Eindig

“Weet je wie ook kanker heeft?” vroeg het Zeeuws meisje plompverloren. Wist ik natuurlijk veel, dus de naam kwam er in één en dezelfde adem achteraan: “Jimmy LaFave.” “Goh,” reageerde ik nogal oenig naast haar op de bank. “Longkanker,” vervolgde ze. “En dat terwijl hij nooit van zijn leven heeft gerookt.” Er viel een korte stilte. “Volgens de prognose haalt hij waarschijnlijk het eind van het jaar niet meer. Ik was echt even ontdaan toen ik het las.” Medio jaren negentig, toen hij rond zijn veertigste in Texas, Oklahoma en het verre Holland eindelijk een beetje carrière begon te maken, had ze hem een keer moeten fotograferen en sindsdien was hij haar favoriete zanger. Niet zo gek eigenlijk, want met zijn greinige en toch gevoelige stem plus zijn doorleefde voordracht kent hij als balladeer in Americanaland gewoonweg zijn gelijke niet. En niemand, werkelijk niemand kan zo mooi Bob Dylan vertolken als hij, die beer van een vent met de lichtelijk vervaarlijke uitstraling van een biker, waarachter niets anders dan pure verlegenheid en een zachte inborst schuilen. Niet alleen rookt hij niet, alcohol belieft hij evenmin, hij houdt het liever bij cola light, dit tot afgrijzen van de kok van het laatstelijk opgeheven Sardijnse superrestaurant in de Domstad die voor onze vegetarische gast een speciale pasta bereidde, wat eerlijk waar het heerlijkste gerecht was dat hij ooit had mogen verorberen. Een dikke twintig jaar na dato schieten nu in zijn longen de tumoren als paddestoelen uit de grond. Nochtans heeft hij zich laten boeken voor de traditionele Armadillo Christmas Bazaar in zijn woonplaats Austin, Texas, want je weet maar nooit, ook al weet hij donders goed: “I’m a dead man walking.”