Interviews etc.
“Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik met Daryll-Ann zo abrupt ben gestopt. Spijt vind ik zo’n kansloze emotie,” zegt Jelle Paulusma een kleine tien jaar na dato. “Het heeft ook totaal geen zin om het na tien jaar alsnog proberen uit te praten. De meeste mannen zijn sowieso niet goed in staat een open gesprek te voeren.”
“Ik wilde de weidsheid en de ongereptheid van het landschap verklanken,” zegt Israel Nash Gripka, en warempel: welke Americana-fanaat ziet nou niet vanzelf glooiende heuvels en eindeloze luchten voor zich bij de kosmische rootsrock van 'Rain Plans', dat zich laat beluisteren als een verloren meesterwerk van Neil Young in diens hippiedagen.
De victorie moet toch ergens beginnen en waarom dan niet in de EKKO aan de Bemuurde Weerd in Utrecht? Die kleine club bleek tenslotte eerder een opstap voor Ane Brun, Franz Ferdinand, Midlake, Motorpsycho en Patrick Watson, dus hoezo dan eigenlijk ook niet voor Elephant Stone?
“The biggest thing since Patti Smith,” zo trompetterde ambientpionier en überproducer Brian Eno over haar. Behalve intimiderend mooi blijkt Anna Calvi in het gewone leven ook ontwapenend klein, frêle en timide, al valt het met die schuchterheid eenmaal in gesprek eigenlijk best wel mee. "Als ik muziek zou maken zoals ik praat, geloof ik niet dat het zou werken."
Eefje de Visser is zo’n schijnbaar dromerig type dat enigszins confuus haar weg probeert te vinden in de grotemensenwereld, terwijl ze ondertussen klaarwakker de werkelijkheid beleeft. "Opeens ben je heel erg met jezelf bezig, je gaat reflecteren, kijken naar hoe je bent, je band met mensen, en blablabla – dat is best wel bizar."
Bij leven en welzijn al behoren ze tot het culturele erfgoed van Canada. Zo mochten zo’n elf jaar terug al optreden voor de Britse vorstin, afgelopen jaar herdoopte de gemeente Kingston een straat tot The Tragically Hip Way en onlangs nog brachten de Canadese posterijen een speciale zegel uit met de band voor de tourbus.
Tussen de tachtig en honderd dagen per jaar is Lynn Miles op pad. In Europa meestal in haar eentje, in Noord-Amerika vrijwel altijd met haar vaste gitarist. “In een ideale wereld had ik een tourbus, een kleine band en een volle agenda, zodat ik het hele jaar door uit de koffer kon leven.”
Waar blijft de tijd? Alweer negen jaar terug liet Franz Ferdinand met het hoekig swingende 'Take Me Out' horen hoe fris en fruitig new wave in de jaren nul wel niet kon klinken. Deze zomer keren de Schotten terug aan het front met “een album vol dansmuziek over het verstand versus de ziel, gespeeld door een of andere onnozele popgroep.”
“Ik maak kleine, melodieuze, romantische liedjes, die sinds de jaren tachtig niet meer in zwang zijn”, zegt Ron Sexsmith, die als liedjesschrijver in hoog aanzien staat bij grootheden als Paul McCartney, Elvis Costello en Coldplay-voorman Chris Martin. “En toch weet ik nu al ruim twintig jaar het hoofd boven water te houden.”
“Best wel vervelend eigenlijk dat de inspiratie gelijk weer opspeelde toen we na twintig maanden eindelijk waren uitgetourd,” zegt Matt Berninger, de zanger van de onwaarschijnlijk succesvolle artrockband The National zonder een greintje spijt in zijn stem. “We hadden onszelf minimaal een jaar vrijaf gegund, maar daar bleef uiteindelijk bitter weinig van over.”