Popstukken

“The Band mocht dan wel een imago van volwassenheid hebben, maar ook wij onderwierpen ons aan de religie van sex, drugs en rock ’n’ roll," zegt Robbie Robertson, de vroegere leider van The Band. "Maar in de jaren zeventig vielen de mensen bij wijze van spreken als vliegen dood om je heen en dat zette je onwillekeurig toch aan het denken."

“Er is eindelijk sprake van een soort evenwicht in mijn bestaan en al blijft het nog maar de vraag hoe lang dat zal standhouden, het zal me werkelijk een zorg wezen,"zegt John Hiatt. "Ik heb geleerd om van dag tot dag te leven. Ik zie wel wat er op me afkomt, want alles gebeurt nu eenmaal toch zoals het moet gebeuren."

“Ik had al vroeg begrepen dat je eerst je financiële zaakjes goed moet regelen voordat je aan het eigenlijke muziek maken begint," zegt Steve Miller, de eerste popmuzikant die zich, nota bene in de hoogtijdagen van het antikapitalistische hippiedom, manifesteerde als een yuppie avant la lettre.

“Op mijn dertiende voelde ik me behoorlijk levensmoe, omdat niemand me scheen te begrijpen," zegt Roddy Frame, de singer-songwriter achter Aztec Camera. "Ik was geobsedeerd door de idee van de absolute waarheid, maar hoe moest ik die in hemelsnaam achterhalen?"

“We hebben het gevoel alsof we in een levend sprookje rondlopen,” zegt de een. “Blijkbaar hoeven dromen niet altijd bedrog te zijn,” concludeert de ander. Ze zitten er werkelijk stralend bij, The Judds, het succesvolle countryduo dat inmiddels is uitgeroepen tot 'the hottest mother and daughter act in the history of American music'.

“Wil je echte country horen, luister dan naar Ricky Skaggs,” zegt Ricky Skaggs, de grootste ster die dat typisch Amerikaanse muziekgenre momenteel kent. “Let wel: ik bedoel niet dat het zo is, maar dat het eigenlijk zo zou moeten zijn, althans, dat is waar ik naar streef.”

"In Kentucky wordt er net zoveel Kentucky Fried Chicken gegeten als dat er in Nederland op klompen worden gelopen," zegt Sid Griffin, voorman van The Long Ryders. "En als men het dan toch een keer eet, dan niet zoals iedereen ter wereld het nu kent, maar volgens het recept van onze grootmoeders."

Tijdens zijn eerste werkbezoek aan Nederland logeert Lyle Lovett op eigen verzoek in een eenvoudig hotel buiten de Randstad, zodat hij tussen de bedrijven door samen met zijn cellist en manager het Hollandse platteland wat makkelijker kan verkennen.

“Hoe die vier rebellen het vonden om met zo’n oude man samen te werken?” Hartelijk lachend herhaalt George Martin de vraag of er tussen The Beatles en hun bijna vijftien jaar oudere producer niet een generatiekloof gaapte. “Ik oogde dan wel uit als een keurige meneer, maar diep van binnen was ik ook een rebel.”

Die novemberdag waren Gillian Welch en David Rawlings vanuit Keulen naar Amsterdam komen rijden. Sinds eind juni trok het duo kennelijk onvermoeibaar van hot naar her, eerst in Amerika en vervolgens in Europa. “Toen we de auto parkeerden om op het vliegtuig te stappen, hadden we bijna vijftigduizend kilometer afgelegd.”

"Dat nogal wat liedjes van mij zich afspelen in een of ander souterrain, is zeker geen toeval,” zegt Lloyd Cole. “Een souterrain is in mijn ogen voor een vermeende bohémien een plaats bij uitstek om te wonen. Het is er meestal schemerig en bedompt, dus daar kan hij zich thuis voelen."

Naast dEUS kent Antwerpen binnenkort nog een muzikaal exportproduct van formaat: Triggerfinger. “De sterkte is dat je eigenlijk luide muziek maakt,” aldus de immer messcherp geklede voorman Ruben Block, “maar er zit ook dynamiek in en er hangt een mooie melodie rond, wat het allemaal net iets anders maakt.”

En wie dook daar najaar 2011 plotseling op in The Voice Of Holland? Erwin. Erwin Nijhoff. Of Nyhoff, zoals hij het tegenwoordig spelt. Achttien jaar eerder had hij als knuffelgast van Margreet Dolman in één klap nationale bekendheid verworven. Amper twee jaar later bleek het al even abrupt weer afgelopen met de bliksemcarrière van The Prodigal Sons.

“Mijn muziek is zo eenvoudig, omdat ik maar een paar akkoorden ken," zegt J.J. Cale. "Aan de andere kant heb ik ook geen zin om van alles en nog wat uit te proberen. Als ik maar één akkoord hoef te spelen, dan zal ik er niet over peinzen om er twee te gebruiken. Maar dat is weer te wijten aan mijn luiheid.”

"Het heeft behoorlijk lang geduurd voordat ik uit mijn schulp durfde te kruipen," zegt Ray LaMontagne. "Het moeilijkste vond ik nog om vanuit het diepst van mijn ziel te zingen. De moed is me heel wat keren in de schoenen gezonken. Dan moest ik mezelf er even flink van langs geven, zodat ik het tenminste weer opnieuw ging proberen."

Met hun kwieke, felle en puntige rock staan de Kaiser Chiefs uit Leeds al een jaar of vier garant voor een opbeurend gevoel. “We houden nu eenmaal van opwinding,” aldus drummer en liedjesschrijver Nick Hodsgon. “Aan romantiek en dramatiek hebben we een bloedhekel.”

“Al had ik op de maan moeten beginnen,” reageert Steve van Zandt laconiek, gevraagd of hij niet stierf van de zenuwen toen zijn groep Little Steven And The Disciples Of Soul voor het eerst in de openbaarheid trad. Het komt immers hoogst zelden voor dat een podiumdebuut plaatsvindt ten overstaan van een miljoenenpubliek.

“Voor de derde keer in mijn leven heb ik het Rijksmuseum mogen bezoeken, dus met mijn gebrek aan succes valt het best mee,” zegt Warren Zevon zonder een spoor van ironie. De Californische singer-songwriter blaakt in het genadeloze daglicht bepaald niet van gezondheid.

"Wil het ooit echt wat worden, dan moet je pretenties hebben," zegt Henk Hofstede, voorman van de Nits. "Je moet jezelf in je werk kunnen verliezen en daarbij op de koop toe nemen dat je er misschien soms in zult verdwalen. Maar het is nooit pretentieus geweest wat we hebben gemaakt, omdat er toch altijd ook een soort nuchterheid in zit."

“Ledigheid is des duivels oorkussen. Of wij dat spreekwoord ook kennen? Jullie protestanten toch!” Elvis Costello schiet in de lach. “Nee, dat schuldgevoel ken ik niet. Ik zit gewoon in mijn hoofd met een heleboel muziek, die er zo snel mogelijk uit moet.”

Die dag had Gram Parsons morfine gespoten en onafgebroken gedronken. Tegen tienen ’s avonds hoorde de eigenaar van de Joshua Tree Inn eigenaardige geluiden in zijn kamer. "Toen ik ging kijken, was een of andere griet bezig hem af te rukken, waarschijnlijk om te proberen hem te laten bijkomen."

Op zijn trektocht door de Verenigde Staten is John Hiatt samen met de jonge honden van de North Mississippi Allstars in het derde weekend van juli aanbeland in Austin. Daar logeert hij onder zijn vaders naam Robert James in het Four Seasons Hotel aan de oevers van de Colorado, waar ze bij het ontbijt de lekkerste gevulde omeletten van heel Texas bereiden.

“Ik las het in één ruk uit, zo meeslepend was het geschreven,” zegt Matt Johnson over 'Your Cheatin’ Heart', het gedramatiseerde levensverhaal van country 'n' western-legende Hank Williams. "En ik wist meteen dat ik vroeg of laat een plaat met liedjes van hem zou opnemen, terwijl ik nog nooit één noot van de goede man had gehoord.”

In een of ander hotel zit op het toilet in de badkamer een man met een zonnebril op voor zich uit te staren. Kijk, dat is nog eens een begin van een liedje om u tegen te zeggen. Of niet soms? “Dacht het wel, ja!” John Hiatt kan er zelf ook bijna niet over uit. “Wat een inval.”