Emmylou Harris

Emmylou Harris doet niets liever dan zingen en dan bij voorkeur samen met een ander, wat sinds het midden van de jaren zeventig inmiddels moet hebben geleid tot een recordaantal gelegenheidsduetten.

“Wil je echte country horen, luister dan naar Ricky Skaggs,” zegt Ricky Skaggs, de grootste ster die dat typisch Amerikaanse muziekgenre momenteel kent. “Let wel: ik bedoel niet dat het zo is, maar dat het eigenlijk zo zou moeten zijn, althans, dat is waar ik naar streef.”

Die dag had Gram Parsons morfine gespoten en onafgebroken gedronken. Tegen tienen ’s avonds hoorde de eigenaar van de Joshua Tree Inn eigenaardige geluiden in zijn kamer. "Toen ik ging kijken, was een of andere griet bezig hem af te rukken, waarschijnlijk om te proberen hem te laten bijkomen."

Het loopt tegen half vijf in de middag en Julie Miller heeft zojuist met een burrito en een cola ontbeten. “Sorry, even mijn pillendoosje zoeken,” verontschuldigt ze zich, terwijl ze wat in haar handtas rommelt. “We hebben in de jaren zeventig en tachtig zo veel drugs genomen, dat we nu elke dag vitaminen moeten slikken.” En ze giert het uit.

“Eens een Texaan, altijd een Texaan,” zegt Nanci Griffith. “Het westen met zijn stof, het oosten met zijn olievelden, de Golf van Mexico - ik zie het allemaal bij wijze spreken dagelijks voor mijn ogen. Ik mis toch zo ontzettend die smeltkroes van etnische culturen, waarbij ik het jammer vind dat ik zelden meer de gelegenheid krijg om Spaans te spreken."

Ze werpt hem een lieflijke glimlach toe als ze hem ziet komen aanlopen. T-shirt van Motörhead aan, ijsmuts diep over het voorhoofd. “Hallo Emmy, hoe gaat het nu?” “Wel goed, Dan. En met jou?” “Ik was in slaap gevallen. Om half zes opstaan, dat breekt je toch op, hè.”

Townes Van Zandt kon moppen tappen als de beste. Zijn liedjes stemden zo intens treurig, had hij ooit begrepen, dus zorgde hij sindsdien voor een vrolijke noot op z’n tijd. Maar al hield men hem dan voor een somberman, zelf dacht hij daar heel anders over. “Ik ben een realist. Het leven is gewoon triest. Of niet soms?”

“Met de jaren krijg je steeds vaker te maken met verlies,” zegt Emmylou Harris. “Eerst je jeugd en je onschuld, dan je grote liefdes en vervolgens je naasten en vrienden. Zelfs als je in je handen mag knijpen, wat ik beslist doe, dan nog kan het leven je best zwaar vallen.”

Net als vroeger die zwakke handdruk en dat licht klagerige stemmetje, dat van iedere vrolijkheid gespeende klaterlachje en die peilloze blik in haar ogen. Drieënveertig was ze net geworden, maar je kon het haar niet echt aanzien, tenminste als je even niet lette op dat duifgrijze haar. Hoe ging het nou toch met Emmylou Harris?

Het gebeurde op 19 februari in Baltimore, Maryland. Tijdens het slotnummer voelde hij opeens een heftige druk op zijn borstkas, waarbij scherpe steken hem het ademhalen bijna onmogelijk maakten. Zo’n acht uur later werd Buddy Miller de operatiekamer binnengereden voor de aanleg van een triple bypass.

Zonder ooit op de voorgrond te treden, speelde Bernie Leadon een cruciale rol in de geschiedenis van de countryrock. Zo maakte hij deel uit van legendarische groepen als Dillard & Clark, The Flying Burrito Brothers en natuurlijk de Eagles. "Het was een soort zigeunerbestaan."

Uit haar beklemmende muziek valt geen greintje troost te putten. Sterker nog: wie haar uitzichtloosheid herkent, kan er zelfs finaal van streek door raken. Zou de ziel van Lucinda Williams een landschap zijn, dan was het een woestijn – zo ver het oog reikt, niets dan leegte.