Popstukken

“This is beautiful, click away,” aldus de sporadisch twitterende Adele, goed voor een slordige 22 miljoen volgers. De link voerde naar de video van 'How Could You Babe', een bluesy ballade van een zekere Tobias Jesso Jr., door popsnobs vorige zomer al getipt als een belofte voor de toekomst. “Je begrijpt: de hemel brak voor mij open.”

“We hebben pas mijn verjaardag bij mijn moeder thuis gevierd,” vertelt Justin Townes Earle, de oudste zoon van Steve Earle. “Bij het afscheid vroeg ik haar of ze tien jaar geleden had kunnen vermoeden dat ik de drieëndertig zou halen. Zij schudde alleen maar zwijgend van nee.”

“Mijn vader houdt in zijn muziek niets achter, wat ik bewonderenswaardig vind, want ik ken geen andere kunstenaar die zo gekweld door het leven gaat als hij,” aldus zoon Rufus. En dochter Martha: “Wat mijn vader niet rechtstreeks tegen iemand kan zeggen, vertelt hij altijd in een liedje, net zoals mijn broer en ik. Zo communiceren wij Wainwrights nu eenmaal.”

Met Sinterklaas stuurde de platenfirma als surprise een promotie-exemplaar van de nieuwe Mister and Mississippi rond. Keurig verpakt inclusief strikje en vergezeld van een gedicht plus enige chocolade steekpenningen. Het moge duidelijk zijn: ze verwachten er nogal wat van.

"Ik kan echt zeggen: ik hou van muziek. Daar hou ik toch zó van, eigenlijk al zo lang ik me kan herinneren, dat is gewoon zo," zegt Roos Rebergen. "Ik luister heel graag muziek, ik ben erg fan van anderen. Natuurlijk máák ik ook heel graag muziek. En ik doe dat niet omdat ik het kan, ik doe het omdat ik het moet."

Een paar minuten in haar laatste interview van die dag ging haar gepraat opeens over in onverstaanbaar gebrabbel. Zwart voor de ogen werd het haar ook, maar gelukkig, ze kwam met de schrik vrij, al moest ze wel hoognodig op bed gaan liggen bijkomen. Een half uurtje later zat Ane Brun met een pips gezicht beneden aan een groot glas cola.

“In Nashville doen ze zaken op zijn ouwe jongens krentenbrood,” zegt countryrebel Allison Moorer. “Begint een muziekuitgever op de golfbaan over een schattig nieuw zangeresje dat toevallig ook nog radiovriendelijke liedjes kan schrijven, zegt zijn maatje van de platenfirma dat hij haar zal contracteren als de bal er bij de volgende slag inrolt.”

Vier jaar terug liet Spoon bij iedere show in de Verenigde Staten na de laatste toegift een opname van 'The Star-Spangled Banner' door de zaal schallen. Om een avondje rock ’n’ roll uit te luiden met zoiets officieels als de nationale hymne, ja, dat vond voorman Britt Daniel eigenlijk best wel cool.

Chuck Prophet lijkt voor eeuwig veroordeeld tot de kleinere zalen, al blijkt er wel voldoende animo voor zijn ‘verknipte soul-country-rock’ om er een duurzame carrière op na te kunnen houden. “Na dertig jaar kun je dan toch moeilijk van een gebrek aan succes spreken. En in alle bescheidenheid: van mijn lichting doen er maar bitter weinig mij dit na.”

“Alle kommer en kwel blijven een mens tot in lengte van dagen bij, dus de bron van inspiratie kan eigenlijk nooit opdrogen”, zegt Lucinda Williams aan de telefoon op kamer 624 in viersterrenhotel Monaco in San Francisco. “Sterker zelfs, naarmate je meer levenservaring opbouwt en meer levenswijsheid vergaart, groeit je creativiteit.”

Grateful Dead, Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service, noem ze maar op, al die acid rockers – hun instrumentale avonturen luisterden allesbehalve spannend weg, al hielden we dat toen allemaal wijselijk voor ons. Nee, dan The Allman Brothers Band met hun kwikzilveren improvisaties, waarin virtuositeit en creativiteit hand in hand gingen.

“Onvoorstelbaar eigenlijk met hoe weinig slaap je in je wilde jaren toekwam. Je leek wel onverwoestbaar,” zegt Jackson Browne. “Al waren het beslist niet alleen de drugs die je wakker hielden, het kwam ook door de pure opgewondenheid over wat je muzikaal klaar kon spelen.”

"Het schrijven van een liedje mag in geen geval uitdraaien op een al te egocentrische bezigheid," zegt Jeff Tweedy. "Idealiter geeft het eindresultaat mij het gevoel dat het ergens anders vandaan is gekomen, terwijl ik het natuurlijk gewoon uit mijzelf heb gehaald, al zou ik mijn teksten beslist niet autobiografisch willen noemen.”

“In de loop van de jaren heb ik mijzelf nog allerlei andere dingen aangeleerd, allemaal uit geldnood geboren,” zegt Daniel Romano. “Hoe meer verschillende dingen je kunt, hoe beter je de eindjes aan elkaar kunt knopen. Zo werk ik gewoonlijk ook nog één dag in de week op de boerderij.”

"Ik geloof niet in liedjes over hopeloosheid. Maar mijn meest hoopvolle liedjes schrijf ik in een toestand van diepe hopeloosheid," zegt John Fullbright. "Als je geen hoop meer koestert, als je alle hoop laat varen, kun je net zo goed meteen ook stoppen met ademen.”

Thuis in Dublin had James Vincent McMorrow eerst zo’n zeven maanden zitten knutselen, om 'Post Tropical' uiteindelijk af te maken op een pecannotenboerderij buiten El Paso. “Van half zes ’s ochtends tot elf uur ’s avonds werkte ik een kleine maand praktisch onafgebroken door, wat heftiger lijkt dan het geval was, want de teksten schreef ik op de veranda.”