Columns
Het optreden van Randy Newman veertig jaar geleden in de Eindhovense stadsschouwburg begon pas om middernacht en wij mochten ons ruim voor aanvang melden om ‘de zingende Mark Twain’ te helpen met het doden van de tijd. En aldus geschiedde: het was – geen idee meer hoe lang – meer hangen dan praten.
Zondag zag ik op de Vlaamse televisie dan eindelijk 'Springsteen & I', een soort documentaire waarin fans van over de halve wereld hun liefde voor Bruce en diens muziek verklaren – vrij van idolatrie, vervuld van dankbaarheid. Hartverwarmend, dat sowieso, soms zelfs hartverscheurend.
Natuurlijk is het vloeken in de kerk om hardop stiekem te vinden dat het Avalanche Quartet mooier klinkt dan Leonard Cohen zelf. Geen kwaad woord over diens eigen voordracht, maar werden al zijn albums na die onovertroffen 'Songs'-trits soms niet verknoeid door een foeilelijke begeleiding? Nou dan.
New York, februari 1961. Zie Llewyn Davis daar zonder overjas blauwbekkend door een winters Greenwich Village sloffen en als beetje popliefhebber met enig historisch besef associeer je onwillekeurig: de hoesfoto van 'The Freewheelin’ Bob Dylan', mei 1963. Alsof de tijd een loopje met zichzelf neemt – en met jou, dat vooral.
Wat worden we toch oud. Of beter gezegd: wat zijn we al oud. Als we tenminste nog niet dood zijn. Neem Graham Nash, tweede man van The Hollies, derde man in Crosby, Stills & Nash. Begin vorig jaar passeerde hij de zeventig. Verbijsterend, gewoon. Wat je noemt een krasse knar, dat dan weer wel. En een oude zeur, dat ook.
Nee, muziek geeft niks geen troost, mooi niet. Vergetelheid, ja, dat wel, als het tenminste allemaal een beetje meezit, en alleen voor zo lang als het duurt, maar toch. Laatst bijvoorbeeld dat jubileumconcert van Ane Brun, mijn zingende oogappel.
"For the coup de gras they’re outrageous," zong Donald Fagen veertig jaar geleden op 'Countdown To Ecstasy', dat in alles zo waanzinnige tweede album van Steely Dan. "While the poor people sleepin’ with the shade on the light all the stars come out at night." De utopie van het hedonisme, jawel, je zou er wat voor geven te kunnen vergeten.
The Boss aan de antidepressiva! Al tien jaar lang! Wie had dat ooit kunnen vermoeden? Die onthulling in ‘Bruce’, een geautoriseerde biografie, dus ja, dan moet het wel waar wezen, is eigenlijk een nogal raadselachtige bekentenis, die volgens Springsteen-watchers wel tegelijk het feel good-karakter verklaart van zijn latere concerten.
Hoe belangrijk zijn teksten in de popmuziek eigenlijk? Op de keper beschouwd doen ze er natuurlijk niet toe, of in ieder geval pas in laatste instantie. Want vermag de muziek niet aan te spreken, dan kan zelfs een poëtisch hoogstaande tekst dat niet verhelpen. En hoe sterker de muziek weet te boeien, des te minder aandacht het gezongen woord opeist.
High South. De groepsnaam is alvast raak gekozen. Hetzelfde geldt voor de locatie van de hoesfoto’s, namelijk de iconische Zuid-Californische woestijn met daar dwars doorheen een blue highway waaraan op gezette afstanden een drug store, een diner en een bar room liggen.
