Ver
In de hal van de Paradiso liepen we elkaar laatst weer eens tegen het lijf. In zijn vrije tijd koestert hij een zwak voor Americana, meer in het bijzonder hard core country. “Wat zijn nou jouw drie favoriete Dwight Yoakam-albums?” nam hij mij gauw even onder vuur, terwijl de designer cowboy elk moment het podium kon betreden. Tja, daar vroeg hij zowat. “Om te beginnen zijn eerste natuurlijk, Guitars, Cadillacs, Etc., Etc.,” hielp hij mij gelukkig op weg. “This Time kan ook niet missen, want dat is zonder meer zijn beste. En dan vind ik zelf Gone nog erg goed.”
Geen speld tussen te krijgen, al zou ik dat spetterende debuut stiekem willen omwisselen voor Buenas Noches From A Lonely Room – maniëristisch tot en met, toegegeven, maar daarom niet minder meesterlijk. Stetson af ook voor het recente Blame The Vain, niet in de laatste plaats vanwege liedje nummer vijf met die briljante eerste woorden: I’ll give you three good reasons for leavin’ and number one is that I’ve forgotten number two. Zo staan er op elk van zijn tien reguliere studioplaten wel twee of drie van zulke prijsnummers.
Als geen ander kan Dwight Yoakam opgeruimd verhalen over amoureuze beslommeringen, net zoals niemand anders het presteert om al twintig jaar lang stil te staan zonder achteruit te gaan. Alles wat je als fan wilde horen, kwam trouwens langs tijdens dat niet minder dan twee uur en veertig minuten durende optreden – wat hem overigens geraden was ook met een entreeprijs van tegen de veertig euro. Alleen had je na afloop het gevoel alsof je in je eentje een hele slagroomtaart soldaat had gemaakt.
Voor mij persoonlijk was het wachten op dat ene liedje van, jawel, This Time. De complete tekst telt slechts twaalf regels, waarvan er een viertal uitentreuren wordt herhaald – letterlijk, want de zanger loopt over van verdriet sinds het vertrek van zijn geliefde. Toch klinkt hij eigenlijk helemaal niet zo larmoyant, omdat er in die prachtig slepende melodie een zekere gelatenheid schuilt. Time don’t matter to me, zingt hij zonder een spoor van zelfbeklag, ’cause I’m a thousand miles from nowhere and there’s no place I want to be. Nee, verder van huis kan je echt niet raken.
