Zondagavond

En weer schrijven we 16 augustus, de sterfdag van Elvis Presley, geboren op 8 januari 1935 te Tupelo, Mississippi. Ik vernam zijn overlijden heet van de naald via de radio, liggend op de gigamatras in haar aquamarijnen studentenkamer. Al lezend luisterde ik met een half oor naar een speciaal avondvullend programma ter gelegenheid van het zilveren jubileum van de rock ’n’ roll, gepresenteerd door Willem van Beusekom, de toekomstige Mr. Songfestival, ook alweer negen jaar wijlen. Tegen twaalven werd de muziek plotseling zachtjes weggedraaid en kondigde hij met gedragen stem aan een telexbericht te zullen gaan voorlezen – schokkend nieuws dat in het kader van de uitzending bepaald macaber viel te noemen. Wat heet, wie weet was het zelfs wel een kwestie van synchroniciteit, toen die avond nu alweer 38 jaar geleden.

Twee zondagen terug schoot Zomergasten uit de startblokken met Shake, Rattle & Roll, het televisiedebuut van Elvis in The Dorsey Brothers Stage Show van 28 januari 1956. “Zo, nu kan ik naar huis. Dit was mijn favoriete fragment van de avond,” aldus een opgeruimde Peter Buwalda, die over The King in diens nadagen nog fijntjes opmerkte: “Je kunt van Elvis leren hoe je moet beginnen, maar ook hoe je niet moet eindigen.” Zo’n drie uur later sloot hij de marathon zo fris als een hoentje af met Happy van The Rolling Stones starring Keith Richards, opgenomen op 24 juli 1972 in het Tarrant County Convention Center te Forth Worth of anders wel de avond daarop in het Hofheinz Pavilion te Houston. “Als ik hier naar kijk, kan ik alles weer aan,” klonk het uit de grond van zijn hart. Waarmee de succesauteur mij de woorden uit de mond haalde, al betreft het dan in mijn geval Bruce Springsteen – en een klein beetje Elvis.

Ruim anderhalf jaar inmiddels klik ik elke zondag tegen middernacht naar Bruce Bruce Bruce en zijn E Street Band op 20 september 1978, de middelste show van een legendarische trits in het Capitol Theatre te Passaic, New Jersey. Stikdonker podium. “Alright! Uh hahaha.” Dan doemt hij op – topfit, gretig, stralend, de Fender Telecaster al om, het colbert uit de kringloopwinkel nog dichtgeknoopt over zijn geruite hemd met afgescheurde mouwen. “It’s just me and you tonight!” Acht noten als mitrailleurschoten bij wijze van startschot. Well, have you heard the news?! – en meteen ligt The Boss op volle snelheid met Good Rockin’ Tonight, de jump blues van Roy Brown uit 1947, op 10 september 1954 in de Sun Studio te Memphis onsterfelijk overgedaan door Elvis en zijn rockabilly cats. Tonight I’m gonna rock away all my blues. Zo gezongen, zo gedaan. Op naar blauwe maandag.