Bruce Springsteen

Fender Telecaster - Meer voor mannen

De Fender Telecaster was speciaal gemaakt voor country, maar bleek net zo geschikt voor rock en blues. In de popmuziek blijft deze elektrische oergitaar tot op de dag van vandaag veelgebruikt. In zesenzestig jaar is er aan het oorspronkelijke ontwerp niets veranderd en waarom ook? Om met Chuck Prophet te spreken: “Perfectie valt nu eenmaal niet te overtreffen.”

Joe Ely - Uit de verte

“Ik zit hier rustig aan de ochtendthee,” klinkt zijn even ravijndiepe als klaarwakkere stem even na tienen door de telefoon. Een ouderwetse vaste lijn nog, want geen enkel mobiel netwerk reikt tot aan zijn boerderij buiten Austin, Texas, waar Joe Ely op die pakweg zeven hectare land van hem graag het gras mag maaien.

JW Roy - Over en weer

Na zonneschijn komt steevast regen. Huwelijk alsnog naar de filistijnen en, een geluk bij een ongeluk, pats daaroverheen de nieuwe liefde van zijn leven. Inspiratie edoch nul komma nul, want al te verward en de uitputting nabij. Pas na twee jaar begon het weer te borrelen en te gisten, daar in die woonboot aan het Buiten-IJ van Amsterdam.

Zondagavond

En weer schrijven we 16 augustus, de sterfdag van Elvis Presley, geboren op 8 januari 1935 te Tupelo, Mississippi. Ik vernam zijn overlijden heet van de naald via de radio, liggend op de gigamatras in haar aquamarijnen studentenkamer, toen die avond nu alweer 38 jaar geleden.

Bewogen

De niet geheel non-homo-erotische hoesfoto van ‘Songs Of Innocence’ toont twee mannen met ontbloot bovenlijf, de ene, geknield, met zijn armen om het middel van de andere. In de oudere herkennen we de drummer van U2. Maar wie is dan toch die jongere? Zijn zoon, zo leert het inlegvel. En hij luistert naar de naam Elvis.

Zweet

Zondag zag ik op de Vlaamse televisie dan eindelijk 'Springsteen & I', een soort documentaire waarin fans van over de halve wereld hun liefde voor Bruce en diens muziek verklaren – vrij van idolatrie, vervuld van dankbaarheid. Hartverwarmend, dat sowieso, soms zelfs hartverscheurend.

Anderszins

The Boss aan de antidepressiva! Al tien jaar lang! Wie had dat ooit kunnen vermoeden? Die onthulling in ‘Bruce’, een geautoriseerde biografie, dus ja, dan moet het wel waar wezen, is eigenlijk een nogal raadselachtige bekentenis, die volgens Springsteen-watchers wel tegelijk het feel good-karakter verklaart van zijn latere concerten.

Daniël Lohues - Allenig

Koken, dat mag hij ook graag doen. Zo bereidt hij voor zichzelf wel eens een diner van vier, soms vijf gangen. Zit hij daar moederziel alleen aan die grote tafel. “Mooie wijn erbij, kaarslicht, Mozart op, rustig aan.” Naast zich binnen handbereik pen en papier, want de muziek, die gaat altijd maar door bij Daniël Lohues.

Ry Cooder - Aan de bron

"Als er een muzikale vorm van integratie plaatsvindt, gebeuren er altijd fascinerende dingen," zegt Ry Cooder. "Neem de Tex-Mex die door Mexicanen en cowboys is uitgevonden. Of de invloed van het Hawaiiaanse gitaarspel op de hillbillies. En vergeet niet de reggae die is voortgesproten uit de rhythm ’n’ blues. Om maar te zwijgen van de rock ’n’ roll zelf."

Jackson Browne - Een gesuikerde pil

“Dat zal ik je eerlijk vertellen,” zegt Jackson Browne. De vraag is wat hem er toe heeft bewogen zo’n uitgesproken kritiek te leveren op de Amerikaanse politiek als hij op 'Lives In The Balance' heeft gedaan. “Eigenlijk is dit de oorzaak.” En hij pakt van de tafel een etui, waaruit hij een bril met een fijn gouden montuur haalt.

Zijn

P.J. Proby. P.J. wie? Want ja, waar zou je hem ook van moeten kennen als je geen jeugdherinnering aan hem koestert, die theatrale beatzanger met een strik in zijn paardenstaart, over wie Engeland schande sprak toen hij tot tweemaal toe op het podium uit zijn strakke fluwelen broek scheurde.

Willy DeVille - In de metropool

“Als muzikant ben ik een product van New York, maar in mijn liedjes schets ik zeker geen romantisch beeld van het ruige leven in die stad, zoals sommigen wel eens beweren," zegt William Borsay alias Willy DeVille. "Mensen romantiseren sowieso vaak dat ik romantiseer."

The Blasters - Made In The U.S.A.

"Wanneer wij oud, kaal en dik zijn, kunnen The Blasters nog met evenveel waardigheid precies dezelfde muziek spelen als we nu doen,” zegt de pas tegen de dertig lopende Dave Alvin in de drukkende zomerhitte op een Amsterdams terras, waar de conversatie regelmatig wordt overstemd door het geratel en gerinkel van een passerende tram.

Onvergetelijk

Gedurende de jaren zeventig kon Bob Seger met zijn Silver Bullet Band in de schaduw staan van Bruce Springsteen & The E Street Band, al is de enige echte klassieker van de heartland rocker uit Detroit toch de majestueuze ballade 'We’ve Got Tonight', hier bij ons bekend in de drakerige duetversie van Anita Meyer & Lee Towers.

Little Steven - Een man met een missie

“Al had ik op de maan moeten beginnen,” reageert Steve van Zandt laconiek, gevraagd of hij niet stierf van de zenuwen toen zijn groep Little Steven And The Disciples Of Soul voor het eerst in de openbaarheid trad. Het komt immers hoogst zelden voor dat een podiumdebuut plaatsvindt ten overstaan van een miljoenenpubliek.

Bruce Springsteen - Het Elfde Gebod

Bruce Springsteen maakte gedurende de eerste helft van de jaren zeventig furore met zijn meeslepende marathonconcerten. "Ik realiseer me heel goed hoe extreem mijn optredens zijn," weet hij. "Ik hou van het gevoel dat ik de grens van het mogelijke heb bereikt. En dan wil ik verder, het gebied van het witte licht in.’”

Don Henley - Het beest in de mens

Voor iemand die gedurende de gehele jaren zeventig met de Eagles een 'life in the fast lane' heeft geleid, ziet Don Henley er nog verrassend ongehavend uit. Ontspannen onderuitgezakt, waardoor een beginnend buikje zichtbaar wordt, praat de notoire tobber opgeruimder dan verwacht met een onvervalste Texaanse tongval.

Dave Edmunds - Vanuit het verleden

Die grauwe zondagmiddag kampte Dave Edmunds met een fikse kater, terwijl de bar van het familiehotel tot overmaat van ramp gesloten bleef. Het gesprek verliep dan ook behoorlijk stroef, temeer omdat er volgens hemzelf over zijn werk weinig te vertellen valt. "Je moet niet gaan jagen op briljante vondsten, geniale ideeën schieten je gewoon te binnen."

Rowwen Hèze - Uit de Peel getrokken

Rowwen Hèze geniet in het zuiden des lands inmiddels dezelfde status als Normaal in de Achterhoek en het lijkt allesbehalve onwaarschijnlijk dat de Americanen vroeg of laat ook boven de grote rivieren zullen doorbreken. Zoals ze zelf met de tong ferm in de wang zingen: "Het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag dat heel Holland Limburgs lult."

Melissa Etheridge - De roze rocker

Sinds het prille begin van haar carrière is Melissa Etheridge eigenlijk geen steek veranderd. Ze blijkt nog steeds diezelfde nuchtere meid uit Kansas, met dit verschil dat ze met het toenemen van het succes haar schuchterheid steeds verder heeft laten varen.

The Hold Steady - Barrock uit Brooklyn

Tussen twaalf en half een ’s middags tikken de voorman en de gitarist van The Hold Steady ieder twee Bloody Mary’s weg, terwijl ze een enorme clubsandwich en een al even imposante kom tomatensoep soldaat maken. “Ah, jij neemt alles met groente, zie ik,” zegt de een tegen de ander. “Zeker vanwege de vitaminen.”

Folkore

The Boss laat me toch niet los. Want als het om helden gaat, ben ik zo trouw als een hond, ook al zijn hun gloriedagen voorbij. Toegegeven: aan enthousiasme, toewijding, zendingsdrang, geloofwaardigheid en charisma heeft Bruce Springsteen nog niets ingeboet. Alleen vind ik zijn werk steeds meer van het kaliber van dik hout zaagt men planken.

Achteraf

Na ruim twee uur dampende soul, rock en blues werpt Southside Johnny een blik op zijn polshorloge. “Nog maar twintig minuten,” constateert hij met enig leedwezen. Op slag van half een, het tijdstip waarop de vergunning voor levende muziek in de Tivoli afloopt, eindigt de laatste toegift.

Little Steven - Tussen garage en stadion

Met zijn onafscheidelijke hoofddoek, huidstrakke broek en tot net boven de navel dichtgeknoopte blouse ziet Steve Van Zandt er nog steeds uit als een kleurrijke zigeuner die op de kermis de kost verdient als waarzegger.

Steve Earle - Hard-Core Troubadour

Waarom spreken Americana-fanaten al sinds jaar en dag toch zo zuinigjes over de hard-core troubadour? En hoezo wordt de ene na de andere obscure singer-songwriter opgehemeld, terwijl de meesten niet eens in zijn schaduw kunnen staan?

Heldhaftig

Het grote afscheid nemen is begonnen. Zo ben ik inmiddels definitief gestopt om 'for old time’s sake' concerten te bezoeken van oude helden, wier nieuwe werk me al sinds tijden feitelijk volslagen koud laat.

Opdonder

Met zijn vlassige baardje, slobberige werkmansbroek, leren motorjack en afzakkende ijsmuts oogde Bruce Springsteen als een verdwaasd opdondertje, dat toevallig bij de halfzware jongens was komen aanwaaien.

Marah - The Last Rock ‘n’ Roll Band

De een heet David, de ander Serge. Of omgekeerd, wie zal het zeggen. De broertjes Bielanko zijn namelijk de Fokke & Sukke van de rock 'n' roll. Twee branieschoppertjes van het zuiverste water: onweerstaanbaar geestig van de tongriem gesneden, brandend van ambitie om het wereldwijd te maken en, niet onbelangrijk, gezegend met het nodige talent.

Hoop

Hoop, het is een nepgevoel. Oké, hoop staat ook voor verlangen, verwachting, vertrouwen ‒ zij het niet voor wie in zak en as zit. Want zonder uitkomst is hoop waardeloos: het lijkt iets te beloven, terwijl je op niets hoeft te rekenen.

Abonneer op RSS - Bruce Springsteen