Kers

Kan een eendagsvlieg negen levens halen? Ik heb de tel niet bijgehouden, maar het zou best eens kunnen in het geval van Marcy Playground. Bijna twee decennia terug verscheen het titelloze debuutalbum van dit post-grungetrio uit New York en sindsdien doet om de paar jaar iets toevalligs me het ding uit de cd-kast halen om het dan toch al gauw anderhalve maand lang ettelijke keren per week te draaien – zo ook deze rotzomer. Zelf vind ik het niets minder dan een vergeten klassieker c.q. miskend meesterwerk, zowat iedereen anders pleegt het af te serveren als Nirvana light – al zou dat eigenlijk net zo goed kunnen gelden als een aanprijzing. Daarentegen van niemand een kwaad woord over Sex And Candy, dat dan weer wel. Een gigahit in Amerika en Canada, dat nonsensicale liedje over een halsoverkop verliefdheid, waardoor het album uiteindelijk een kleine twee miljoen stuks zou verkopen, dus het kostje van opperhoofd John Wozniak was gelijk gekocht.

Die claim to fame nu kostte hem hooguit een uurtje, zo beweert hij. De sleutelregel zwierf al een jaar of wat in zijn hoofd rond. Hij had net liggen rollebollen met zijn vriendinnetje bij haar in het studentenhuis toen haar roommate binnenstapte en er prompt uitflapte: “Het ruikt hier naar seks en snoep.” Uit zijn eigen koker kwam het zinnetje: And then there she was like double cherry pie – een dot van een vergelijking, ook en vooral vanwege die knipoog naar haar naam. Sherry en John deden naast luvvieduvvie en lsd tevens nog aan samen liedjes schrijven, getuige het oraculeuze Ancient Walls Of Flowers, na Sex And Candy nummer drie op die eerste Marcy Playground – tussen haakjes vernoemd naar zijn lagere school in Minneapolis, waar hij als pispaaltje van de klas de speelplaats zoveel mogelijk meed, zoals te zien in de clip bij nummer vier, het anti-pestnummer Saint Joe On The School Bus. Ja, het is uit het leven gegrepen, het is uit het leven een greep.

En dan nu de kers op de taart. Nummer zes van deze alle twaalf goed heet namelijk, geloof het of niet, Sherry Fraser – een openlijke liefdesverklaring, ook dat nog eens, inclusief een verwijzing naar Through The Looking-Glass van Lewis Carroll, hun beider lievelingsroman: The Mad Hatter, he waits for Alice to come to tea again. Opnieuw zo’n zinnetje met een dubbele betekenis, want inmiddels waren ze al een poos tortelduifjes af, Sherry en John, zij het dat de twee elkaar tot op de dag van vandaag zien. Please, do come back, zingt hij haar op het eind smachtend toe, waar het toch zo verzaligd aanvangt: Ooh, I saw stars falling around her head – red, gold and blue. Wat een eerste aanblik, je ziet het zo voor je, ik tenminste wel. Verliefdheid – ach, het is me wat. Het duurt nooit echt lang, maar het blijft je voor altijd bij. En dan op een dag begint het stille verlangen.