Druilerig

Tien jaar geleden plantte de overbuurman bij wijze van practical joke een levensgrote abraham in zijn voortuin, en sinds vorig jaar zong hij er al welgemoed over met Rowwen Hèze, maar onlangs was het dan echt zo ver: Jack Poels werd vijftig. En dus stampte hij daar in het verre America met de gelaarsde voet op de grond en was er in stamcafé annex bedevaartsoord Boëms Jeu voor vrienden en verwanten groot feest onder het motto: “Jeugd is geen leeftijd, het is een gevoel.” Waar natuurlijk geen speld tussen te krijgen is – ware er niet dat verrotte lijf.

Je kunt nog zo braaf leven, eenmaal de vijftig voorbij ben je vroeg of laat toch de klos. En het gebeurt eerder, sluipender en heftiger dan je steeds hebt gevreesd. Onverwachter ook, ondanks dat onheilspellende voorgevoel dat al een hele tijd niet meer wilde verdwijnen. Ontredderd, angstig, onrustig, verdrietig en met een raar gevoel van verlatenheid kom je er dan uit. En vervolgens moet je werkelijk alles uit de kast halen om niet in totale apathie te verzinken. Om met de Britse bard J.P. McCartney te spreken: There’s a shadow hanging over me, oh yesterday came suddenly.

Maar goed, nu is het hoog zomer. Het duister valt pas na tienen en sommige dagen straalt de zon er zelfs op los. Voor de zoveelste keer luister je naar Sky Blue Sky, de nieuwe van Wilco. Wat een plaat en daarbij eindelijk ook nog eens eentje die af en toe over je eigen leven gaat. With a sky blue sky this rotten time wouldn’t seem so bad to me now, zingt Jeff Tweedy lijdzaam, terwijl het opnieuw regent dat het giet. I survived, that’s good enough for now. Beetje pathetisch misschien, toegegeven, al is het daarom niet minder waar – en het geeft tenminste enige troost.

Wie trouwens later dit jaar ook vijftig wordt: Frank Boeijen. Dat wordt feest, beloofde hij laatst. Jullie zaten na een optreden met z’n allen in de kleedkamer – pratend, drinkend en de meesten nog steeds rokend. Vindt-ie gezellig, de zanger uit Nijmegen. Of hij nou niet iets merkte van een midlifecrisis, informeerde iemand half gekscherend. Schaterende lach. Ach welnee, die had hij al lang en breed achter de rug. Alhoewel, een midlifecrisis zou hij het niet willen noemen, het was eigenlijk meer een dip geweest, veroorzaakt door enige turbulentie in zijn persoonlijk leven – van voorbijgaande aard, godzijdank. Sindsdien ging het weer crescendo met hem. Kijk, zo kan het dus ook, dacht je nog. Kom op, man, laat je niet kisten! Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.