Hartszaak
De voorlaatste dag van april. David Corley geeft voor een hooguit veertigkoppig gehoor een try-out in De Parel van Zuilen, een landhuis pal aan de Vecht bij Utrecht, voor al uw bruiloften, partijen, vergaderingen, trainingen en doorgaans eens per week een intiem Americana-concert. David wie? Corley, David Corley. De zoveelste ruwe bolster, blanke pit van een Amerikaan, die met de gitaar op zijn rug stad en land wil afreizen om voor een paar luizige centen zijn liedjes te brengen voor anderhalve man en een paardekop. Niet omdat hij nou zo nodig moet, nee dombo, het is zijn bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Of zoals hij zelf zingt: I’m tryin’ to do the right thing – that’s an easy mistake.
Geboren en getogen in Lafayette, Indiana, alwaar hij na Athens, Georgia en Westport, Connecticut via New York, New York en Venice, Californië en het midden van nergens ergens in Georgia uiteindelijk weer thuiskwam nadat zijn hart was geëxplodeerd. Veertig was hij toen en hij had tot dan toe de kost verdiend als chauffeur, timmerman, schilder, dakdekker, barkeeper en wat al niet meer. Hoog tijd dus om eens serieus werk te gaan maken van de muziek. Zo’n dertien jaar verder verscheen zijn debuut Available Light, een album vol sjofele folkrock met een soort praatzang halverwege Tony Joe White en Tom Waits. Niet bijster speciaal, ronduit geschreven, maar apart genoeg om op te vallen.
Zijn eerste serieuze tournee voerde hem vorige zomer door Italië, Ierland en Nederland. Die tweede zaterdag van september op TakeRoot in Groningen kregen ze het publiek lekker mee. My heart goes out to all of you, dankte hij, zwetend als een otter – en zeeg ter podium. Acht lange minuten scheen hij zo dood als een dodo, twaalf dagen later mocht hij het ziekenhuis alweer uit, ’s avonds ging hij een blokje om en, geloof het of niet, prompt begaf zijn pacemaker het. Een kleine acht maanden na dato maakt hij hier aan de Vecht zijn rentree, ook ditmaal begeleid door het Hollandse trio BJ’s Wild Verband plus uiteraard zijn Canadese partner in crime Chris Brown. En nog niet uit, maar vanavond wel al te koop: zijn nieuwe cd-ep. Titel? Lights Out.
Al mocht hij dan nog zo cool ogen, hij stond hem ondertussen flink te knijpen, zo wil hij na afloop best verklappen. Morgen volgt de vuurdoop, dan openen ze de Rhythm & Blues Night, nota bene op de plaats des onheils, De Oosterpoort in Groningen. Nogal heftig zo aan het begin van de tour, maar misschien ook wel juist goed: I’ve got to get this monkey off my back. Overigens kijkt hij voortaan wel link uit. Zo heeft hij zichzelf op rantsoen gezet: een sigaret of vijf per dag en max drie glazen rode wijn. I got off the party wagon. En hij doet tegenwoordig aan hardlopen, dus stilaan begint hij dat vege lijf van hem weer een beetje te vertrouwen. I’m still scared, but not frightened anymore.
