The Tragically Hip - Vijf man sterk

Bij The Tragically Hip staat één ding buiten kijf: hun carrière mag nimmer ten koste gaan van de muziek, net zoals ze er hun saamhorigheid aan willen opofferen. "Hoe langer en beter je mekaar kent," zegt zanger Gordon Downie, "des te belangrijker het wordt om te blijven communiceren, anders groei je langzamerhand onherroepelijk uit elkaar."

The Walkabouts - Het barre land

Zo geruisloos als ze van het toneel verdwenen, zo onverwacht maakten The Walkabouts na zes jaar hun rentree. Niemand leek ze al die tijd te missen, maar toch vond hun comeback een opvallend warm onthaal – alsof eindelijk doordrong hoe buitengewoon hun mytische Americana wel niet klinkt.

Spinvis - Singer-sampler-songwriter

"Het is heel bevredigend dat ik nu bevestigd word in mijn overtuiging dat ik niet gek ben," zegt Erik de Jong alias Spinvis. "Vrienden van mij vonden het wel al langer ongelofelijk wat ik maakte, maar ja, je zit toch met je eigen twijfel en onzekerheid. Om nog maar te zwijgen van mijn stem.”

Jelle Paulusma - California Spirit

"It ticks a lot of boxes, heet het in het Engels. En in mijn geval geldt: It ticks almost all of my boxes," zo verklaart Jelle Paulusma zijn liefde voor de Californische hippiemuziek. "De schoonheid van The Beach Boys bijvoorbeeld staat haaks op de goorheid van Jefferson Airplane."

Waylon Jennings - Honky Tonk Hero

Hij dwingt respect af en boezemt ontzag in, al was het alleen maar door zijn reusachtige gestalte. Ik moest warempel even naar adem happen toen ik hem in de verte aan zag komen lopen. Geheel in kreukloos zwart gekleed, prachtige bolo tie om, glimmende laarzen aan, deed Waylon Jennings nog het meest denken aan een sheriff op zijn paasbest.

Joe Jackson - In de overgang

"Ergens tussen je dertigste en veertigste beland je als popmuzikant gegarandeerd in de overgang," weet Joe Jackson. "Wie verstandig is en moedig genoeg probeert zichzelf dan opnieuw uit te vinden. Daarbij moet je natuurlijk wel het een en ander in je mars hebben, dat spreekt voor zich, want wat er niet in zit, kan er nu eenmaal niet uitkomen."

Volbracht

Harry Muskee is dood. Voor wie niet tot zijn intimi behoorde: plotsklaps. Aan de vooravond van zijn zeventigste verjaardag voelde hij dat hij iets ernstigs onder de leden had. Kanker, zo kwam binnen de kortste keren aan het licht. Een feestelijke festivaloptreden in Grolloo bleek zijn zwanenzang, amper vier maanden later legde hij zijn laatste loodje.

Nits - Herfsttij

Zoals hij daar straks in een herfstkleurig corduroy jack en met een bijpassende klak op dit etablissement kwam binnenstappen, leek Henk Hofstede rechtstreeks weggelopen uit de 'Titaantjes'. En hij blijkt ook nog eens vlakbij het Oosterpark te wonen, waar die aardige jongens zo tegen het hek geleund hele zomernachten stonden te bomen.

Ritchie Valens - Una poco de gracia

In de film 'La Bamba' over het korte leven van Chicano rocker Ritchie Valens wordt een lijn van het verleden naar het heden getrokken door de rasgenoten van Los Lobos te laten figureren als folklore-orkestje in een bordeel in Tijuana.

Zielenood

Therapeutisch. Hoe vaak duikt dit woord wel niet te pas en te onpas op wanneer iemand uitweidt over hoe hij, of zij natuurlijk, zich voor het nieuwe album autobio heeft gegraven. Geliefde vertrokken, naaste verloren, aan de dope of de fles of allebei, panne met het lijf of, gewoon, de weg kwijt – eenmaal er weer een beetje bovenop moest en zou het er uit.

Los Lobos - En weer verder

Op weg van Schiphol naar Nederhorst den Berg zit Cesar Rosas monter het voorbij glijdende plattelandschap te becommentariëren. Boerderijen met rieten daken, gerestaureerde windmolens, een kaarsrecht water, een pittoreske ophaalbrug en hé, kijk daar: net zulke gevlekte koeien als in de film 'Twister' door een tornado de lucht in worden geslingerd.

Emmylou Harris & Daniel Lanois - Die twee

Ze werpt hem een lieflijke glimlach toe als ze hem ziet komen aanlopen. T-shirt van Motörhead aan, ijsmuts diep over het voorhoofd. “Hallo Emmy, hoe gaat het nu?” “Wel goed, Dan. En met jou?” “Ik was in slaap gevallen. Om half zes opstaan, dat breekt je toch op, hè.”

Jackson Browne - Reis zonder einde

Jackson Browne wordt weleens de zanger van een generatie genoemd. En niet helemaal onterecht, want voor heel wat aardige jongens en meisjes die opgroeiden in de jaren zestig was hij in de jaren zeventig de stakkerige wijze, die beter dan wie ook uiting gaf aan de gevoelens en gedachten die zijzelf niet onder woorden konden of zelfs wilden brengen.

Henny Vrienten - Een zeker vakmanschap

"Eigenlijk vind ik het wel fijn om lange periodes in mijn eentje te werken. Die afzondering heb ik ook nodig, anders functioneert mijn brein niet optimaal," zegt Henny Vrienten in zijn thuisstudio. "Ik ben zeer gedisciplineerd. De neiging om te lanterfanten ken ik helemaal niet. Ik ben een braaf katholiek jongetje, dat doet wat men van hem verwacht.”

Roosbeef - Het meisje met het rode haar

Als innemende bakvis won ze De Grote Prijs van Nederland, gevolgd door een mini-cd met vingeroefeningen en optredens bij de vleet. Ondertussen liet de meesterproef van haar vehikel Roosbeef wel steeds langer op zich wachten. "Je moet niet iets goed vinden zoals het is wanneer je weet dat het nóg beter kan.”

Townes Van Zandt - Leven is zuchten

Townes Van Zandt kon moppen tappen als de beste. Zijn liedjes stemden zo intens treurig, had hij ooit begrepen, dus zorgde hij sindsdien voor een vrolijke noot op z’n tijd. Maar al hield men hem dan voor een somberman, zelf dacht hij daar heel anders over. “Ik ben een realist. Het leven is gewoon triest. Of niet soms?”

Wilco - Non-populistische popgroep

Jeff Tweedy zit een stuk warm appelgebak met vanille-ijs soldaat te maken, dat hij wegspoelt met een flesje cola. Jay Bennett hangt ondertussen amechtig op de bank uit te buiken van een machtige salade. Als rechterhand rust op hem nochtans de taak het gesprek te trekken, zodat zijn maat zich mooi kan beperken tot wat hij werkelijk kwijt wil.

Culture Club - Het ABC van Boy George

Hoewel hij met Culture Club al ruim een jaar in een achtbaan zit, toont Boy George zich verbazingwekkend genoeg nog helemaal niet dolgedraaid. Toegegeven, hij gedraagt zich een beetje balorig, maar misschien maakt juist dat hem zo ontwapenend. En dat ABC bij wijze van interview weet hij best te appreciëren, sterker zelfs: het blijkt een kolfje naar zijn hand.

De Dijk - Voor gans het volk

Een optreden van De Dijk is een soort van eredienst aan dit aardse tranendal, even aanstekelijk als een gospelmis in een zwarte kerk. Net als het publiek verkeert zanger Huub van der Lubbe na afloop vaak in de zevende hemel. “Door muziek leer je heel goed weten wat geluk is.”

Susanna Hoffs - De ban van de Bangles

“Shocking Blue!” klinkt het zo blij als een kind wanneer ze bij het openscheuren van het pakje als eerste het gezicht van Mariska Veres ziet. “Te gek. Die had ik nog niet op cd.” Waarmee het ijs meteen gebroken blijkt voor Susanna Hoffs, die gedurende de tweede helft van de jaren tachtig wereldfaam verwierf als boegbeeld van de Bangles.

Ryan Bingham - Op de bonnefooi

Jarenlang was hij een ploeterende rootsrocker, totdat de succesfilm 'Crazy Heart' over een verlopen countrycoryfee hem een Oscar voor beste liedje opleverde. Even ‘tough and tender’ als Steve Earle bezingt Ryan Bingham in levensechte verhalen de schaduwzijde van de Amerikaanse samenleving. “Ik kan me wel vereenzelvigen met de kansarmen.”

Emmylou Harris - De zegen van het zingen

“Met de jaren krijg je steeds vaker te maken met verlies,” zegt Emmylou Harris. “Eerst je jeugd en je onschuld, dan je grote liefdes en vervolgens je naasten en vrienden. Zelfs als je in je handen mag knijpen, wat ik beslist doe, dan nog kan het leven je best zwaar vallen.”

Bright Eyes - Stap voor stap

Als altijd slordig gekleed en de haren in de war, maar verder helemaal bij de pinken, getuige alleen al zijn guitige oogopslag en geamuseerde glimlach. Want al doen zijn mystiek angehauchte liedteksten een zweverig type vermoeden, de onverminderd jongensachtige Conor Oberst begrijpt wel degelijk hoe het er in de grotemensenwereld aan toegaat.

Jeugdsentiment

Onlangs kreeg ik van een kennis het debuutalbum van Lucille Starr cadeau, nadat hij zelf de hand had weten te leggen op de cd-editie van deze lp uit 1964. Lucille Starr. Wie herinnert zich haar nog? Een Canadese zangeres die gedurende een klein jaar wereldfaam genoot dankzij hits als 'Jolie Jacqueline', 'Colinda' en, niet in de laatste plaats 'The French Song'.

Brainpower - Spraakwaterval

"Rond mijn tiende ging ik nummers van bijvoorbeeld U2 analyseren en begon ik ook zelf teksten in het Engels te schrijven," zegt Gert-Jan Mulder alias Brainpower. "Als ik nu dingen van vroeger terugleees, sta ik soms echt versteld van mezelf.”

Heideroosjes - Punk uit de Peel

"De afgelopen tweeënhalf jaar hebben de Heideroosjes toch al gauw zo’n honderdvijftig keer over de grens opgetreden. Zelfs in Oostenrijk vind je een enorme punkscene. Verwacht je daar tussen de bergen Heidi en Peter tegen het lijf te lopen, duiken er ineens tien hanenkammen op."

Skik - Een volle week

"Het doet deugd om te merken dat wij met Skik heel verschillende groepen mensen goed kunnen vermaken. Zo kan het gebeuren dat we de ene dag in een van de grote clubs in de Randstad staan en de volgende avond in een gemeenschapshuis ergens in de Achterhoek. Vandaag moesten we naar Zaal Takens in Balkbrug, de kant van Dedemsvaart op."

Domino

Onlangs heb ik bij een heus antiquariaat in, of all places, San Antonio, Texas nog eens een een ouderwetse lp op de kop getikt: 'Crush' van Orchestral Manoeuvres In The Dark. Aangeschaft vanwege de fraaie Edward Hopper-achtige hoes, want niet alleen gaat het zelfs volgens de liefhebbers van synthipop om een mislukt album.

Ron Sexsmith - Een stille kracht

Wanneer hij bij de reflectie van zijn lamlendige kop in een etalageruit de blik vol walging afwendt, passeert er toevallig een touringcar met het opschrift 'Nobody you would know'. En bingo, daar had Ron Sexsmith het begin van een liedje over een tweederangsartiest, die verlost wordt uit zijn zelfmedelijden door de gedachte aan zijn wachtende geliefde.

Tindersticks - Met hart en hoofd

Allebei met een zonnebril op stappen ze uit de taxi over het beschaduwde trottoir linea recta het Stedelijk Museum binnen. Kunnen de jongens van Tindersticks soms net als hun muziek zo moeilijk het daglicht verdragen? De werkelijkheid blijkt als altijd prozaïscher.

Pagina's

Abonneer op Popstukken RSS