Zweet

Zondag zag ik op de Vlaamse televisie dan eindelijk Springsteen & I, een soort documentaire waarin fans van over de halve wereld voor hun eigen webcam, smartphone of videocamera aan de hand van drie trefwoorden hun liefde voor Bruce en diens muziek verklaren – vrij van idolatrie, vervuld van dankbaarheid. Hartverwarmend, dat sowieso, soms zelfs hartverscheurend. Het ontwapenendst van allemaal vond ik misschien nog wel de meisjesachtige vrouw die in geuren en kleuren weet te vertellen hoe een concert van hem halverwege de jaren zeventig haar als onschuldige tiener als het ware ontmaagdde. Vlak voor het podium stond ze en op een gegeven moment tilde een onbekende jongen haar zo hoog mogelijk op: “Ik zag het zweet door zijn jeans heen.” Volgt een concertfragment uit de tijd van Born To Run: een nog jonge Bruce, zo tomeloos, zo gloedvol, zo opwindend, zo overrompelend, zo oppermachtig, zo springlevend, ja, zo onsterfelijk. In die periode deed hij met zijn E Street Band ook Nederland aan. Toevallig liep ik toen net stage bij Cream, de ontwerpstudio boven de burelen van Muziekkrant Oor, waar ze wekenlang koortsachtig toeleefden naar dat concert in het RAI Congrescentrum. En ik moest en zou mee, want nee, dit mocht ik absoluut niet missen. Maar het countryrockertje liet zich niets aanpraten en bleef die historische zondagavond knus bij zijn meisje op haar aquamarijnen kamer in het herenhuis aan het Rosarium.