John Hiatt

De Fender Telecaster was speciaal gemaakt voor country, maar bleek net zo geschikt voor rock en blues. In de popmuziek blijft deze elektrische oergitaar tot op de dag van vandaag veelgebruikt. In zesenzestig jaar is er aan het oorspronkelijke ontwerp niets veranderd en waarom ook? Om met Chuck Prophet te spreken: “Perfectie valt nu eenmaal niet te overtreffen.”

“I am somebody’s daughter and I’m gonna be fine,” zingt Lilly Hiatt. Want het doet er uiteindelijk niet toe dat je de dochter van niet zomaar iemand bent, je zult het toch op eigen kracht moeten zien waar te maken. “Wist ik veel wat voor een lange weg je moet afleggen voordat je er eenmaal bent.”

Na zonneschijn komt steevast regen. Huwelijk alsnog naar de filistijnen en, een geluk bij een ongeluk, pats daaroverheen de nieuwe liefde van zijn leven. Inspiratie edoch nul komma nul, want al te verward en de uitputting nabij. Pas na twee jaar begon het weer te borrelen en te gisten, daar in die woonboot aan het Buiten-IJ van Amsterdam.

“Of ik de drank en de drugs wel eens mis? Nee, niet echt, al zou ik tijdens het eten soms best graag een glas wijn willen kunnen drinken," zegt John Hiatt. "Het enige waar ik me nog aan bezondig, is dat ik na een diner zo af en toe een goede sigaar opsteek. Maar ik rook net zo onschuldig als Bill Clinton in zijn wilde jaren: ik inhaleer niet.”

“Of ik haast heb? Nou en of. Ik loop tegen de zestig. Wie weet zijn mijn dagen wel geteld," zegt John Hiatt. "Nee, ik meen het serieus. Ik wil nog zoveel mogelijk werk verzetten voordat ik moet uitchecken.”

“Er is eindelijk sprake van een soort evenwicht in mijn bestaan en al blijft het nog maar de vraag hoe lang dat zal standhouden, het zal me werkelijk een zorg wezen,"zegt John Hiatt. "Ik heb geleerd om van dag tot dag te leven. Ik zie wel wat er op me afkomt, want alles gebeurt nu eenmaal toch zoals het moet gebeuren."

Op zijn trektocht door de Verenigde Staten is John Hiatt samen met de jonge honden van de North Mississippi Allstars in het derde weekend van juli aanbeland in Austin. Daar logeert hij onder zijn vaders naam Robert James in het Four Seasons Hotel aan de oevers van de Colorado, waar ze bij het ontbijt de lekkerste gevulde omeletten van heel Texas bereiden.

In een of ander hotel zit op het toilet in de badkamer een man met een zonnebril op voor zich uit te staren. Kijk, dat is nog eens een begin van een liedje om u tegen te zeggen. Of niet soms? “Dacht het wel, ja!” John Hiatt kan er zelf ook bijna niet over uit. “Wat een inval.”

"Al die oeverloze discussies binnen popgroepen hoe ze een bepaald nummer nu eens zullen gaan uitvoeren, heb ik nooit zo goed kunnen begrijpen," zegt Ry Cooder. "Voor mij draait het allemaal om interactie in de meest elementaire vorm. Mijn motto luidt simpelweg: bek dicht en spelen!”

De muziek van John Hiatt is voor mij als een goede oude vriend. Soms zie je elkaar tijden niet, maar als het er dan eindelijk weer eens van komt, blijkt niet echt iets veranderd. En het mooie is: hij heeft je nog steeds wat te vertellen, ook al weet je wel zo ongeveer wat je te horen zult krijgen.