Popstukken

“Na 9/11 hebben ze een puissant rijke zakenman tot burgemeester benoemd met een mandaat om de economie van New York zo snel mogelijk weer te herstellen. Dat is wonderwel gelukt,” weet Joe Jackson. “Alleen is het nu een stad van het grote geld, een bijna onleefbaar oord voor kunstenaars, muzikanten, bohemiens en zelfs kleine zelfstandigen.”

Tropenjaren waren het: zich uit de naad touren en na gedane arbeid de stad blauw verven. “De andere jongens waren zo’n vijftien jaar ouder dan ik. Zij hadden al allerlei dingen in hun leven stukgeslagen of uit hun handen laten vallen en vervolgens weer aan elkaar gelijmd,” zegt Jason Isbell. "Ik moest al mijn lesjes nog leren, en niet één keer maar een paar maal.”

“Southern rock is een containerbegrip. Dat men ons in die container heeft gestopt, vind ik verder best, er is toch ruimte genoeg,” zegt Charlie Starr, voorman van Blackberry Smoke. “Maar eigenlijk slaat die benaming helemaal nergens op. Want rock ’n’ roll is per definitie zuidelijk. Dus als er al een subgenre bestaat, dan is het northern rock.”

In een kleedkamer van het Amsterdamse Concertgebouw zit Stephen Stills achter een vleugel de blues te spelen – met leren handschoenen aan. Als hij er na een tijdje genoeg van heeft, gaat hij languit op de grond liggen, een beetje in zichzelf giechelend. Hij oogt als een levend lijk. Luttele uren later wacht hem de wereldpremière van zijn groep Manassas.

"Waar Jimi Hendrix als gitarist aanvalt, stelt Neil Young zich open voor wat er al aan de hand is en daar reageert hij dan op, zo lijkt het wel. Mijn stijl van spelen is van begin af aan in die geest," zegt Hallo Venray-voorman Henk Koorn over zijn muzikale jeugdheld. "Solo? Nou, zie maar wat je doet.”

Ze is en blijft natuurlijk de zus van. Al moet zo langzamerhand heel Nederland haar kennen van tv-series als 'Aaf', 'Gouden Bergen' en 'Jeuk'. Een paar maanden terug kwam Jelka van Houten opeens voor de dag met een album. Alsof er nog iemand zit te wachten op weer zo’n actrice die zo nodig de zangeres moet uithangen. “Ik heb nooit níet gezongen.”

“Ik zit hier rustig aan de ochtendthee,” klinkt zijn even ravijndiepe als klaarwakkere stem even na tienen door de telefoon. Een ouderwetse vaste lijn nog, want geen enkel mobiel netwerk reikt tot aan zijn boerderij buiten Austin, Texas, waar Joe Ely op die pakweg zeven hectare land van hem graag het gras mag maaien.

Eric Clapton loopt met hem weg en vergelijkingen met Stevie Ray Vaughan en zelfs Jimi Hendrix zijn niet van de lucht. Maar Gary Clark Jr. is méér dan een übergitarist en daarbij laat hij zich niet vastpinnen op de blues. “Ik wil duizend procent mijzelf zijn.”

Heaven heeft de 100 gehaald, Rowwen Hèze werd dit jaar 30. Wij kozen 10 lievelingsliedjes uit het oeuvre van de dialectband waar Limburg trots op is, voorman Jack Poels (60-) geeft er tekst en uitleg bij. “Herinneringen vervullen mij met een zoet soort van verdriet.”

Na zonneschijn komt steevast regen. Huwelijk alsnog naar de filistijnen en, een geluk bij een ongeluk, pats daaroverheen de nieuwe liefde van zijn leven. Inspiratie edoch nul komma nul, want al te verward en de uitputting nabij. Pas na twee jaar begon het weer te borrelen en te gisten, daar in die woonboot aan het Buiten-IJ van Amsterdam.

Het tienjarig jubileum gevierd en nu de toekomst in met een even experimenteel als intimistisch album vol invloeden uit de jaren negentig. ‘When I’m Free’, zo heet de vijfde van Ane Brun. Ondertitel? “In de stilte na de storm.” Sleutelwoord? “Hoopvol, wellicht?”

Om 23.35 uur mailt hij vanuit Nashville of morgenmiddag twaalf uur lokale tijd schikt om te bellen. Op het jazeker volgt 25 minuten later een reactie: “Cool. It’s 3:14 am, I can go to sleep now.” Ook als hij niet met Los Lobos overzee in de kleine uurtjes met het thuisfront communiceert, is Louie Pérez kennelijk een nachtbraker.

Zo in het donker op die heuveltop met al die sterren rond zijn hoofd kreeg Jim James het gevoel alsof hij zich in de hemel bevond. Niet voor niets zou My Morning Jacket er al met al twee maanden vertoeven en er liefst twintig bruikbare liedjes opnemen. De mystieke sereniteit had haar uitwerking niet gemist.

Met hallucinerende geluidseffecten en psychedelische passages klinkt ‘It Ain’t All Flowers’ als nooit eerder gehoorde acid country uit het universum van Jimi Hendrix. “Het moest klinken alsof je tien gram paddo’s achter de kiezen hebt,” aldus Sturgill Simpson. “Er zijn nog wel wat sonische muren te slechten in de countrymuziek.”

Ongelooflijk eigenlijk hoe ze vanaf de allereerste noot helemaal in de muziek zit, of preciezer geschreven: er geheel en al in opgaat. Wat een frasering, wat een dictie, wat een timing, wat een expressiviteit – en dat zonder een spoor van behaagzucht. “Ik ben niet uit op applaus,” zegt Rhiannon Giddens. “Het verhaal moet worden verteld.”

De aanvoerster van Alabama Shakes draagt op de rechterarmbovenarm een kloeke tatoeage van de contour van haar thuisstaat. Mocht de zelfbenoemde 'only rock ’n’ roll brown chick' in een of ander buitenland onverhoopt het leven laten, dan bestaat er zo tenminste geen onduidelijkheid over waar het stoffelijk overschot naar toe moet.