Paul McCartney

Koken, dat mag hij ook graag doen. Zo bereidt hij voor zichzelf wel eens een diner van vier, soms vijf gangen. Zit hij daar moederziel alleen aan die grote tafel. “Mooie wijn erbij, kaarslicht, Mozart op, rustig aan.” Naast zich binnen handbereik pen en papier, want de muziek, die gaat altijd maar door bij Daniël Lohues.

Van zijn reputatie als paranoïde artiest die bij het minste of geringste uit zijn slof schiet, viel niets te merken, integendeel, Elvis Costello praatte honderduit en vaak hoefde er niet eens een vraag te worden gesteld om van het een op het ander te komen. Op bed lag ‘darling monster’ Cait O’Riordan, de gewezen bassiste van The Pogues, stilletjes mee te luisteren.

Met een half opgedronken kop cappuccino komt Paul Weller de hotelbar binnenlopen, in zijn andere hand twee plastic draagtassen met elpees, zijn jonge echtgenote aan zijn zijde. En zoals het The Modfather betaamt, is hij 'dressed for the occasion': zwart kostuum, wit overhemd, oranje stropdas.

“Hoe die vier rebellen het vonden om met zo’n oude man samen te werken?” Hartelijk lachend herhaalt George Martin de vraag of er tussen The Beatles en hun bijna vijftien jaar oudere producer niet een generatiekloof gaapte. “Ik oogde dan wel uit als een keurige meneer, maar diep van binnen was ik ook een rebel.”