Zotheid

Voor nostalgie ben ik niet in de wieg gelegd – ware er niet de Summer Of Love. Niet dat ik een oude hippie ben, daarvoor was ik op mijn veertiende vijftig jaar geleden nog te jong. Plus dat ik in de binnenlanden van Limbabwe leefde, dus het speelde zich allemaal mijlenver van mijn bed af. Hoe vrij en blij het er wel niet aan toeging, viel te lezen en te zien in Hitweek, ‘vakblad voor twieners’, dat ons samen met de amigos de musica van de VPRO en passant op de hoogte bracht van de nieuwste ‘progressieve’ popmuziek. De acid rock zou pas het navolgende jaar op elpee tot wasdom komen, maar op de singles was het reeds psychedelica troef. Sitar, dwarsfluit, cello, klavecimbel, glockenspiel, belletjes, kinderkoor, geluidseffecten – ze wisten het zo gek niet te verzinnen om het vooral ludiek te laten klinken. En dan die vaak maffe teksten: I can hear the grass grow, I see rainbows in the evening. Wat een zotheid, wat een speelsheid, wat een vrolijkheid, wat een zonnigheid. Ik kon er geen genoeg van krijgen. En nog steeds niet. Zelfs Sandie Shaw op haar blote voetjes klinkt met haar songfestivalsucces Puppet On A String een halve eeuw na dato plots als een huppelend bloemenmeisje.

Goed, dan nu nog even over de langspeelplaat. Want de zomer aller zomers ontleent zijn mythische muzikale status ook en misschien wel vooral aan de ontdekking van het album als autonoom kunstwerk, dankzij The Beatles natuurlijk met hun Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, waarbij Pet Sounds van The Beach Boys als inspirerende opmaat niet onvermeld mag blijven. Aan formidabele elpees overigens geen gebrek dat magische jaar. Wat te denken van Buffalo Springfield Again, Younger Than Yesterday van The Byrds, Smiley Smile van The Beach Boys, Strange Days van The Doors, Surrealistic Pillow van Jefferson Airplane, Forever Changes van Love, Triangle van The Beau Brummels en, mijn persoonlijke favoriet, het titelloze debuut van Moby Grape – om me maar te beperken tot een handvol klassiekers van Californische makelij. Wat mij op de valreep brengt bij Static, een band uit Venlo met een repertoire dat zich laat omschrijven als The Best Of West Coast Rock – van Love Me Two Times van The Doors via She Has Funny Cars van Jefferson Airplane tot Sitting By The Window van Moby Grape. Hun talrijke optredens in het parochiehuis van Maasbracht bereikten steevast een climax met een ellenlang nummer, uiteraard inclusief drumsolo, spectaculair afgemaakt met Bengaals vuur – als mijn geheugen mij tenminste niet bedriegt.