Popstukken

Naar eigen zeggen zit Stuart Staples, goed en wel veertig, momenteel midden in een overgangsperiode. Niet alleen lijkt Tindersticks voor hem inmiddels onvoltooid verleden tijd, maar ook verhuisde hij onlangs met zijn vrouw en hun vier kinderen van het hectische London naar een provincieplaatsje in het hart van Frankrijk.

We zitten op het terras van zo’n onvervalst Amsterdams volkscafé, waar je als wildvreemd gezelschap van een der stamgasten door de joviale gastvrouw prompt wordt aangesproken met een sappig ‘schat’. In de namiddag mag Thé Lau hier graag een biertje komen drinken, want op die uren vindt hij deze kroeg aan de Houthaven nu eenmaal op d’r best.

“Blijf even hangen, wil je. Ik moet nu naar buiten om een taxi te pakken, anders kom ik te laat voor mijn volgende afspraak.” Terwijl hij zich naar Brook Street, hoek New Bond Street laat vervoeren, vertelt Elvis Costello over 'For The Stars', de popplaat dat hij maakte met de Zweedse mezzosopraan Anne Sofie von Otter.

Mocht God bestaan, dan is hij in staking, zeker weten, maar nog bijna iedere dag zegt Arno tegen hem: “Merci.” Want hij heeft ze zien komen en gaan, de stars die ooit de cover van de Melody Maker haalden en nu de kost moeten verdienen met een of ander rotbaantje. Terwijl hij, een gewone jongeman uit Oostende, hij kan nog altijd van de muziek leven.

Om half elf in de ochtend zit Maria McKee er al 'dressed to kill' bij. Strak getailleerd mantelpakje, bijpassende zwarte stola, haren opgestoken, knallende lippenstift. En klaarwakker, al doet die joekel van een zonnebril op het eerste gezicht anders vermoeden.

Waar precies uit Nederland de verslaggever vandaan komt, wil Jackson Browne op een hotelkamer ergens in Londen weten. Aha, Utrecht. Jazeker, dat optreden daar, nu pakweg twee jaar geleden, kan hij zich nog wel herinneren. Zeer goed, zelfs. “Een bijzondere avond. Dat mijn muziek zo veel voor jullie is blijven betekenen, liet me niet onberoerd.”

De asperge, noemde ze zichzelf ooit spottend. Bijna drie decennia later blijkt Françoise Hardy die bijnaam nog steeds met recht te kunnen dragen. Over de vijftig is ze inmiddels en, zoals soms wel typisch lijkt voor Franse vrouwen, verbluffend mooi ouder geworden.

Van de zomer konden we dat ene beruchte fragment uit de documentaire 'Don’t Look Back' weer eens op de televisie zien: hoe Bob Dylan op tournee door Engeland op een ongelofelijk schofterige manier Donovan afzeikte. Waarbij opnieuw de vraag rees: waarom nou toch? “Amfetamine,” aldus het lijdend voorwerp meer dan dertig jaar later.

Wie meent de mens achter de artiest uit zijn tent te kunnen lokken, komt bij Elvis Costello van een koude kermis thuis. Net zoals het telkens weer verspilde moeite blijkt om vooraf een waslijst met vragen te bedenken. Vol enthousiasme gaat hij met het onderwerp aan de haal om er minutenlang over uit te weiden zonder dat er een speld valt tussen te krijgen.

“Genialiteit valt niet te verwerven, dit in tegenstelling tot virtuositeit, maar die twee zaken worden nogal eens met elkaar verward. Dat ik snel door die vakjes op een gitaar kan gaan, zegt mij persoonlijk dan ook weinig meer," aldus René van Barneveld alias Tres Manos, gitarist extraordinair bij de Urban Dance Squad, Neerlands invloedrijkste rockgroep aller tijden.

Hoe zouden de Talking Heads hebben geklonken als ze dertig jaar na dato waren geboren? Misschien wel als Vampire Weekend, dat met academische en tegelijk aanstekelijke pop momenteel furore maakt. "We proberen een soort non-rock te maken."

Een folkie uit de Appalachen die een liedje van Jacques Brel doet? Het lijkt te gek voor woorden, maar hij bestaat wel degelijk. A.J. Roach luidt zijn naam en hij brengt 'Amsterdam' als was het de gewoonste zaak van de wereld. Het gebeurde onlangs onder de rook van kasteel Drakensteyn in Dorpshuis De Furs, domicilie van het genootschap In The Woods.

Van oud tot nieuw, van jong tot oud, van blues tot pop, van soul tot metal, van hiphop tot folk, van country tot reggae, van obscuur tot overbekend, van dubbelzinnig tot expliciet, van geestig tot grofgebekt, van woorden tot daden, van gratis tot betaald, van teder tot masochistisch, van vreugdeloos tot extatisch, van solo tot massaal, van oraal tot anaal...

“Wat willen wij meisjes op een avondje uit? Niet wat de jongens willen. Wij meisjes willen alleen maar dansen. Ja toch? Wat zeg je? Wil jij ook best wel dansen? Met mij? Ja? Oké, kom dan maar. Help hem even het podium op, wil je.” En daar staat hij dan in zijn bezwete Texas-T-shirt, de trui om het middel geknoopt, zij aan zij met zijn idool Sharleen Spiteri.

“Zo lang ik aan de drank bleef, kon ik nooit worden wie ik zou gaan worden,”zegt Mary Gauthier met licht trillende stem. “Eerst moest ik de fles laten staan, daarna mijn ziel op orde brengen en dan pas kon ik kunst gaan maken.”

De jongens van Editors behoren niet tot het archetypische Britse rockslag, dat geen andere prioriteit meer lijkt te kennen dan zuipen, blowen, snuiven en neuken. “Hard werken, vinden we helemaal niet erg. Mijn credo luidt: het is verreweg het beste om constant bezig te blijven. Een normaal privéleven kan best nog wel een jaar of vijf wachten.”

“Nu achteraf besef ik pas dat ik bezig was mijzelf te vernietigen. Ik wilde de Frank Boeijen die herkend wordt vernietigen en had niet in de gaten dat die Frank Boeijen en ik wel degelijk een en dezelfde persoon zijn.”

"Al die oeverloze discussies binnen popgroepen hoe ze een bepaald nummer nu eens zullen gaan uitvoeren, heb ik nooit zo goed kunnen begrijpen," zegt Ry Cooder. "Voor mij draait het allemaal om interactie in de meest elementaire vorm. Mijn motto luidt simpelweg: bek dicht en spelen!”

“We komen helemaal uit Holland, daarom zijn we zo laat.” De klok wijst even over elven als Rowwen Hèze eindelijk loos kan gaan in Spicewood, een gehucht op zo’n drie kwartier rijden van Austin. Plaats van handeling is de Moon River, een klassieke honky tonk in het midden van nergens, zoals ze alleen in Amerikaanse road movies lijken te bestaan.

Mink DeVille wordt gevormd door een Ier, een Welshman, een Italiaan, een Latijns-Amerikaan, een Fransman en, incidenteel, drie Jamaicanen. “Een aardige doorsnee van de bevolking van New York,” vindt Willy. “Ik wilde een groep waar New York trots op kon zijn.”

"Ik had in in geen twintig jaar meer hasj of marihuana gerookt, maar een paar dagen geleden hebben we buiten we op een bankje flink zitten blowen. Eerst voelde ik me fantastisch: ik hield Cathy voor Marianne Faithfull en zelf waande ik me Donovan."

Zo gauw hij met Hallo Venray voor een publiek staat, verdwijnt alle schroom gelijk sneeuw voor de zon. Dan gaat Henk Koorn, zeker op het heetst van de avond, als een dwaas tekeer en wil hij zich in een dolle bui voor de toegift wel eens verkleden als stewardess.

“Het succes van 'La Bamba' had alles met het liedje te maken en niets met Los Lobos zelf. Onze muziek leent zich nu eenmaal niet voor massaconsumptie. Bovendien zijn we geen carrièrejagers. We konden en wilden al die opofferingen niet opbrengen. Nee, wij zijn niet in de wieg gelegd voor het rocksterrendom.”

“The Clash draagt iets destructiefs in zich,” meent voorman Joe Strummer. “Wanneer we denken dat we iets per se niet moeten doen, dan doen we het juist wél.” En tweede man Mick Jones meent: “We gooien keer op keer onze eigen ruiten in. Waarschijnlijk hebben we tè veel hart voor onze muziek.”

Vooral niets forceren, luidt het devies, reden waarom Paul Young bij elk optreden in de kleedkamer zijn stem opwarmt en afkoelt, “zoals een atletiekloper enige sprintjes trekt voordat hij in de startblokken plaatsneemt en na de wedstrijd nog een rondje extra pleegt te rennen”.

Rowwen Hèze geniet in het zuiden des lands inmiddels dezelfde status als Normaal in de Achterhoek en het lijkt allesbehalve onwaarschijnlijk dat de Americanen vroeg of laat ook boven de grote rivieren zullen doorbreken. Zoals ze zelf met de tong ferm in de wang zingen: "Het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag dat heel Holland Limburgs lult."

David Byrne praat zachtjes en aarzelend, waarbij hij teneinde zijn gedachten te ordenen pauzes van soms wel tientallen seconden inlast. Geregeld ontvalt hem een licht vibrerend ‘uh-oh’, bijvoorbeeld ter relativering van zijn uitspraak dat op zijn gelijknamige nieuwe soloplaat ‘het multiculturele karakter van onze maatschappij’ weerklinkt.

Voor haar album 'Arkansas Traveler' reisde ze de halve aardbol over en werkte ze met vier generaties muzikanten uit de wereld van folk, blues en rock. Michelle Shocked wil de muzikale traditie in ere houden, maar dan wel op haar eigen manier. "Dat is de invloed van mijn vader, hè, die sluwe vos.”