Columns
Het loopt tegen zevenen op deze snikhete zomerdag en over krap een uur moet hij het podium op. Zijn hoofd staat echter allesbehalve naar optreden, daarvoor verkeert hij al te zeer in hogere sferen. Anders gezegd: Willy DeVille is knetterstoned. Hetgeen hem overigens niet verhindert er op lijzige toon op los te kletsen.
Zijn aangekondigde zelfmoord voerde Herman Brood uit door van het dak van het hoofdstedelijke Hilton te springen, terwijl naar verluidt enkele dagen later U2-voorman Bono zou langskomen om een hoesontwerp te bespreken.
John Lee Hooker is gestorven. Eindelijk, had ik er haast bij geschreven, want voor mijn gevoel was de man al stokoud toen ik als puber zijn muziek leerde kennen via elpees van The Animals en Cuby + Blizzards.
Kijkradio. Thuis wachtend op de loodgieter of tandenpoetsend op een hotelkamer val je er al zappend soms in ‒ ik althans. En gek genoeg blijkt het op een bepaalde manier nog fascinerend ook.
Tom Waits gaf in de lente van 1976 in min of meer besloten kring een nachtconcert in het hoofdstedelijke Café Americain, waarvan me niets meer helder voor de geest staat, behalve dat er uit de rechterzak van zijn afgedragen colbert een Penthouse stak.
Onlangs heb ik bij een heus antiquariaat in, of all places, San Antonio, Texas nog eens een een ouderwetse lp op de kop getikt: 'Crush' van Orchestral Manoeuvres In The Dark. Aangeschaft vanwege de fraaie Edward Hopper-achtige hoes, want niet alleen gaat het zelfs volgens de liefhebbers van synthipop om een mislukt album.
Ook wij hebben het Duitse new wave-zangeresje Nena voor eeuwig in ons hart gesloten en wel vanwege het behoorlijk hitsig gezongen 'Einmal Ist Keinmal' met de onvergetelijke zinsnede: 'Abgehoben, abgefahren. Fang nochmal von vorne an'.
Toen we in de foyer nog wat zaten na te kaarten over haar fraaie maar saaie concert, zagen we op een gegeven moment Bonnie Raitt haar opwachting maken. Onmiddellijk stoof er uit haar gevolg een dame met zo’n pasje om haar nek naar ons tafeltje toe.
Teksten moeten bovenal goed klinken en Neil Young nu bezat het zeldzame talent om mooie woorden uit de lucht te plukken en die vervolgens op welluidende wijze achter elkaar te zetten.
Na ruim twee uur dampende soul, rock en blues werpt Southside Johnny een blik op zijn polshorloge. “Nog maar twintig minuten,” constateert hij met enig leedwezen. Op slag van half een, het tijdstip waarop de vergunning voor levende muziek in de Tivoli afloopt, eindigt de laatste toegift.
