Ry Cooder

De Fender Telecaster was speciaal gemaakt voor country, maar bleek net zo geschikt voor rock en blues. In de popmuziek blijft deze elektrische oergitaar tot op de dag van vandaag veelgebruikt. In zesenzestig jaar is er aan het oorspronkelijke ontwerp niets veranderd en waarom ook? Om met Chuck Prophet te spreken: “Perfectie valt nu eenmaal niet te overtreffen.”

"Als er een muzikale vorm van integratie plaatsvindt, gebeuren er altijd fascinerende dingen," zegt Ry Cooder. "Neem de Tex-Mex die door Mexicanen en cowboys is uitgevonden. Of de invloed van het Hawaiiaanse gitaarspel op de hillbillies. En vergeet niet de reggae die is voortgesproten uit de rhythm ’n’ blues. Om maar te zwijgen van de rock ’n’ roll zelf."

Naast folk, blues, gospel en zelfs jazz waagde Ry Cooder zich ook aan buitenissiger genres uit onder meer Mexico, de Bahama’s en nota bene Azië. "Alles absorberen wat je om je heen hoort, het lijkt voor een Amerikaanse muzikant met enig cultuurhistorisch besef de meest voor de hand liggende werkwijze en toch gebeurt het slechts sporadisch.”

“Er is eindelijk sprake van een soort evenwicht in mijn bestaan en al blijft het nog maar de vraag hoe lang dat zal standhouden, het zal me werkelijk een zorg wezen,"zegt John Hiatt. "Ik heb geleerd om van dag tot dag te leven. Ik zie wel wat er op me afkomt, want alles gebeurt nu eenmaal toch zoals het moet gebeuren."

Op zijn trektocht door de Verenigde Staten is John Hiatt samen met de jonge honden van de North Mississippi Allstars in het derde weekend van juli aanbeland in Austin. Daar logeert hij onder zijn vaders naam Robert James in het Four Seasons Hotel aan de oevers van de Colorado, waar ze bij het ontbijt de lekkerste gevulde omeletten van heel Texas bereiden.

In een of ander hotel zit op het toilet in de badkamer een man met een zonnebril op voor zich uit te staren. Kijk, dat is nog eens een begin van een liedje om u tegen te zeggen. Of niet soms? “Dacht het wel, ja!” John Hiatt kan er zelf ook bijna niet over uit. “Wat een inval.”

“Zonder dit spul zou mijn geest nooit op gang komen,” zei Doug Sahm, terwijl hij zijn eerste pijpje van die dag rookte. “Buiten hasjiesj en marihuana gebruik ik trouwens niets. Moet je eens zien....” Hij pakte een toilettas, trok de rits open en toonde de inhoud: ruim tien medicijnachtige flesjes. “Allemaal vitaminen,” verduidelijkte hij.

Gekleed in een lichte zomerbroek, kobaltblauw overhemd en vrolijke vlinderdas oogde Van Dyke Parks als een mediagenieke academicus. Hij toonde zich ook navenant welbespraakt, want na afloop van het anderhalf uur durende onderhoud bleek het aantal vragen op de vingers van twee handen te tellen. “Wat ben ik toch een zelfingenomen mens.”

Zo geruisloos als ze van het toneel verdwenen, zo onverwacht maakten The Walkabouts na zes jaar hun rentree. Niemand leek ze al die tijd te missen, maar toch vond hun comeback een opvallend warm onthaal – alsof eindelijk doordrong hoe buitengewoon hun mytische Americana wel niet klinkt.

“Wat willen wij meisjes op een avondje uit? Niet wat de jongens willen. Wij meisjes willen alleen maar dansen. Ja toch? Wat zeg je? Wil jij ook best wel dansen? Met mij? Ja? Oké, kom dan maar. Help hem even het podium op, wil je.” En daar staat hij dan in zijn bezwete Texas-T-shirt, de trui om het middel geknoopt, zij aan zij met zijn idool Sharleen Spiteri.

"Al die oeverloze discussies binnen popgroepen hoe ze een bepaald nummer nu eens zullen gaan uitvoeren, heb ik nooit zo goed kunnen begrijpen," zegt Ry Cooder. "Voor mij draait het allemaal om interactie in de meest elementaire vorm. Mijn motto luidt simpelweg: bek dicht en spelen!”