Trance

“Waarom niet de Tivoli?” was de eerste reactie toen ze hoorden dat er voor juli in Nederland optredens in Paradiso en op Bospop waren geboekt. Want tenslotte speelden ze daar toch altijd de pannen finaal van het dak. En zo kon het gebeuren dat ze tijdens hun Summer Fling Tour alsnog de Utrechtse poptempel aandeden. Een jaar of negen terug stonden ze er zelfs twee avonden op rij. Niet alleen het repertoire dubbelde nog niet eens voor de helft, daarbij verschilden die allebei net zo intense concerten qua sfeer al evenzeer als dag en nacht. Fenomenale groep, ik kan sindsdien niet anders zeggen.

In hun thuisland Canada zijn het ware volkshelden. Niet voor niets kunnen ze daar al sinds jaar en dag bogen op liefst twee coverbands. En niet minder dan 150.000 fans kozen digitaal hun lievelingsnummers voor het onlangs verschenen dubbelalbum Yer Favorites. Inclusief natuurlijk At The Hundredth Meridian met die onvergetelijke zinsnede: I remember, I remember Buffalo and I remember Hengelo. Toevallig hebben zij namelijk iets met Nederland. En omgekeerd.

Jawel, The Tragically Hip. Oftewel The Hip, zoals wij aanhangers ze familair noemen. What’s in a name? Want afgezien dan van ons kleine kikkerlandje vindt hun onverzettelijke rock over de grens amper gehoor, zelfs niet in de Verenigde Staten, terwijl ze toch absoluut niet onder hoeven te doen voor grunge-icoon Pearl Jam. Vorig jaar haalden ze in het kielzog van Katrina even het wereldnieuws toen hun enige echt bekende nummer vanwege de sleutelregel New Orleans is sinking and I don’t want to swim van de Amerikaanse radio werd geweerd als zijnde al te pijnlijk voor slachtoffers en nabestaanden. As if!

The Hip live is horen, zien en geloven. Twee symbiotische gitaristen en een solide ritmetandem, die zonder op of om te kijken gevieren noest blijven doorwerken. Met vooraan in het voetlicht Gordon Downie: bij opkomst een schutterig figuur, maar goed en wel bezig als bij toverslag transformerend in een bezeten zanger met maniakale trekken. Hoe ze zichzelf spelenderwijs in trance weten te brengen, is telkens opnieuw een hele beleving. En wie zich gewillig laat meevoeren, waant zich eveneens van de wereld. Voor zolang als het duurt uiteraard, want de volgende ochtend ga je gewoon verder met waar je in godsnaam ook alweer mee bezig was. Geheel verkwikt, dat wel.

Oh ja, dat optreden in een bomvol Tivoli, met pal voor het podium bijna allemaal Canadese toeristen, dat was ronduit formidabel. Het zweet gutste over mijn rug, maar op mijn armen stond het kippenvel.