Bob Dylan

Zo in het donker op die heuveltop met al die sterren rond zijn hoofd kreeg Jim James het gevoel alsof hij zich in de hemel bevond. Niet voor niets zou My Morning Jacket er al met al twee maanden vertoeven en er liefst twintig bruikbare liedjes opnemen. De mystieke sereniteit had haar uitwerking niet gemist.

Ongelooflijk eigenlijk hoe ze vanaf de allereerste noot helemaal in de muziek zit, of preciezer geschreven: er geheel en al in opgaat. Wat een frasering, wat een dictie, wat een timing, wat een expressiviteit – en dat zonder een spoor van behaagzucht. “Ik ben niet uit op applaus,” zegt Rhiannon Giddens. “Het verhaal moet worden verteld.”

“Mijn vader houdt in zijn muziek niets achter, wat ik bewonderenswaardig vind, want ik ken geen andere kunstenaar die zo gekweld door het leven gaat als hij,” aldus zoon Rufus. En dochter Martha: “Wat mijn vader niet rechtstreeks tegen iemand kan zeggen, vertelt hij altijd in een liedje, net zoals mijn broer en ik. Zo communiceren wij Wainwrights nu eenmaal.”

Carrière najagen en ambitie nastreven laten zich in de wilde wereld van de rock ’n’ roll binnen de kortste keren licht met elkaar verwarren, zij het kennelijk niet door Henk Koorn, de voorman van Hallo Venray. “Mainstream of underground, het maakt me niet zo gek veel uit waar ik in opereer, zo lang ik maar doe wat hout snijdt voor mezelf.”

“Een typisch Iers liedje draait om verlangen en dan met name heimwee,” zegt Luka Bloom. “Wij Ieren houden er nu eenmaal van om verstoken van huis en haard te houden van ons vaderland. Misschien wonen we er nog wel het liefst van al in onze verbeelding.”

De hoogste tijd voor een Bloody Mary, met alles erop en erin. Het loopt pas tegen vieren, maar hij heeft er inmiddels al een dikke vijf uur interviews op zitten. “Of dit beter is dan werken voor de kost?” herhaalt Kurt Vile de retorisch bedoelde vraag. “Nou, dit is ook werken, hoor. Al moet ik inderdaad toegeven: beter dit dan gewoon werken.”

“Ik was achttien. Met mijn boeken onder de arm was ik die ochtend op weg naar de universiteit. Een sneeuwstorm gierde door de straten van Buffalo,” vertelt Peter Case. “Toen kreeg ik er opeens genoeg van. Ik draaide me spoorslags om, ging mijn gitaar halen en pakte de bus naar Chicago.”

“Als muzikant ben ik een product van New York, maar in mijn liedjes schets ik zeker geen romantisch beeld van het ruige leven in die stad, zoals sommigen wel eens beweren," zegt William Borsay alias Willy DeVille. "Mensen romantiseren sowieso vaak dat ik romantiseer."

“De een zijn ellende is de ander zijn vermaak,” meent Adam Duritz, voorman van Counting Crows. “Tegelijkertijd kunnen mensen zich aan zo iemand spiegelen, letterlijk zelfs ‒ zoals ik als jochie met een tennisracket op mijn kamertje The Beatles stond na te doen. Die droom is voor mij werkelijkheid geworden, dus in zekere zin leef ik nu in een droom.”

“The Band mocht dan wel een imago van volwassenheid hebben, maar ook wij onderwierpen ons aan de religie van sex, drugs en rock ’n’ roll," zegt Robbie Robertson, de vroegere leider van The Band. "Maar in de jaren zeventig vielen de mensen bij wijze van spreken als vliegen dood om je heen en dat zette je onwillekeurig toch aan het denken."

Die novemberdag waren Gillian Welch en David Rawlings vanuit Keulen naar Amsterdam komen rijden. Sinds eind juni trok het duo kennelijk onvermoeibaar van hot naar her, eerst in Amerika en vervolgens in Europa. “Toen we de auto parkeerden om op het vliegtuig te stappen, hadden we bijna vijftigduizend kilometer afgelegd.”

'Hunters Go Hungry' heet het nieuwe album van GEM, een titel ontleend aan een Amerikaanse tv-serie. “Ik noteerde het in mijn tekstboek," zegt Maurits Westerik. "Na verloop van tijd werd het een soort watermerk. Ik voelde steeds sterker: ik moet op jacht naar nieuwe muziek, en ook naar mezelf eigenlijk. Ik had geen band meer, maar wel enorme honger.”

Zo’n twee jaar nam het nieuwe album al met al in beslag. Wat de vraag oproept: is het maken van een dEUS-plaat nou een aangename bezigheid of juist een heel gedoe? “Nu,” zegt kopman Tom Barman, “wanneer je als buitenstaander bij dEUS binnenloopt, zal je denken: die kerels zijn gek. Maar daarom ben je een buitenstaander en speel je niet bij dEUS.”

Geregeld schiet in het holst van de nacht wakker met een briljant idee voor een nieuw liedje en op zo’n moment moet Gé Reinders gewoon het bed uit om beneden te gaan werken. “Het is een soort koorts, die zich niet laat onderdrukken.”

Waar de foto’s veelal een lichtelijk verloederde vrouw laten zien, blijkt Lucinda Williams in werkelijkheid een kekke veertigplusser, koket opgemaakt en keurig in de kleren gestoken. In weerwil van haar reputatie toont ze zich bovendien een opgeruimd type met een vlotte babbel, die des te innemender overkomt dankzij haar onweerstaanbare southern drawl.

Jackson Browne wordt weleens de zanger van een generatie genoemd. En niet helemaal onterecht, want voor heel wat aardige jongens en meisjes die opgroeiden in de jaren zestig was hij in de jaren zeventig de stakkerige wijze, die beter dan wie ook uiting gaf aan de gevoelens en gedachten die zijzelf niet onder woorden konden of zelfs wilden brengen.

De asperge, noemde ze zichzelf ooit spottend. Bijna drie decennia later blijkt Françoise Hardy die bijnaam nog steeds met recht te kunnen dragen. Over de vijftig is ze inmiddels en, zoals soms wel typisch lijkt voor Franse vrouwen, verbluffend mooi ouder geworden.

Van de zomer konden we dat ene beruchte fragment uit de documentaire 'Don’t Look Back' weer eens op de televisie zien: hoe Bob Dylan op tournee door Engeland op een ongelofelijk schofterige manier Donovan afzeikte. Waarbij opnieuw de vraag rees: waarom nou toch? “Amfetamine,” aldus het lijdend voorwerp meer dan dertig jaar later.

GEM uit Utrecht heeft het werkelijk allemaal: de stijl, de liedjes, de uitstraling, de bezieling en wat al niet meer. “Als iets echt goed is, valt dat meteen enorm op,” aldus de fenomenale zanger Maurits Westerik op broodnuchtere toon. “Want een goede nieuwe band duikt maar eens in de zoveel tijd op.”

"Reizen deed je in een busje tussen de instrumenten en de apparatuur, en de optredens vonden plaats in gymnastieklokalen en kegelbanen," vertelt Roger McGuinn. "En tussen de bedrijven door werden The Byrds ook nog eens geacht platen op te nemen, terwijl we zó lang op elkaars lip moesten zitten dat we elkaar vaak niet meer konden luchten of zien.”

Licht voorovergebogen als altijd komt Neil Young met dat typische hippiegangetje van hem de zitkamer van de suite binnensloffen. “Zo, jongens.” De jongens staan als één man op om hem de hand te schudden en zich voor te stellen: naam en land van herkomst. Die glimlach van hem, denkt de Hollander ook deze keer weer, is die nou guitig of spottend?

Na een reeks even afwisselende als wisselvallige albums in de jaren tachtig revancheerde Neil Young zich met het veelzijdige meesterwerk 'Freedom' en de melodieuze herrieplaat 'Ragged Glory'. Tijdens een telefonisch interview bleek de 'Hollywood Indian' om half negen ’s ochtends Californische tijd al helemaal op scherp te staan.

Hoe vaak geniet je het voorrecht onder vier ogen te mogen praten met een levende legende? Zo iemand die je vol ontzag zelfs in het Engels met U aanspreekt? “Hallo, ik ben Joan,” zegt mevrouw Baez met een stralende glimlach.

Waarom spreken Americana-fanaten al sinds jaar en dag toch zo zuinigjes over de hard-core troubadour? En hoezo wordt de ene na de andere obscure singer-songwriter opgehemeld, terwijl de meesten niet eens in zijn schaduw kunnen staan?