Columns
Als geen ander kan Dwight Yoakam opgeruimd verhalen over amoureuze beslommeringen, net zoals niemand anders het presteert om al twintig jaar lang stil te staan zonder achteruit te gaan.
The Tragically Hip live is horen, zien en geloven. Twee symbiotische gitaristen en een solide ritmetandem, die zonder op of om te kijken gevieren noest blijven doorwerken. Met vooraan in het voetlicht Gordon Downie: bij opkomst een schutterig figuur, maar goed en wel bezig als bij toverslag transformerend in een bezeten zanger met maniakale trekken.
The Boss laat me toch niet los. Want als het om helden gaat, ben ik zo trouw als een hond, ook al zijn hun gloriedagen voorbij. Toegegeven: aan enthousiasme, toewijding, zendingsdrang, geloofwaardigheid en charisma heeft Bruce Springsteen nog niets ingeboet. Alleen vind ik zijn werk steeds meer van het kaliber van dik hout zaagt men planken.
Neil Diamond weet de moed er prima in te houden. Niks geen hopeloosheid en troosteloosheid, welnee, hij gelooft op zijn oude dag nog heilig in het leven en de liefde.
Met zijn vlassige baardje, slobberige werkmansbroek, leren motorjack en afzakkende ijsmuts oogde Bruce Springsteen als een verdwaasd opdondertje, dat toevallig bij de halfzware jongens was komen aanwaaien.
Laatst vertelde Tom Barman al heel wat liedjes te hebben nagezongen, waarvan hij de tekst naar later bleek niet helemaal goed had verstaan. Qua kunst hoef je iets kennelijk niet ten volle te begrijpen om je er toch door aangesproken te voelen, wilde de dEUS-voorman maar zeggen.
Rond half elf was Disco Apollo in Helden volgestroomd met, volgens de officiële telling, liefst 1096 betalende bezoekers – en dat nota bene op een zondagavond. De jongens van Rowwen Hèze werden onthaald als ware volkshelden.
Sommige liedjes komen van ver – zó ver dat ze er bijna een half mensenleven over doen om aan te komen.
Als popjournalist kwam je vroeger nog eens ergens. In Hoogland bijvoorbeeld, een dorp onder de rook van Amersfoort, alwaar ik in zaal Concordia mijn eerste optreden van de Frank Boeijen Groep bijwoonde.
Na afloop van het optreden van Frank Boeijen in, of all places, Etten-Leur stond in de coulissen iedereen zo driftig te paffen dat binnen een kwartier het rookalarm op tilt sloeg.
