Bruce Springsteen

De Fender Telecaster was speciaal gemaakt voor country, maar bleek net zo geschikt voor rock en blues. In de popmuziek blijft deze elektrische oergitaar tot op de dag van vandaag veelgebruikt. In zesenzestig jaar is er aan het oorspronkelijke ontwerp niets veranderd en waarom ook? Om met Chuck Prophet te spreken: “Perfectie valt nu eenmaal niet te overtreffen.”

“Ik zit hier rustig aan de ochtendthee,” klinkt zijn even ravijndiepe als klaarwakkere stem even na tienen door de telefoon. Een ouderwetse vaste lijn nog, want geen enkel mobiel netwerk reikt tot aan zijn boerderij buiten Austin, Texas, waar Joe Ely op die pakweg zeven hectare land van hem graag het gras mag maaien.

Na zonneschijn komt steevast regen. Huwelijk alsnog naar de filistijnen en, een geluk bij een ongeluk, pats daaroverheen de nieuwe liefde van zijn leven. Inspiratie edoch nul komma nul, want al te verward en de uitputting nabij. Pas na twee jaar begon het weer te borrelen en te gisten, daar in die woonboot aan het Buiten-IJ van Amsterdam.

Koken, dat mag hij ook graag doen. Zo bereidt hij voor zichzelf wel eens een diner van vier, soms vijf gangen. Zit hij daar moederziel alleen aan die grote tafel. “Mooie wijn erbij, kaarslicht, Mozart op, rustig aan.” Naast zich binnen handbereik pen en papier, want de muziek, die gaat altijd maar door bij Daniël Lohues.

"Als er een muzikale vorm van integratie plaatsvindt, gebeuren er altijd fascinerende dingen," zegt Ry Cooder. "Neem de Tex-Mex die door Mexicanen en cowboys is uitgevonden. Of de invloed van het Hawaiiaanse gitaarspel op de hillbillies. En vergeet niet de reggae die is voortgesproten uit de rhythm ’n’ blues. Om maar te zwijgen van de rock ’n’ roll zelf."

“Dat zal ik je eerlijk vertellen,” zegt Jackson Browne. De vraag is wat hem er toe heeft bewogen zo’n uitgesproken kritiek te leveren op de Amerikaanse politiek als hij op 'Lives In The Balance' heeft gedaan. “Eigenlijk is dit de oorzaak.” En hij pakt van de tafel een etui, waaruit hij een bril met een fijn gouden montuur haalt.

“Als muzikant ben ik een product van New York, maar in mijn liedjes schets ik zeker geen romantisch beeld van het ruige leven in die stad, zoals sommigen wel eens beweren," zegt William Borsay alias Willy DeVille. "Mensen romantiseren sowieso vaak dat ik romantiseer."

"Wanneer wij oud, kaal en dik zijn, kunnen The Blasters nog met evenveel waardigheid precies dezelfde muziek spelen als we nu doen,” zegt de pas tegen de dertig lopende Dave Alvin in de drukkende zomerhitte op een Amsterdams terras, waar de conversatie regelmatig wordt overstemd door het geratel en gerinkel van een passerende tram.

“Al had ik op de maan moeten beginnen,” reageert Steve van Zandt laconiek, gevraagd of hij niet stierf van de zenuwen toen zijn groep Little Steven And The Disciples Of Soul voor het eerst in de openbaarheid trad. Het komt immers hoogst zelden voor dat een podiumdebuut plaatsvindt ten overstaan van een miljoenenpubliek.

Bruce Springsteen maakte gedurende de eerste helft van de jaren zeventig furore met zijn meeslepende marathonconcerten. "Ik realiseer me heel goed hoe extreem mijn optredens zijn," weet hij. "Ik hou van het gevoel dat ik de grens van het mogelijke heb bereikt. En dan wil ik verder, het gebied van het witte licht in.’”

Voor iemand die gedurende de gehele jaren zeventig met de Eagles een 'life in the fast lane' heeft geleid, ziet Don Henley er nog verrassend ongehavend uit. Ontspannen onderuitgezakt, waardoor een beginnend buikje zichtbaar wordt, praat de notoire tobber opgeruimder dan verwacht met een onvervalste Texaanse tongval.

Die grauwe zondagmiddag kampte Dave Edmunds met een fikse kater, terwijl de bar van het familiehotel tot overmaat van ramp gesloten bleef. Het gesprek verliep dan ook behoorlijk stroef, temeer omdat er volgens hemzelf over zijn werk weinig te vertellen valt. "Je moet niet gaan jagen op briljante vondsten, geniale ideeën schieten je gewoon te binnen."

Rowwen Hèze geniet in het zuiden des lands inmiddels dezelfde status als Normaal in de Achterhoek en het lijkt allesbehalve onwaarschijnlijk dat de Americanen vroeg of laat ook boven de grote rivieren zullen doorbreken. Zoals ze zelf met de tong ferm in de wang zingen: "Het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag dat heel Holland Limburgs lult."

Sinds het prille begin van haar carrière is Melissa Etheridge eigenlijk geen steek veranderd. Ze blijkt nog steeds diezelfde nuchtere meid uit Kansas, met dit verschil dat ze met het toenemen van het succes haar schuchterheid steeds verder heeft laten varen.

Tussen twaalf en half een ’s middags tikken de voorman en de gitarist van The Hold Steady ieder twee Bloody Mary’s weg, terwijl ze een enorme clubsandwich en een al even imposante kom tomatensoep soldaat maken. “Ah, jij neemt alles met groente, zie ik,” zegt de een tegen de ander. “Zeker vanwege de vitaminen.”

Met zijn onafscheidelijke hoofddoek, huidstrakke broek en tot net boven de navel dichtgeknoopte blouse ziet Steve Van Zandt er nog steeds uit als een kleurrijke zigeuner die op de kermis de kost verdient als waarzegger.

Waarom spreken Americana-fanaten al sinds jaar en dag toch zo zuinigjes over de hard-core troubadour? En hoezo wordt de ene na de andere obscure singer-songwriter opgehemeld, terwijl de meesten niet eens in zijn schaduw kunnen staan?

De een heet David, de ander Serge. Of omgekeerd, wie zal het zeggen. De broertjes Bielanko zijn namelijk de Fokke & Sukke van de rock 'n' roll. Twee branieschoppertjes van het zuiverste water: onweerstaanbaar geestig van de tongriem gesneden, brandend van ambitie om het wereldwijd te maken en, niet onbelangrijk, gezegend met het nodige talent.