Daryll-Ann - Verloren zonen

“An aural trek back to the breezy, organic poprock of the late sixties and early seventies, brimming with infectious melodies, jangly guitars and heartfelt vocal harmonies, molding cleverly invented arrangements to an ever present mood of melancholy,” ronkt de gezaghebbende online encyclopedie allmusic.com over Daryll-Ann. “An album of timeless quality and charm”,jubelde het nieuwe Britse kwaliteitsblad Q medio jaren negentig over Seaborne West, nadat de Nederlandse indiepopband in het inmiddels ter ziele gegane Melody Maker al tot tweemaal toe de single van de week op zijn conto had mogen schrijven. Een schamele verkoop in combinatie met een driftige reorganisatie brak hun internationale carrière in de knop, maar Daryll-Ann Weeps en Happy Traum zouden de groep rond Jelle Paulusma en Anne Soldaat in eigen land een welhaast legendarische status bezorgen. Het nagelaten werk is nu voorbeeldig bezorgd op tien cd’s dan wel twaalf lp’s, goed voor een speelduur van negen uur minus vijftien seconden. Naast de zes studioalbums, de drie ep’s en een handvol exclusieve singlekantjes herbergt de groenblauwe box nog een schat aan demo’s, covers en liveversies. Reünie is misschien een al te groot woord, want op het verschijnen van die monumentele box Daryll-Ann Again volgen welgeteld tien optredens, waarna ieder weer zijns weegs gaat. Alhoewel? “Het zou mij niet verbazen als er nog wat achteraan komt,” aldus Paulusma met een scheef glimlachje.

“Anne en ik droegen ieder de helft van het repertoire aan. We hebben nooit iets samen geschreven en toch sloten onze nummers perfect op elkaar aan. Voor buitenstaanders bleek het ondoenlijk te bepalen wat van wie afkomstig was, zo verweven klonk het geheel. Er was ook een bijzonder goede wisselwerking tussen ons beiden. Als de een met een nummer kwam, voelde de ander zich verplicht om binnen de kortste keren ook met iets nieuws te komen. Dat was geen kwestie van competitiedrang, het was zuivere stimuleringsdrang.”

“Sommige nummers uit onze beginperiode zitten barstensvol akkoordenwisselingen. In ons jeugdig enthousiasme maakten we dingen op puur gehoor, zonder de nodige muziektechnische kennis. Je hoorde een melodie in je hoofd en die ging je dan op gitaar na proberen spelen. Tegenwoordig zou ik zulke complexe nummers niet eens meer kunnen schrijven, zelfs als ik het zou willen. Ik heb echt geen flauw idee waar we dat toen vandaan haalden. Wel waren we enorme fans van fIREHOSE, niet bepaald een doorsnee indiebandje, eigenlijk meer een soort jazztrio. Met het verstrijken van de tijd gingen de nummers aanzienlijk minder akkoorden bevatten en kwam de nadruk steeds meer op het arrangement te liggen.”

“Wat synergie betreft, was Daryll-Ann Weeps wel ons hoogtepunt. Twee weken in een huisje op de Veluwe oefenen, uitgebreid demo’s opnemen, dat alles om zo goed mogelijk voorbereid de studio in te gaan. Happy Traum vind ik persoonlijke onze mooiste plaat, die hebben Anne, mijn broer Coen en ik gemaakt zonder de bassist en de drummer. We konden in die tijd het hele jaar door in het weekend met z’n drieën de studio van Frans Hagenaars gebruiken. De creatieve geesten kregen andere middelen aangereikt. Er ging een wereld voor ons open. Toen de nummers er eenmaal op stonden, vonden we het onzinnig om het allemaal over te doen, want ook al klonk het volgens de regels misschien niet perfect, het bezat wel een karakteristieke sfeer. En dan weet je precies hoe het loopt: je gaat het naspelen en dan wordt het zo dood als een pier.”

“Commercieel gezien had Daryll-Ann best een moeilijke stijl. We zweefden tussen indie en pop in. Bovendien waren we een in zichzelf gekeerde band. Zelfpromotie bleek niet onze sterkste kant. We traden op om muziek te maken, niet om een plaat aan de man te brengen. Zo wekten we al gauw de indruk dat we eigenlijk liever niet op dat podium zouden staan. Inmiddels ben ik er wel van doordrongen dat het niet alleen gaat om de muziek, zeker in deze tijd, dus ik probeer daar nu zo’n beetje tussendoor te laveren. Ik blijf er moeite mee houden. Toen we in Engeland tourden met The Verve vond ik die Richard Ashcroft echt een irritante aansteller. Misschien lag het wel aan onze Nederlandse boerenpummelmentaliteit, waarbij wij dan ook nog eens uit de provincie kwamen. Wij misten gewoon de branie van stadsjongens als de Fatal Flowers.”

“Dat Engelse avontuur speelde zich af toen ik net was afgestudeerd. Ik heb het ervaren als een enorm tof schoolreisje, een soort betaalde vakantie, waarop je ’s avonds ook nog eens het voorprogramma van grote bands als The Smashing Pumpkins mocht doen. Dat je met muziek je brood zou kunnen verdienen, was iets waar ik nog helemaal niet mee bezig was. Er is best hard aan getrokken om Daryll-Ann in het buitenland van de grond te krijgen, het wilde alleen niet echt lukken.”

“Als je in Nederland niet tot de absolute top behoort, wordt het op den duur wel erg zwaar. Om te beginnen kun je er niet van leven, zodat je er een baantje op moet nahouden, want bijverdienen in de muziek is niet iedereen gegeven. Verder kost het maken van een plaat een hoop energie, het is echt een vrij uitputtend proces. En als die plaat er eenmaal ligt, maak je een rondje van pakweg vijftien cluboptredens en dan ben je in de meeste gevallen alweer klaar. Ik stel het nu even gechargeerd, al komt het daar in feite wel op neer. Het is bijna zonde van al die moeite.”

“Na vijftien jaar was Daryll-Ann voor mij muzikaal op. Ik werd aangetrokken door west coast bands als Jefferson Airplane en Grateful Dead, die op het podium nummers instrumentaal zo mooi konden uitspinnen. Waar mogelijk de grenzen opzoeken en met een beetje goede wil daar zelfs overheen, dat is wat ik ook wilde. Als het misloopt, nou jammer, maar gaat het goed, dan weet je niet wat je beleeft. Wij probeerden dat met Daryll-Ann op het laatst soms ook wel, maar als je er als muzikant niet voor openstaat, wordt het nooit wat.”

“Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik met Daryll-Ann zo abrupt ben gestopt. Spijt vind ik zo’n kansloze emotie. Je kunt beter kijken naar je eigen rol en wat je destijds verkeerd hebt gedaan en daar lering uit trekken. Het heeft ook totaal geen zin om het na tien jaar alsnog proberen uit te praten. De meeste mannen zijn sowieso niet goed in staat een open gesprek te voeren. Dankzij mijn vriendin heb ik leren communiceren. Voor jou persoonlijk mag het dan totaal niet belangrijk zijn om over bepaalde zaken te praten, voor de ander kan het dat juist wel zijn. Ik verzet me tegen het idee dat een mens voor altijd blijft zoals hij is, omdat hij nu eenmaal zus of zo in elkaar zit. Dat is gewoon niet waar. Voor mijn gevoel ben ik zelf het levende bewijs.”