Jackson Browne

“Onvoorstelbaar eigenlijk met hoe weinig slaap je in je wilde jaren toekwam. Je leek wel onverwoestbaar,” zegt Jackson Browne. “Al waren het beslist niet alleen de drugs die je wakker hielden, het kwam ook door de pure opgewondenheid over wat je muzikaal klaar kon spelen.”

“Dat zal ik je eerlijk vertellen,” zegt Jackson Browne. De vraag is wat hem er toe heeft bewogen zo’n uitgesproken kritiek te leveren op de Amerikaanse politiek als hij op 'Lives In The Balance' heeft gedaan. “Eigenlijk is dit de oorzaak.” En hij pakt van de tafel een etui, waaruit hij een bril met een fijn gouden montuur haalt.

“We twijfelden zelf misschien nog wel sterkst of we er wel verstandig aan zouden doen om Little Feat nieuw leven in te blazen,” zegt Bill Payne. Want met het plotselinge overlijden van voorman Lowell George op de kop af tien jaar geleden leek de legendarische groep beroofd van elke levensvatbaarheid.

"Dat nogal wat liedjes van mij zich afspelen in een of ander souterrain, is zeker geen toeval,” zegt Lloyd Cole. “Een souterrain is in mijn ogen voor een vermeende bohémien een plaats bij uitstek om te wonen. Het is er meestal schemerig en bedompt, dus daar kan hij zich thuis voelen."

“Voor de derde keer in mijn leven heb ik het Rijksmuseum mogen bezoeken, dus met mijn gebrek aan succes valt het best mee,” zegt Warren Zevon zonder een spoor van ironie. De Californische singer-songwriter blaakt in het genadeloze daglicht bepaald niet van gezondheid.

“Ledigheid is des duivels oorkussen. Of wij dat spreekwoord ook kennen? Jullie protestanten toch!” Elvis Costello schiet in de lach. “Nee, dat schuldgevoel ken ik niet. Ik zit gewoon in mijn hoofd met een heleboel muziek, die er zo snel mogelijk uit moet.”

Voor iemand die gedurende de gehele jaren zeventig met de Eagles een 'life in the fast lane' heeft geleid, ziet Don Henley er nog verrassend ongehavend uit. Ontspannen onderuitgezakt, waardoor een beginnend buikje zichtbaar wordt, praat de notoire tobber opgeruimder dan verwacht met een onvervalste Texaanse tongval.

Jackson Browne wordt weleens de zanger van een generatie genoemd. En niet helemaal onterecht, want voor heel wat aardige jongens en meisjes die opgroeiden in de jaren zestig was hij in de jaren zeventig de stakkerige wijze, die beter dan wie ook uiting gaf aan de gevoelens en gedachten die zijzelf niet onder woorden konden of zelfs wilden brengen.

Waar precies uit Nederland de verslaggever vandaan komt, wil Jackson Browne op een hotelkamer ergens in Londen weten. Aha, Utrecht. Jazeker, dat optreden daar, nu pakweg twee jaar geleden, kan hij zich nog wel herinneren. Zeer goed, zelfs. “Een bijzondere avond. Dat mijn muziek zo veel voor jullie is blijven betekenen, liet me niet onberoerd.”