Columns
Nu willen vijftigplussers op een feest wat later op de avond steevast dansen en dat kan kennelijk bij uitstek op soulklassiekers. Je zou het eigenlijk moeten kunnen verbieden, vind ik persoonlijk. Het is echt geen gezicht en daarbij speelt er een hoop jeugdsentiment in mee.
Veel sentiment bij Daniël Lohues, maar niks geen sentimentaliteit en al helemaal geen klefheid, al lijkt hij zich in zijn bedrieglijk laconieke teksten niet meer zo te verschuilen.
Hij is er niet, Bob Dylan, en tegelijk is hij in 'I’m Not There' hier, daar en overal. Of zoals het in de trailer heet: “Hij is iedereen. Hij is niemand.”
Op een gegeven moment vraagt Sam Baker hoe lang hij nog te gaan heeft, iemand schreeuwt enthousiast “twee uur” en van pure ontsteltenis flapt hij eruit: “Geloof me, langer dan tachtig minuten kan niemand me verdragen.”
“Soms wou ik dat ik ABBA was,” verzuchtte Nick Lowe ergens in de wilde begindagen van zijn solocarrière toen hij tijdens optredens ook nog wel eens 'Una Paloma Blanca' van onze eigen George Baker Selection placht te vertolken.
Ik luister überhaupt weinig muziek. Niet zelden gaat er ongemerkt een hele week voorbij zonder dat ik een cd opzet. Wel hoor ik vaak muziek in mijn hoofd.
Voor de zoveelste keer luister je naar 'Sky Blue Sky', de nieuwe van Wilco. Wat een plaat en daarbij eindelijk ook nog eens eentje die af en toe over je eigen leven gaat.
Tijdens de Summer Of Love was ik veertien – te oud om het niet mee te krijgen, te jong om het mee te beleven.
Grofkorrelige beelden van een langharige jongeman in spijkerbroek en houthakkershemd, die op een met een oosters tapijt belegd podium in het schemerduister akoestische gitaar of piano speelt en in zichzelf gekeerd weemoedige liedjes zingt – het is sindsdien het archetype van de romantische singer-songwriter.
Eens in de zoveel jaar overkomt het je. Dat je het gevoel krijgt: ja, deze muziek is speciaal voor mij gemaakt. De laatste keer gebeurde mij dat bij Ane Brun. Maar anders dan gewoonlijk was het geen liefde op het eerste gehoor.
