Columns
Sinds drie jaar mag hij zich nu dankzij zijn schoonzus co-auteur noemen van een wereldhit. “Die lucratieve cover,” noemt hij 'Don’t Tell Me' tussen neus en lippen door.
Vandaag is het de laatste dag van het oude jaar. Wat mij betreft typisch zo’n dag om over te slaan, net zoals de dag van morgen, de eerste dag van het nieuwe jaar.
In de zomer van 1967 maakte Jimi Hendrix zich op het Monterey Pop Festival op slag legendarisch door met zijn tanden en achter zijn rug gitaar te spelen en nog fatsoenlijk ook. Beurtelings streelde en geselde hij zijn instrument om het tot besluit van het optreden in de hens te steken - als betrof het een offer.
Hoop, het is een nepgevoel. Oké, hoop staat ook voor verlangen, verwachting, vertrouwen ‒ zij het niet voor wie in zak en as zit. Want zonder uitkomst is hoop waardeloos: het lijkt iets te beloven, terwijl je op niets hoeft te rekenen.
Neil Young en niemand anders was begin jaren zeventig de trooster voor wie zich geen raad wist met zijn weemoed – dat zoete verdriet waarvoor ze geen woorden vonden, laat staan dat ze het aan iemand kwijt konden.
Ze waren rijp voor het gekkengesticht en de afkickkliniek, zegt de gitarist nu een kwart eeuw na dato. Dat hele jaar door hadden ze zich suf getourd, de jongens van R.E.M. – ruim honderddertig optredens, het laatste op oudejaarsavond. Drie slordige drie weken restten er toen nog om repertoire te schrijven voor hun volgende album.
Ledigheid is des duivels oorkussen, heet het, maar op tournee kun je die tot levenskunst verheffen. De tijd lijkt stil te staan en vliegt tegelijk voorbij. Je bevindt je nog wel in de werkelijkheid, alleen neem je er voor je gevoel geen deel meer aan.
Vroeger als kind, ja, toen leek ieder uur wel een dag en elke dag een jaar. Maar op een gegeven moment blijken de jaren dagen en de dagen uren.
Bij de kist alsjeblieft geen met herinneringen volgestouwde toespraak, waarin de nabestaande zich op het eind rechtstreeks tot de dierbare overledene richt. En liever ook geen persoonlijke noot in het overlijdensbericht en de rouwbrief.
"Door ontroostbaar te worden maakt de melancholicus zichzelf in zekere zin ook onkwetsbaar," aldus wijlen Patricia de Martelaere. Goed, dan nu de vraag: bestaat er een lied dat mij doet zwelgen in ontroostbaarheid? Eh, ja, dus: 'Linda Paloma' van Jackson Browne.
