Verstild

Bløf bestaat een kwart eeuw. Onverminderd populair, maar waar de Zeeuwen in vroeger dagen soms wel driehonderdduizend stuks van een album afzetten, aldus voorman Paskal Jakobsen bij Pauw, mogen ze zich thans met een tiende van dat aantal in de handen knijpen. Hoezeer de verkoop van cd’s ook blijft kelderen, tegelijkertijd verschijnen er steeds meer titels, zo lijkt het. Alleen al bij het doornemen van de recensierubrieken van de relevante popbladen weet ik niet waar ik moet beginnen, laat staan eindigen, zelfs als ik het interesseveld inperk. Bijgevolg selecteer ik er maar wat op los. Of doe ik het misschien toch met Fingerspitzengefühl? Waarom bijvoorbeeld Miranda Lambert en Ashley Monroe niet en hun beider vriendin Angaleena Presley wel? Beats me. Al vind ik haar onlangs verschenen Wrangled daarom nog niet minder de meest vrijgevochten en creatieve countryplaat sinds ik weet niet hoe lang. Enfin, er verschijnen dus gewoon te veel cd’s, althans wat mij betreft, want tweeëneenhalf keer met een half oor luisteren geldt voor mij niet als beluisteren.

Neem nou Skeleton Tree van Nick Cave, de nummer twee in Oor’s eindlijst van afgelopen jaar. Close listening wilde gewoonweg niet lukken. Te onrustig om deze verstilde muziek tot mij te laten komen. Geen tijd ook voor die exclusieve vertoning van de bijbehorende documentaire One More Time With Feeling, nog afgezien van mijn probleem met zo’n 3D-bril. Een half jaar na dato lag er plots een dvd-versie van de in zwart-wit geschoten film, waarin The Prince Of Darkness – strak in het pak, gesteven overhemd steevast een knoopje te ver open – hortend en stotend probeert te verwoorden hoe het fatale ongeluk van zijn trippende puberzoon zijn leven en zijn schrijverij finaal veranderde. De gesprekken vinden plaats in zijn even spaarzaam als stijlvol ingerichte hagelwitte herenhuis aan de boulevard van Brighton en in een personenbusje onderweg naar de studio in Londen, alwaar hij met The Bad Seeds onder leiding van Warren Ellis naast het perfectioneren van de opnamen alle acht nummers zal uitvoeren. En zo raakte ik alsnog aan Skeleton Tree.

Toen het noodlot de Caves trof, was het werk aan het album al een flink eind op streek. Goed, gedurende de aanvullende sessies verweefde de gitzwarte poëet her en der al ‘semi-improviserend’ zijn rauwe rouw, maar het hineininterpretieren liep nochtans de spuigaten uit. Eega Susie Bick op haar beurt bestempelde sommige teksten als profetisch, wat volgens de schrijver zelf in One More Time With Feeling eigenlijk al te veel eer mag heten. Het leven imiteert tenslotte niet de kunst. Mij zal het allemaal worst wezen. Liggend op de bank dobber ik in pijn mee op die elektronische soundscapes, fraai bijgekleurd met ouderwetse instrumenten als viool, cello, gitaar, vibrafoon en, uiteraard, piano plus etherische bijzang. Ik hoor een man in het donker praatzingen – alleen, gewond, hulpeloos. With my voice I am calling you. En dan, in het voorlaatste lied, daagt daar de Deense sopraan Else Torp op – als een neerdalende engel. Let us go now, my darling companion. Set out for the distant skies. Ja, de hemel zij geprezen.