Rowwen Hèze

Heaven heeft de 100 gehaald, Rowwen Hèze werd dit jaar 30. Wij kozen 10 lievelingsliedjes uit het oeuvre van de dialectband waar Limburg trots op is, voorman Jack Poels (60-) geeft er tekst en uitleg bij. “Herinneringen vervullen mij met een zoet soort van verdriet.”

"Het gaat mij relatief makkelijk af," zegt Rowwen Hèze-voorman Jack Poels. "Ik maak al gauw iets wat mensen mooi vinden. Dat is het geluk dat ik aan mijn kont heb hangen. Ik heb nu eenmaal een talent meegekregen en volgens een oud bijbels principe hoor je daar iets mee te doen. In die zin is de muziek mijn roeping, zou je kunnen zeggen.”

Op het nieuwe album van Rowwen Hèze maakt Jack Poels lange wandelingen met zijn hond door de ’s winters zo troosteloze Peel, hij hangt in de kroeg, viert kermis of zakt zomaar een nacht door, hij gaat eens met een stel kameraden op vakantie naar Ierland of Amerika, en anders blijft hij wel de godganse dag in zijn nest liggen - 'niets zoeken en niets vinden'.

Vanavond zullen ze de kant-en-klare versie van hun nieuwe album te horen krijgen, maar bij binnenkomst blijkt het karwei nog niet helemaal geklaard. De jongens van Rowwen Hèze nestelen zich in de keukenkamer, waar ze onder het soldaat maken van de voorraad pils urenlang verhalen opdissen alsof men elkaar in geen weken heeft gesproken.

Wat is er al niet op Frank Boeijen afgegeven. Sinds hij de dorpszalen en feesttenten verruilde voor de theaters en schouwburgen, wordt hij te pas en te onpas uitgemaakt voor een pathetische pseudo-poëet. Met zijn ‘wazige teksten’ op ‘weeïge muziek’ weet hij menigeen hooglijk te irriteren, temeer daar zijn werk nogal eens tegen wil en dank blijkt te fascineren.

“We komen helemaal uit Holland, daarom zijn we zo laat.” De klok wijst even over elven als Rowwen Hèze eindelijk loos kan gaan in Spicewood, een gehucht op zo’n drie kwartier rijden van Austin. Plaats van handeling is de Moon River, een klassieke honky tonk in het midden van nergens, zoals ze alleen in Amerikaanse road movies lijken te bestaan.

Rowwen Hèze geniet in het zuiden des lands inmiddels dezelfde status als Normaal in de Achterhoek en het lijkt allesbehalve onwaarschijnlijk dat de Americanen vroeg of laat ook boven de grote rivieren zullen doorbreken. Zoals ze zelf met de tong ferm in de wang zingen: "Het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag dat heel Holland Limburgs lult."

"Sommige dingen in een mensenleven gebeuren nu eenmaal, omdat het gewoon niet anders kan. Al blijft het daarom niet minder verwonderlijk dat het allemaal zo gelopen is. Maar ik maak me sterk dat ik zonder Rowwen Hèze ongelukkig zou zijn geworden." Jack Poels kijkt terug op het twintigjarig bestaan van de groep waar Limburg trots op is.

Ruim een kwart eeuw na hun Nederlandse podiumdebuut maakten Los Lobos - ‘sinds 1973’ - hier onlangs voor het eerst een heuse tournee. Vier dagen in het voetspoor van de amigos de musica op hun trektocht onder de grote rivieren. “Ga nooit naar bed op dezelfde dag als je bent opgestaan.”