Elvis Costello

“Na 9/11 hebben ze een puissant rijke zakenman tot burgemeester benoemd met een mandaat om de economie van New York zo snel mogelijk weer te herstellen. Dat is wonderwel gelukt,” weet Joe Jackson. “Alleen is het nu een stad van het grote geld, een bijna onleefbaar oord voor kunstenaars, muzikanten, bohemiens en zelfs kleine zelfstandigen.”

Ongelooflijk eigenlijk hoe ze vanaf de allereerste noot helemaal in de muziek zit, of preciezer geschreven: er geheel en al in opgaat. Wat een frasering, wat een dictie, wat een timing, wat een expressiviteit – en dat zonder een spoor van behaagzucht. “Ik ben niet uit op applaus,” zegt Rhiannon Giddens. “Het verhaal moet worden verteld.”

Die man in jacquet met dat lijkbleke gezicht leek in dat blauwige licht wel een dubbelganger. Maar nee, het was echt niemand minder dan de burgervader van Amsterdam in hoogsteigen persoon, die de Nits aan het eind van dat lange jubileumconcert in de Paradiso een lintje kwam opspelden.

Van zijn reputatie als paranoïde artiest die bij het minste of geringste uit zijn slof schiet, viel niets te merken, integendeel, Elvis Costello praatte honderduit en vaak hoefde er niet eens een vraag te worden gesteld om van het een op het ander te komen. Op bed lag ‘darling monster’ Cait O’Riordan, de gewezen bassiste van The Pogues, stilletjes mee te luisteren.

“Ledigheid is des duivels oorkussen. Of wij dat spreekwoord ook kennen? Jullie protestanten toch!” Elvis Costello schiet in de lach. “Nee, dat schuldgevoel ken ik niet. Ik zit gewoon in mijn hoofd met een heleboel muziek, die er zo snel mogelijk uit moet.”

Die dag had Gram Parsons morfine gespoten en onafgebroken gedronken. Tegen tienen ’s avonds hoorde de eigenaar van de Joshua Tree Inn eigenaardige geluiden in zijn kamer. "Toen ik ging kijken, was een of andere griet bezig hem af te rukken, waarschijnlijk om te proberen hem te laten bijkomen."

“Zonder dit spul zou mijn geest nooit op gang komen,” zei Doug Sahm, terwijl hij zijn eerste pijpje van die dag rookte. “Buiten hasjiesj en marihuana gebruik ik trouwens niets. Moet je eens zien....” Hij pakte een toilettas, trok de rits open en toonde de inhoud: ruim tien medicijnachtige flesjes. “Allemaal vitaminen,” verduidelijkte hij.

Amper een kwartiertje na afloop van zijn optreden in het Opera House van Blackpool ontvangt Elvis Costello voor de artiesteningang enkele tientallen aanhangers van het eerste uur. Minzaam keuvelend deelt de gewezen angry young man van de Britse new wave handtekeningen uit en de vrouwelijke fans mogen zelfs een zoen van hem stelen.

Hij dwingt respect af en boezemt ontzag in, al was het alleen maar door zijn reusachtige gestalte. Ik moest warempel even naar adem happen toen ik hem in de verte aan zag komen lopen. Geheel in kreukloos zwart gekleed, prachtige bolo tie om, glimmende laarzen aan, deed Waylon Jennings nog het meest denken aan een sheriff op zijn paasbest.

"Ergens tussen je dertigste en veertigste beland je als popmuzikant gegarandeerd in de overgang," weet Joe Jackson. "Wie verstandig is en moedig genoeg probeert zichzelf dan opnieuw uit te vinden. Daarbij moet je natuurlijk wel het een en ander in je mars hebben, dat spreekt voor zich, want wat er niet in zit, kan er nu eenmaal niet uitkomen."

Wanneer hij bij de reflectie van zijn lamlendige kop in een etalageruit de blik vol walging afwendt, passeert er toevallig een touringcar met het opschrift 'Nobody you would know'. En bingo, daar had Ron Sexsmith het begin van een liedje over een tweederangsartiest, die verlost wordt uit zijn zelfmedelijden door de gedachte aan zijn wachtende geliefde.

“Blijf even hangen, wil je. Ik moet nu naar buiten om een taxi te pakken, anders kom ik te laat voor mijn volgende afspraak.” Terwijl hij zich naar Brook Street, hoek New Bond Street laat vervoeren, vertelt Elvis Costello over 'For The Stars', de popplaat dat hij maakte met de Zweedse mezzosopraan Anne Sofie von Otter.

Wie meent de mens achter de artiest uit zijn tent te kunnen lokken, komt bij Elvis Costello van een koude kermis thuis. Net zoals het telkens weer verspilde moeite blijkt om vooraf een waslijst met vragen te bedenken. Vol enthousiasme gaat hij met het onderwerp aan de haal om er minutenlang over uit te weiden zonder dat er een speld valt tussen te krijgen.

Om de zoveel tijd komt hij op de proppen met een intieme prachtplaat als 'At My Age', opnieuw een melancholieke melange van country, soul en jazz voor de eenzamen der nacht. “Ik word steeds beter in wat ik doe,” aldus de zilvergrijze Nick Lowe. “Dat is geen grootspraak van mij, maar gewoon een nuchtere constatering.”

Elvis Costello ziet er vandaag op zijn paasbeest uit: een gitzwart kostuum, daaronder een hagelwit overhemd, een paarse zijden stropdas en halfhoge zwarte laklaarzen. Met zijn rechterbeen over een leuning van de fauteuil geslagen en een praktisch lege literfles mineraalwater aan een pink bungelend, zit hij er echter allesbehalve als een heer van stand bij.

Met de eclectische krachttoer 'Mighty Like A Rose' doet Elvis Costello zich eens te meer kennen als de meest ambitieuze en talentrijke artiest uit de Britse new wave. “Er bestaat een enorme vraag naar wegwerpmuziek en in die behoefte moet natuurlijk worden voorzien - maar niet door mij.”