Popstukken

Eefje de Visser is zo’n schijnbaar dromerig type dat enigszins confuus haar weg probeert te vinden in de grotemensenwereld, terwijl ze ondertussen klaarwakker de werkelijkheid beleeft. "Opeens ben je heel erg met jezelf bezig, je gaat reflecteren, kijken naar hoe je bent, je band met mensen, en blablabla – dat is best wel bizar."

“The biggest thing since Patti Smith,” zo trompetterde ambientpionier en überproducer Brian Eno over haar. Behalve intimiderend mooi blijkt Anna Calvi in het gewone leven ook ontwapenend klein, frêle en timide, al valt het met die schuchterheid eenmaal in gesprek eigenlijk best wel mee. "Als ik muziek zou maken zoals ik praat, geloof ik niet dat het zou werken."

Waar blijft de tijd? Alweer negen jaar terug liet Franz Ferdinand met het hoekig swingende 'Take Me Out' horen hoe fris en fruitig new wave in de jaren nul wel niet kon klinken. Deze zomer keren de Schotten terug aan het front met “een album vol dansmuziek over het verstand versus de ziel, gespeeld door een of andere onnozele popgroep.”

Bij leven en welzijn al behoren ze tot het culturele erfgoed van Canada. Zo mochten zo’n elf jaar terug al optreden voor de Britse vorstin, afgelopen jaar herdoopte de gemeente Kingston een straat tot The Tragically Hip Way en onlangs nog brachten de Canadese posterijen een speciale zegel uit met de band voor de tourbus.

“Best wel vervelend eigenlijk dat de inspiratie gelijk weer opspeelde toen we na twintig maanden eindelijk waren uitgetourd,” zegt Matt Berninger, de zanger van de onwaarschijnlijk succesvolle artrockband The National zonder een greintje spijt in zijn stem. “We hadden onszelf minimaal een jaar vrijaf gegund, maar daar bleef uiteindelijk bitter weinig van over.”

“Ik maak kleine, melodieuze, romantische liedjes, die sinds de jaren tachtig niet meer in zwang zijn”, zegt Ron Sexsmith, die als liedjesschrijver in hoog aanzien staat bij grootheden als Paul McCartney, Elvis Costello en Coldplay-voorman Chris Martin. “En toch weet ik nu al ruim twintig jaar het hoofd boven water te houden.”

Tussen de tachtig en honderd dagen per jaar is Lynn Miles op pad. In Europa meestal in haar eentje, in Noord-Amerika vrijwel altijd met haar vaste gitarist. “In een ideale wereld had ik een tourbus, een kleine band en een volle agenda, zodat ik het hele jaar door uit de koffer kon leven.”

Ryan Adams geldt als een fenomenaal talent, maar zijn wispelturigheid en losbandigheid stonden een glanzende carrière tot dusver in de weg. Nu lijkt het Americana-icoon tegen wil en dank zichzelf eindelijk in de hand te hebben, getuige het doortimmerde album 'Easy Tiger', wat zoveel betekent als ‘Rustig maar, jongen’.

De hoogste tijd voor een Bloody Mary, met alles erop en erin. Het loopt pas tegen vieren, maar hij heeft er inmiddels al een dikke vijf uur interviews op zitten. “Of dit beter is dan werken voor de kost?” herhaalt Kurt Vile de retorisch bedoelde vraag. “Nou, dit is ook werken, hoor. Al moet ik inderdaad toegeven: beter dit dan gewoon werken.”

"Ik kruip nog te vaak in de huid van een personage. Wat je meestal hoort is een versie van mijzelf, al slaag ik er steeds meer in mijzelf te tonen," zegt de talentrijke John Fullbright. "Om liedjes te kunnen schrijven, moet je diep in jezelf durven afdalen. Je mag je gevoelens niet negeren, je moet ze juist exploiteren, anders zul je nooit van je leven kunst maken.

"Nee, je kunt me beslist geen Engelse Amerikaan noemen, ik ben een op en top Engelse Engelsman gebleven," zegt Richard Thompson, die al zo’n drie decennia vanuit Los Angeles opereert. "Geen kwaad woord over het Californische klimaat en ik mag ook graag surfen, maar met de Amerikaanse cultuur heb ik eerlijk gezegd bitter weinig op."

“Onze muziek heeft een hoog meezinggehalte," weet een van de zonen van Mumford & Sons. "Toen we nog in pubs speelden, had je steevast van die gasten die er doorheen gingen staan blèren. Dat stimuleerde ons nóg meer het contact met het publiek te zoeken en er samen met z’n allen tegenin te gaan. Dat spel beviel ons wel.”

Emmylou Harris doet niets liever dan zingen en dan bij voorkeur samen met een ander, wat sinds het midden van de jaren zeventig inmiddels moet hebben geleid tot een recordaantal gelegenheidsduetten.

“Ik wilde vroeger niet van de rock ’n’ roll leven, want ik had idee dat ik me dan zou moeten verloochenen,” zegt de voorman van The Presidents Of The United States Of America. “Liever verdiende ik mijn brood met een geestdodend baantje dan dat ik muziek speelde waar ik niet voor de volle honderd procent achter stond.”

"Als jongetje heb ik volgens mij op een gegeven moment onbewust besloten niet verder op te groeien. Ik beschouwde mezelf niet als een volwaardig mens, dus eenmaal volwassen zag ik geen enkele reden om wat dan ook aan te leren," zegt John Grant. "Inmiddels ben ik een jaar of achttien, schat ik."

Koken, dat mag hij ook graag doen. Zo bereidt hij voor zichzelf wel eens een diner van vier, soms vijf gangen. Zit hij daar moederziel alleen aan die grote tafel. “Mooie wijn erbij, kaarslicht, Mozart op, rustig aan.” Naast zich binnen handbereik pen en papier, want de muziek, die gaat altijd maar door bij Daniël Lohues.

“Het ging eigenlijk allemaal best snel, zeker voor iemand van negentien. Ik moet er nog vaak aan terugdenken,” zegt Stevie Ann, de Limburgse singer-songwriter van Californische klasse. “Het was heel lastig om mijn eigen plekje te vinden. Ik heb een paar drukke jaren achter de rug: veel gedaan, veel gebeurd, veel veranderd."

Zo'n twintig jaar na het internationaal als classic album erkende debuut 'Palomine' bewandelt Bettie Serveert weer het pad van de gitaristische indierock. Op 'Oh, Mayhem!' knalt de 'alternative underground band' er binnen veertig minuten tien liedjes uit – het betere serve-volley-spel. "Wat fijn, we hebben onze Bettie terug."

Op de Wallen staat op maandagmorgen een clubje Californiërs in te dunne kleren kleumend te wachten tot iemand eindelijk de deur komt opendoen. Er valt net weer een winterse bui en daarbij waait het gemeen vlagerig. Groeten uit Amsterdam van de Allah-Las, specialisten in zomerse garagerock vol plaatsvervangend heimwee naar de jaren zestig.

Scandinavische singer-songwriters zijn een klasse apart, zeker de vrouwen. Neem de onvolprezen Ane Brun en de net zo betoverende Agnes Obel. Of de bezwerende Lykki Li en de mysterieuze Fever Ray. En niet te vergeten de geëxalteerde Susanne Sundfør, inmiddels wereldberoemd in Noorwegen en vastberaden het ook in buitenland te maken.

En elke zondag luisteren naar Radio Luxemburg, liggend op de ruwe mat in de huiskamer, een oor tegen het luidsprekertje gedrukt. Het eerste liedje dat je bijbleef: Wooden Heart van Elvis. De eerste foto die je bewaarde, uit de Revue gescheurd: Elvis als cowboy, wijdbeens en met getrokken colt, brutaal de lens inkijkend.