummer twee in Oor’s eindlijst van afgelopen jaar. Close listening wilde gewoonweg niet lukken. Te onrustig om deze verstilde muziek tot mij te laten komen.
Laatst stond ik voor een dilemmaatje. Conor Oberst en Arno traden dezelfde avond tezelfdertijd op in het Utrechtse Muziekpaleis. Nu doe ik niet aan halve concerten, tenzij natuurlijk wanneer het me niet vermag te boeien, dus al ben ik nog zo’n trouwe hond, één van de twee moest ik afvallen.
De laatste minuten van Eerste Kerstdag tikten langzaam weg toen de BBC naar buiten kwam met het overlijdensbericht van George Michael. Wij hoorden het kort na middernacht via Radio 2 op de achtergrond in het zeventiende uur van de onvermijdelijke Top 2000.
Dat beroemdheden als Vince Gill, Steve Earle en Billy Bragg zich niet te goed hadden gevoeld een nummer van hem op de plaat te zetten, gold thuis in Amerika als zijn schamele claim to fame. Dus nee, breaking news was het bepaald niet, het overlijden van Greg Trooper, de montere troubadour met het olijke hoedje.
