Backstage

“Het liefst van al had ik het publiek op zijn donder gegeven, maar ik wist me nog net te beheersen,” vertelde Chris Eckman na afloop van het mooie concert van The Walkabouts in de Utrechtse Tivoli. Wat wilde het geval? Een week tevoren had hij met zijn groep in Hannover voor zo’n vierhonderd mensen opgetreden, terwijl hem ter ore was gekomen dat tegelijkertijd elders in de stad Richard Thompson voor amper honderd man stond te spelen. “Een schande,” vond hij. “Ik schaamde me bijna dood.”

Waren wij overigens naar Richard Thompson geweest? Jazeker waren wij dat, tweemaal zelfs, want zijn voorprogramma bij Bonnie Raitt in Vredenburg had naar méér gesmaakt, dus de week daarop togen we naar Amsterdam, waar de Britse folkrocker in de Paradiso de hele avond voor zich alleen had. Wat een muzikaal avontuur, zeker vergeleken met La Raitt en haar routineuze orkest van topkrachten. Fraai maar saai, daar was het wel mee gezegd.

Toen we in de foyer van het Utrechtse Muziekcentrum nog wat zaten na te kaarten, zagen we op een gegeven moment La Raitt haar opwachting maken. Onmiddellijk stoof er uit haar gevolg een dame met zo’n pasje om haar nek naar ons tafeltje toe. Vriendelijk doch dringend werden wij gesommeerd onze sigaret te doven. Waarom dan wel, roken was hier toch niet verboden? “Nou, zij heeft er last van.” Wie? reageerden wij nog quasi-onnozel, maar die vraag werd met een vernietigende blik beantwoord.

De herboren geheelonthouders, zo concludeerden we niet zonder genoegen, dat zijn de allerergsten.