Marah - The Last Rock ‘n’ Roll Band

"En hier zou eigenlijk zo’n gierende solo van Bruce moeten komen," liet de een zich ontvallen.

"Nou, dan vragen we hem dat toch gewoon," reageerde ander.

Zo gezegd, zo gedaan. En verdomd: Springsteen speelde de gewenste gitaarpartij daadwerkelijk in. Sterker zelfs, hij bleek tegen het eind van het nummer bovendien nog ergens in de achtergrond mee te staan brullen.

Natuurlijk wisten de een en de ander best dat ze niet automatisch nul op het rekest zouden krijgen. Per slot van rekening was The Boss al eens in New Jersey naar een optreden van hun groep Marah komen kijken. Maar wat een lef om diens bijdrage aan het onlangs verschenen Float Away With The Friday Night Gods zo diep in de eindmixage weg te stoppen.

"Als je niet weet dat hij het is, herken je hem niet eens," beaamt de ander.

"Hij moest nou ook weer niet gelijk de ster van ons eigen liedje worden," verklaart de een.

*******

De een heet David, de ander Serge. Of omgekeerd, wie zal het zeggen. De broertjes Bielanko zijn namelijk de Fokke & Sukke van de rock 'n' roll. Twee branieschoppertjes van het zuiverste water: onweerstaanbaar geestig van de tongriem gesneden, brandend van ambitie om het wereldwijd te maken en, niet helemaal onbelangrijk, gezegend met het nodige talent. Oftewel: de Amerikaanse evenknieën van de beide Gallaghers, met dit verschil dat zij al te eensgezind lijken om mekaar om de haverklap in de haren te vliegen.

"Fantastische band toch, Oasis?" zegt de een.

"Net als vroeger The Replacements uit Minneapolis," vult de ander aan. "Die Paul Westerberg had ook schijt aan alles en iedereen. Vandaar dat hij zulke humanistische muziek kon maken. Alleen doodzonde dat hij zichzelf niet wat beter in de hand heeft weten te houden, anders had hij het vast en zeker een stuk verder geschopt."

"Maar geen enkele rocker kan tippen aan Springsteen, zeker live niet," neemt de een het weer over. "Wij komen uit Philadelphia en daar is Bruce altijd waanzinnig populair geweest. Iedere tournee vijf, zes concerten op rij en stuk voor stuk uitverkocht. Toen wij als tieners in de tijd van The River naar de radio begonnen te luisteren, was hij niet van de zender af te branden."

"Je kon gewoon niet om hem heen," bevestigt de ander. "In Philly zit Bruce bij wijze van spreken in het leidingwater."

*******

Op tournee door Europa als het voorprogramma van rootsrocker Steve Earle is Marah in Utrecht neergestreken. Achter de coulissen van Tivoli ratelen de een en de ander er ’s middags voor hun optreden als mitrailleurs op los.

"Verwacht niet dat we straks precies zo klinken als op de plaat," waarschuwt de ander.

"Het is belachelijk om op het podium het geluid van de plaat te reproduceren," verklaart de een. "Wat heeft het anders voor zin om op te treden?"

"Of platen te maken?" voegt de ander er al even retorisch aan toe.

In navolging van Bruce Springsteen wil Earle net zo lang op de planken staan tot hij erbij neervalt, reden waarom Marah slechts een half uurtje krijgt.

"Beetje kort om ons te bewijzen," moppert de een.

"Aan de andere kant: we zijn wel al om een uur of negen, half tien klaar, wat betekent dat de hele avond nog voor ons ligt," relativeert de ander.

"Dan zakken we door tot een uur of vijf in de ochtend, terwijl we een paar uur later alweer ons nest uit moeten," pocht de een. "Eten doen we amper nog. We overleven op een combinatie van koffie en alcohol."

"Eigenlijk zijn we op rock 'n' roll-vakantie," zegt de ander verguld. "Rijke mensen zouden er heel wat geld voor over hebben om in onze schoenen te mogen staan. Zeker weten."

Om exact half negen schiet Marah uit de startblokken om liefst vijf minuten voor tijd buiten adem de finish te passeren. Het lijken warempel wel de hoogtijdagen van de punk.

"Je bent nu eenmaal gedreven of niet," aldus de een na afloop.

"Alle goede rock & roll heeft de manie van Little Richard," gelooft de ander.

*******

The Last Rock ’n' Roll Band, zo noemt Marah zichzelf op zijn website. Grootspraak?

"Nee joh, dat moet je met een korreltje zout nemen," antwoordt de een. "Kijk, in Philly stikt het van de clubs en bars, waar ze tussen negen en één vaak wel vier lokale bandjes laten optreden. Als je nog helemaal onbekend bent, sta je als laatste geprogrammeerd. Dan zijn de meeste mensen toch al naar huis toe, dus dan maakt het niet uit hoe beroerd je ook klinkt. Vandaar The Last Rock ’n' Roll Band, begrijp je? Een knipoog naar ons verleden."

"Maar als het zo doorgaat, worden we straks vanzelf de laatste echte rock 'n' roll-band,’ zegt de ander. "Rock 'n' roll is namelijk een uitstervende kunstvorm."

*******

Americana? Breek ze de bek niet open.

"Eén pot nat," schampert de een.

"Allemaal van die tweederangs bandjes die zo nodig Son Volt moeten imiteren," sneert de ander.

"Het rootspubliek bestaat wél uit ware muziekliefhebbers," moet de een toegeven. "Alleen houden die gasten er zo’n bekrompen smaak op na."

"Als ze onze nieuwe plaat horen, schrikken ze zich wild," meent de ander te weten.

Marah lijkt na amper vier jaar dan ook in niets meer op de alternatieve countryfolkcombo, dat met Let’s Cut The Crap And Hook Up Later On Tonight een authentiek klinkend album maakte waarvan die charlatans van The Baptist Generals hooguit kunnen dromen. Float Away With The Friday Night Gods werd opgenomen in de befaamde Rockfield-studio’s in Wales, "een soort rock 'n' roll-interneringskamp temidden van de koeienweiden". Producer was Owen Morris, die eerder tekende voor onder meer (What’s The Story) Morning Glory? Geen wonder derhalve dat Marah nu net zulke adrenaline pompende pop maakt als eertijds Oasis, zij het dan volgens de een en de ander vooral geïnspireerd door de classic rock van David Bowie en T.Rex.

Hoe overdonderend ook, hun derde album mist eerlijk gezegd wel het karakteristieke van Kids In Philly, dat twee jaar na dato al mag gelden als een vergeten klassieker. Met name oudere popjournalisten gaven er hoog van hoop, wat zich overigens makkelijk laat verklaren, want de Sturm und Drang-muziek deed onwillekeurig denken aan het vroegste werk van Bruce Springsteen.

"Je zou Kids In Philly inderdaad kunnen beschouwen als een equivalent van The Wild, The Innocent And The E Street Shuffle," zegt de ander zonder valse bescheidenheid. "Al is het net zo goed ook een tegenhanger van London Calling van The Clash."

"De plaat speelt zich af in onze wijk, een achterbuurt van South Philly, waar het wemelt van de hoeren, pooiers, dealers en andere kleine criminelen," licht de een toe.

"Niet dat we er wonen, maar we hebben er boven een garage ons oefenhonk," vult de ander aan. "Tot voor een paar jaar terug kwamen we er ieder weekeinde bij van onze rotbaantjes."

"We waren een soort weekendkrijgers," stelt de een vast.

*******

Na hun stormachtige optreden staan de een en de ander in de hal van Tivoli al kettingrokend in een straf tempo pils te hijsen. Halverwege het concert van Steve Earle hebben ze dan ook mede vanwege hun overmoeidheid een flink stuk in de kraag, waardoor er een bres in hun rock 'n' roll-pose wordt geslagen. Of ze in Europa misschien nog wat anders van binnen hebben gezien dan kroegen en coffeeshops?

"Pieter Breugel!" zegt de een enthousiast. "Fantastische schilder. Mijn broer en ik zijn enorme fans van hem. We hebben allebei reproducties van hem thuis aan de muur hangen. En nu hebben we hem in een Belgisch museum eindelijk in het echt kunnen bewonderen."

"Let wel: Pieter Breugel de Oude, hè?" laat de ander niet na te benadrukken. "Niet Pieter Breugel de Jongere."