Columns
En wat zag ik laatst staan in het nagelaten cd-koffertje van Amy Winehouse? 'Ladies & Gentlemen: The Best Of George Michael'. Nee joh, helemaal niet raar, hij kan toch zingen als de besten, begreep ik du moment daar in het Joods Historisch Museum te Mokum, alwaar men zich kan vergapen aan allerlei spullen en prullen van die arme ziel.
Op welke kwade dag kwam er nou sleet op het woord passie? Toen het ik weet niet meer wanneer in personeelsadvertenties begon op te duiken als zijnde een functie-eis? Of toch pas sinds ’s lands grootste kruidenier die op de kleintjes blijft letten er ergens in de jaren nul brood mee ging bakken? En dat bovendien met liefde, toe maar.
The Teen King, zo noemden ze hem binnen de Eagles, de grootste Amerikaanse popgroep van de jaren zeventig. Want gedurende die hedonistische hoogtijdagen lagen de bimbettes voor Glenn Frey klaar gelijk de lijntjes cocaïne op een spiegel.
Wat had ze er zin in. En wat kregen ze er goede zin van, de meisjes van veertigplus. Ze dansten en ze zwaaiden en ze klapten en ze joelden en ze zongen dat het een aard had. Een concert van Texas, dat is een stel vriendinnen aan de rol met zangeres Sharleen Spiteri als gangmaakster.
Kom, laat ik eens de professionele popjournalist uithangen, dacht ik. De gelegenheid doet zich toevallig voor, dus waarom niet? En zo woonde ik binnen een week optredens bij van, in volgorde van opkomst, Alabama Shakes, Ane Brun, Gary Clark Jr. en American Aquarium – en geen van de vier had ik willen missen, zij het niet voor geen goud.
“Next time I wanna see all of you motherfuckers dance.” Nee, nou wordt-ie helemaal mooi! Alsof wij voor hém moeten dansen en hij niet juist óns aan het dansen moet zien te krijgen. Oké, Curtis Harding schrok warempel een beetje van zichzelf en haastte zich te verzekeren dat hij desalniettemin best wel van ons allemaal hield.
Dat The Godmother Of Punk ook kan schrijven en hoe, bewijst Patti Smith nu eens te meer met ‘M-Train’, een soort literair logboek van zo’n twee jaar, waarin ergens halverwege Sandy over New York raast. “Een veelheid aan samenballende krachten leek alle herinneringen bijeen te brengen.”
De magnifieke versie van het vergeten ‘Feel Like Going Home’ door The Notting Hillbillies, het hobbybandje van Mark Knopfler, betekende een kwart eeuw geleden de ontdekking van een showstopper, dat kon niet missen - net zoals in de jaren nul zou gebeuren met Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’ en Bob Dylan’s ‘Make You Feel My Love’. Nou, mooi niet.
Herinnert u zich deze nog nog nog? ‘Kayuta Hill’ van Partner uit 1978. Na zoveel jaar blijkt dit hitje van de groep waar Limburg trots op was nog steeds te klinken als een frisse cocktail van Supertramp, 10cc, Steely Dan, The Doobie Brothers, Eagles, Stealers Wheel en soortgelijken. Waar ik toch wel eventjes van ophoorde.
En weer schrijven we 16 augustus, de sterfdag van Elvis Presley, geboren op 8 januari 1935 te Tupelo, Mississippi. Ik vernam zijn overlijden heet van de naald via de radio, liggend op de gigamatras in haar aquamarijnen studentenkamer, toen die avond nu alweer 38 jaar geleden.