Medicijn

De mensen waren naar haar toegekomen, jazeker, maar dat niet alleen, zij was ook naar de mensen toegekomen. En wel vanuit Rotterdam naar Amsterdam, want daar in De Kleine Komedie speelde het zich die zondagavond af: de première van The Medicine Show, de nieuwste theatertour van Frédérique Spigt en haar 3JS. Vanwege de moordende concurrentie in de Nederlandse amusementswereld had men haar aangeraden ditmaal enig showelement in te brengen, verklapte de montere zangeres, vandaar dat ze zich had uitgedost als zo’n kwakzalverige marskramer uit het Wilde Westen: versierde cilinderhoed, fleurige brokaatmantel, knalgele blouse, laarzen over een, zoals het op z’n Achterhoeks heet, spiekerpanty. Geloof het of niet, ze was zowaar een middagje bij de befaamde illusionist Hans Klok in de leer gegaan teneinde het hooggeachte publiek te kunnen verbluffen met een spectaculaire verdwijntruc. Ladies and gentlemen, come and see this feast of fun. Maar waar de medicijnman in vroeger tijden de kwakkelende mens een of ander tonicum probeerde aan te smeren als zijnde een paardenmiddel, daar drijft medicijnvrouw Spigt een handeltje in dé remedie tegen al uw zielepijn: muziek. Americana, om precies te zijn. Helemaal precies: haar eigenste versie daarvan. Wat haar, zoals ze zelf zegt, maakt tot een uitvinder van wat er al is.

Een jaar of twee terug besloot ze na een kleine vijftien jaar weer in het Engels te gaan zingen, sterker zelfs, ze waagde zich ook nog eens doodgemoedereerd aan country en bluegrass uit de oude cowboyromantische doos. Tja, daar maak je jezelf natuurlijk niet populairder mee. Nochtans deed het album Land het best goed en tourde ze er zelfs tweemaal mee langs de kleine theaters. The Medicine Show nu klinkt precies zoals een opvolger hoort te klinken: hetzelfde, maar dan anders. Ongeveer zoals haar binnenstebuiten gekeerde versie van Tom Petty’s A Face In The Crowd, te vinden op diens prijsplaat Full Moon Fever van een kwart eeuw geleden, toch herkenbaar blijft. Idem dito Tombstone Shadow van het twintig jaar oudere Green River, de geweldige derde van Creedence Clearwater Revival, haar eerste elpee. À propos: alweer zo’n liedje waarin de dood rondwaart. Moet dat nou zo nodig? Waarom houdt ze het niet een beetje gezellig? Hoe vaak Frédérique Spigt dat al niet te horen heeft gekregen. Dus daarom klinkt het van je howdy hoodoo, howdy hoodoo, howdy hoodoo nadat ze ons heeft laten weten: You’re about to meet and greet The Great Grim Reaper. En dan zo snel mogelijk wegwezen.