Gemaakt

Een zekere Douwe Bob stond afgelopen vrijdag in een stijf uitverkocht Tivoli Utrecht, terwijl er voor de intimate evening met Americana-icoon Lucinda Williams komende zondag in Paradiso Amsterdam nog volop kaarten verkrijgbaar zijn. Nee, gekker moet het niet worden, sterker zelfs, gekker kan het niet worden. Of om met Roos Rebergen, die van diezelfde Lucinda Williams voor de DWDD Recordings zo aangrijpend kwetsbaar het lijdzame Blue vertolkte, om dus met de onvolprezen Roosbeef in de Elle van vorige maand te fulmineren: “De Beste Singer-Songwriter Van Nederland, daar kan ik me ook kwaad om maken. Veel muzikanten maken al hun hele leven oprechte liedjes, en dan komt er zo’n kutprogramma dat de hele markt verziekt!” Hear, hear.

Douwe Bob, voor wie het allemaal niet meer kan of wil volgen, is de eerste winnaar van De Beste Singer-Songwriter Van Nederland, de alternatief bedoelde tegenhanger van commerciële tv-talentenjachten als X Factor en The Voice Of Holland. Initiator is 3FM-coryfee Giel Beelen, die zich als jurylid laat assisteren door ‘een team van professionals’, ‘muzikale vrienden’ als de via een commercial van Slankie gekatapulteerde singer-songwriter Miss Montreal en radiomaker, muzikant, acteur, schrijver en wat al niet meer Eric Corton. “Beelen is iemand die verstand van muziek acteert; met zijn collega’s blijkt het niet beter gesteld,” aldus Auke Hulst van de zomer in zijn tv-recensie in NRC Handelsblad. “Stonden programmaformats en deejays in het verleden in dienst van de core business van de muzikant, nu is muziek gedegradeerd tot omlijsting van jolig babbeltjesvolk en cynische wedstrijdsformats.” Hear, hear.

Er was eens een tijd, nog helemaal niet zo gek lang geleden, dat singer-songwriters golden als makers van oudelullenmuziek, even boeiend om naar te luisteren als kijken naar groeiend gras. Mannen in geblokte hemden en spijkerbroeken en vrouwen in soepjurken, al tokkelend op een eikenhouten gitaar zich neuzelend autobio gravend. Das war einmal. Want wat kwam er bij de internetverkiezing van 3voor12, het alternatieve popmuziekplatform van de VPRO, uit de bus als Song Van Het Jaar 2012? Keep Your Head Up, het ‘klim-uit-je-dal-nummer’ van Ben Howard, een mekkerend zingende neo-folkie uit de coterie van Mumford & Sons. Typisch zo’n behaagziek liedje met een hoge meezingfactor, waar Americana-fanaten collectief luidruchtig hun neus voor ophalen. En geen denken aan dat zulke watjesmuziek ooit in legendarische VPRO-radioprogramma's als De Wilde Wereld en Villa 65 had kunnen klinken.

Terug naar Douwe Bob. Born In A Storm heet zijn fonkelnieuwe debuutalbum, eendrachtig gemaakt met Matthijs van Duijvenbode, de gewezen rechterhand van singer-songwriter Tim Knol. I was born in a storm on a night of December 1992, heet het in het titelnummer. My mother was a rock ’n’ roll dancer, my father was a painter and a fool. I was raised to be wild and free. They said: life’s too short not to be. Saillant detail namelijk: Douwe Bob is de twintigjarige zoon van Simon Posthuma, samen met Marijke Kooger in de hoogtijdagen van het hippiedom furore makend met kleding en hoezen voor onder anderen The Beatles, Procol Harum en Boudewijn de Groot, maar misschien nog wel legendarischer dankzij hun psychedelische beschildering van onder meer de gevel van de Apple Boutique, de Rolls-Royce van John Lennon en de Gibson SG van Eric Clapton. Versterkt met Josje Leeger en Barry Finch verenigden ze zich gedurende The Summer Of Love onder de Tarotkaartnaam The Fool en maakten ze tussen de bedrijven door twee albums, waarvan het titelloze debuut werd geproduceerd door Graham Nash, evenals het begin jaren zeventig verschenen Son Of America van Seemon & Marijke, die met het huppelliedje I Saw You zowaar de tweede plaats van de Nederlandse Top 40 zouden bereiken. Tot zover Leo Blokhuis.

Over nu naar dat stijf uitverkochte optreden in de Tivoli, waar het voor de afwisseling eens wemelde van de bimbettes, want die Douwe Bob, dat is een adonis à la Johnny Cash en Chet Baker. Toegegeven, los van een klinkende zangstem bleek hij verder nog zo het een en ander in huis te hebben: een natuurlijke presence, een innemende urgentie en, last but not least, er hangt iets enigmatisch over hem. Dat het zijn muziek onbreekt aan diepgang en vooral eigenheid, ach, dat lijkt er in zo’n stampvolle zaal dan amper toe te doen, zeker niet met zo’n competente groep achter zich. En toen kwam er in de toegift totaal onverwacht warempel een moment van openbaring: een semi-unplugged versie van Star, op de kop af veertig jaar geleden een hit voor Stealers Wheel. So they made you a star, now your head’s in a cloud, zong hij Joe Egan en Gerry Rafferty opgeruimd na. After all you’ve been through, tell me what will you do when you find yourself out in the cold? Voor Douwe Bob zelf scheen het een uitgemaakte zaak. Doorgaan, natuurlijk. Geen twijfel mogelijk.