Licht

De laatste minuten van Eerste Kerstdag tikten langzaam weg toen de BBC naar buiten kwam met het overlijdensbericht van George Michael. Wij hoorden het kort na middernacht via Radio 2 op de achtergrond in het zeventiende uur van de onvermijdelijke Top 2000. Best wel een beetje schokkend nieuws, zeg nou zelf, want wie had er die afgelopen week niet voor het 32ste jaar op rij tegen heug en meug Last Christmas lopen neuriën met op het netvlies die romantische videoclip in het Zwitserse wintersportoord Saas-Fee? We waren overigens net klaar met de Top 2000 Pop Quiz, een stuk of vijftig kaarten met elk zes vragen plus vijf ‘doorvraagkaarten’ die uiteindelijk de beslissing hadden moeten brengen. À propos, van vijf naar drie gestegen deze achttiende editie: Stairway To Heaven. Niet om het een of ander, maar telkens als ik die folkhardrockklassieker toevallig nog eens hoor, klinken die acht minuten en twee seconden in mijn oren toch een beetje, eh, doodgespeeld. Wat me weer doet denken aan de woorden van de onnavolgbare Arno toen ter sprake kwam dat hij de muzikanten achter hem altijd zo kort houdt. “Ik heb een keer Led Zeppelin live gezien en Jimmy Page deed een solo van wel vijftien minuten – jongen, boring, boring. En Robert Plant stond daar voor, voor – ja, voor wat eigenlijk, dat weet ik niet.” Geen wonder derhalve dat de machtige zanger op een gegeven moment publiekelijk begon te sneren naar de gitaargod vanwege diens eeuwige gejengel om een reünie.

En tik, daar valt het volgende dominosteentje: in het moede hoofd weerklinkt op deze zonovergoten wintermiddag tussen Kerst en Silvester opeens Darkness, Darkness, door Robert Plant vijftien jaar terug zo fenomenaal vertolkt op zijn zevende soloplaat Dreamland, een fabuleuze fusie van Angelsaksische rock, blues en folk, gelardeerd met Afrikaanse en Arabische klanken. Het origineel van The Youngbloods nu is een psychedelisch folkrocknummer, daterend van de late jaren zestig en indertijd een der lijfliederen onder Amerikaanse soldaten in de jungles van Vietnam. Darkness, darkness, long and lonesome, ease the day that brings me pain. Maar de toon maakt de muziek en ja, daar gaat het dus faliekant fout. Of nee, het lijkt warempel wel of Jesse Colin Young de aandacht wil afleiden van wat hij zingt, want kijk, dat hele Darkness, Darkness is goed beluisterd natuurlijk niets anders dan een doodswens – en dat voor iemand van nog geen dertig. Vergeet trouwens die zo diverse covers van onder vele anderen Ian Matthews, Screaming Trees, Eric Burdon en onze eigenste Golden Earring, alleen Robert Plant slaat de juiste toon aan – ergens tussen smekend en wanhopig in. Darkness, darkness, be my blanket, cover me with the endless night. Take away the pain of knowing, fill the emptiness with light. Op Kerstavond, of misschien was het al Kerstnacht, legde George Michael zich op zijn landgoed in Goring-on-Thames te rusten. Afgeleefd? Gedrogeerd? Hoe dan ook, hij zonk op een gegeven moment weg – en steeg toen door het duister op naar het licht.