Geloven
Laatst bij Zomergasten vertelde Tom Barman al heel wat liedjes te hebben nagezongen, waarvan hij de tekst naar later bleek niet helemaal goed had verstaan. Qua kunst hoef je iets kennelijk niet ten volle te begrijpen om je er toch door aangesproken te voelen, wilde de dEUS-voorman maar zeggen. Die opmerking bracht me voor het eerst in tijden weer eens bij Propinquity van Michael Nesmith, ooit die bonenstaak met ijsmuts van The Monkees, wiens moeder overigens de uitvindster was van de Tipp-Ex. Het nummer staat op zijn album Nevada Fighter uit 1971, maar verscheen al een jaartje eerder op de countryrockklassieker Uncle Charlie & His Dog Teddy van de Nitty Gritty Dirt Band. En om die oneindig veel mooiere versie van welgeteld twee minuten en achttien seconden gaat het hier.
In Propinquity richt de zanger zich rechtstreeks tot een dierbare vriendin, die hij vol vertedering beschrijft als verdrietig, gesloten, eenzaam en innemend, in fraaie volzinnen als I’ve known of all the smiles that cover teardrops the way your head yields to your heart. Hij weet wat er in haar omgaat en hij geeft zielsveel om haar, dat lijdt niet de minste twijfel – maar waarom dan toch die rare verontschuldiging: I’ve known you for a long time but I’ve just begun to care? Even later komt de aap uit de mouw: I know I’ve been blind to not have loved you all this time. Te sentimenteel voor woorden eigenlijk, ware het niet dat de zanger vervolgens moet bekennen: What you are to me is something we can’t share. Want ergens voelt hij natuurlijk wel dat die plotsklaps in liefde omgeslagen vriendschap louter inbeelding is. Zoiets ontroert mij, ja.
Drie jaar na Uncle Charlie & His Dog Teddy verschijnt van Ian Matthews de vergeten countryrockklassieker Vally Hi, geproduceerd door Michael Nesmith én met een cover van Propinquity. Binnenin de fraaie klaphoes staan de teksten afgedrukt en wat blijkt? De sleutelzin luidt in werkelijkheid: What you are to me is something we can share. Ook al blijft in het midden hoe zij reageert en geeft de melancholieke toonzetting te denken, in mijn oren gingen ze elkaar toen ineens krijgen. En weg drama, weg tragiek – weg ontroering.
