Gevoelloos

Waar deed me dat nou toch aan denken? Het was de avond van Pinksterzondag en op de bank volgde ik met een half oor en dito oog One Love Manchester, het benefietconcert in het cricketstadion Old Trafford in Manchester voor de nabestaanden van de slachtoffers van de terreuraanslag elf dagen eerder pal na afloop van het optreden van Ariana Grande in de Manchester Arena. Eerste vraagteken: hoezo benefietconcert? Het hupse tieneridool zelf stond centraal op een avond vol collega-supersterren als Justin Bieber, Katy Perry, Miley Cyrus, Robbie Williams en Coldplay, wiens voorman Chris Martin mijn eeuwige sympathie verwierf toen ik in een van zijn eerste interviews las dat hij vreesde voor vroegtijdige kaalheid. Ook van de partij: gewezen Oasis-zanger Liam Gallagher, die met de vertolking van hun klassieker Live Forever tekende voor ‘een snaar rakend hoogtepunt', zo vond althans Amanda Kuyper in NRC Handelsblad. En passant meende de Mancunian zijn oudere broer Noel het designer jack uit te moeten vegen vanwege diens schitterende afwezigheid. Tweede vraagteken: die Liam had toch altijd schijt aan alles en iedereen? Maar goed, waar deed dat slotlied van die Ariana Grande me nou aan denken? Ah, daar kwam het refrein: Somewhere Over The Rainbow, de immergroen van Judy Garland en eigenlijk ook Vera Lynn. Geen melodievoering, geen frasering, geen timing, geen expressie, nada. Nee, louter geloei. Amanda Kuyper, zij weer, hoorde daarentegen een popdiva ‘overmand door emoties’. Tja.

Luttele dagen later las ik in bed in de onvolprezen Duitse editie van Rolling Stone een interview met Ethan Hawke over Born To Be Blue, waarin hij in de huid kruipt van Chet Baker, de jazz cat annex junkie die alweer bijna dertig jaar geleden op z’n achtenvijftigste uit het raam van kamer 210 op de tweede verdieping van het hoofdstedelijke Hotel Prins Hendrik te pletter viel op de gelijknamige kade. Derde vraagteken: per ongeluk of met opzet? Enfin, de acteur waagde zich in die biopic zelfs aan het op fluisterzachte toon croonen van My Funny Valentine en diverse andere immergroenen uit The Great American Songbook, waarmee de trompettist gedurende de jaren vijftig furore maakte. “Chet zong niet echt, het was eerder de herinnering aan iemand die zingt, vandaar dat ik het wel aandurfde," aldus Ethan Hawke. “Er zit geen greintje gevoel in zijn muziek, het is een gapende leegte. Als je hem hoort zingen, lijkt het alsof je in een peilloze afgrond staart.” Kijk aan, daar had ik ’m te pakken, mijn soundtrack voor deze zomer. Ik hees mij overeind, haalde Chet Baker Sings uit de walk-in closet, legde de cd in de speler en drukte op Play. Maar niks geen muziek. Ik met zo’n speciaal doekje het schijfje schoonwrijven. Mocht niet baten. Nog eens. Hielp weer niet. Oh well, whatever, never mind, schokschouderde ik toen, en ging op de bank liggen. Binnen de kortste keren was ik weg.