Ver

Als geen ander kan Dwight Yoakam opgeruimd verhalen over amoureuze beslommeringen, net zoals niemand anders het presteert om al twintig jaar lang stil te staan zonder achteruit te gaan.

Opdonder

Met zijn vlassige baardje, slobberige werkmansbroek, leren motorjack en afzakkende ijsmuts oogde Bruce Springsteen als een verdwaasd opdondertje, dat toevallig bij de halfzware jongens was komen aanwaaien.

Hol

Neil Diamond weet de moed er prima in te houden. Niks geen hopeloosheid en troosteloosheid, welnee, hij gelooft op zijn oude dag nog heilig in het leven en de liefde.

Wilco - Vijftien jaar onderweg

Zijn vroegere groep Uncle Tupelo geldt als baanbrekend voor de Americana-beweging, maar met Wilco was hij vervolgens de rootsrock binnen de kortste keren voorbij. Jeff Tweedy blikt terug op vijftien jaar in de schijnwereld van de rock ’n’ roll. “Achteromkijken is niet echt iets voor mij, daarvoor ben ik veel te nieuwsgierig naar wat er om de hoek gebeurt.”

Rick Rubin, überproducer

Zonder hem als producer hadden de Beastie Boys, Run-D.M.C. en de Red Hot Chili Peppers het nooit zo ver weten te schoppen. Maar bovenal geldt Rick Rubin als de man achter de historische comeback van Johnny Cash.

Voorbij

Grofkorrelige beelden van een langharige jongeman in spijkerbroek en houthakkershemd, die op een met een oosters tapijt belegd podium in het schemerduister akoestische gitaar of piano speelt en in zichzelf gekeerd weemoedige liedjes zingt – het is sindsdien het archetype van de romantische singer-songwriter.

Spleen

Neil Young en niemand anders was begin jaren zeventig de trooster voor wie zich geen raad wist met zijn weemoed – dat zoete verdriet waarvoor ze geen woorden vonden, laat staan dat ze het aan iemand kwijt konden.

Uiteinde

Vandaag is het de laatste dag van het oude jaar. Wat mij betreft typisch zo’n dag om over te slaan, net zoals de dag van morgen, de eerste dag van het nieuwe jaar.

Amoureus

Toegegeven, 'Amoureuse' ontleent zijn dramatiek een beetje goedkoop aan de vage situatie. Hun eerste nacht samen lijkt namelijk meteen ook hun laatste. Maakt niet uit, het gaat om het moment.

Marah - The Last Rock ‘n’ Roll Band

De een heet David, de ander Serge. Of omgekeerd, wie zal het zeggen. De broertjes Bielanko zijn namelijk de Fokke & Sukke van de rock 'n' roll. Twee branieschoppertjes van het zuiverste water: onweerstaanbaar geestig van de tongriem gesneden, brandend van ambitie om het wereldwijd te maken en, niet onbelangrijk, gezegend met het nodige talent.

Ontroering

Blijft de vraag wat het over de muziek zelf zegt wanneer je er tot tranen toe door geroerd wordt? Ik bedoel, zegt het niet vooral iets over jouw sensitiveit van dat moment? Want is het je louter om de herkenbaarheid te doen, dan is de gevoelige snaar al gauw geraakt.

Rufus Wainwright - Groots en meeslepend

Als zoon van de Amerikaanse troubadour Loudon Wainwright III en de Canadese folkartieste Kate McGarrigle was hij voorbestemd om in de voetsporen van zijn ouders te treden. Toch lijkt zijn schaamteloos exuberante muziek in niets op het allesbehalve theatrale werk van zowel zijn vader als moeder, beïnvloed als hij is door musicals, opera’s en missen.

Wilco - Een andere weg

Het lijkt wel alsof de griep hem flink te pakken heeft gekregen en hij tot overmaat van ramp die nacht ontzettend beroerd heeft geslapen: wallen onder de waterige ogen, een verstopte neus en een dichte keel. Maar zo oogt en klinkt Jeff Tweedy bijna altijd. Hij lijdt namelijk aan migraineaanvallen en chronische bronchitis.

Elvis Costello - Grote gevoelens

Elvis Costello ziet er vandaag op zijn paasbeest uit: een gitzwart kostuum, daaronder een hagelwit overhemd, een paarse zijden stropdas en halfhoge zwarte laklaarzen. Met zijn rechterbeen over een leuning van de fauteuil geslagen en een praktisch lege literfles mineraalwater aan een pink bungelend, zit hij er echter allesbehalve als een heer van stand bij.

Luka Bloom - Tussen stad en land

Op zijn hotelkamer aan een Amsterdamse gracht ligt op het ronde bijzettafeltje aan het raam de Volkskrant van die dag. Zo blijkt maar weer eens: Luka Bloom heeft iets met Nederland.

Schoonzus

Sinds drie jaar mag hij zich nu dankzij zijn schoonzus co-auteur noemen van een wereldhit. “Die lucratieve cover,” noemt hij 'Don’t Tell Me' tussen neus en lippen door.

Ray LaMontagne - De pijn van het zijn

Wat een oud voorhoofd voor iemand van midden dertig. En dan die verzonken ogen in dat lichtelijk verweerde gelaat met die volle baard. Dat hij gekleed ging in een uitgerekte gebreide trui en een afgedragen spijkerbroek maakte het beeld compleet. Ray LaMontagne oogde alsof hij zojuist rechtstreeks van een tractor of een steiger was gestapt.

John Hiatt - Reiziger in muziek

De muziek van John Hiatt is voor mij als een goede oude vriend. Soms zie je elkaar tijden niet, maar als het er dan eindelijk weer eens van komt, blijkt niet echt iets veranderd. En het mooie is: hij heeft je nog steeds wat te vertellen, ook al weet je wel zo ongeveer wat je te horen zult krijgen.

Hoop

Hoop, het is een nepgevoel. Oké, hoop staat ook voor verlangen, verwachting, vertrouwen ‒ zij het niet voor wie in zak en as zit. Want zonder uitkomst is hoop waardeloos: het lijkt iets te beloven, terwijl je op niets hoeft te rekenen.

Rouw

Bij de kist alsjeblieft geen met herinneringen volgestouwde toespraak, waarin de nabestaande zich op het eind rechtstreeks tot de dierbare overledene richt. En liever ook geen persoonlijke noot in het overlijdensbericht en de rouwbrief.

Winter

Met pijn en moeite komen de dagen op gang om het alweer vroeg voor gezien te houden. Geen enkele reden dan ook het bed uit te stappen, of het zou moeten zijn om op de bank verder te gaan liggen.

Vlucht

Ze waren rijp voor het gekkengesticht en de afkickkliniek, zegt de gitarist nu een kwart eeuw na dato. Dat hele jaar door hadden ze zich suf getourd, de jongens van R.E.M. – ruim honderddertig optredens, het laatste op oudejaarsavond. Drie slordige drie weken restten er toen nog om repertoire te schrijven voor hun volgende album.

Vacuüm

Ledigheid is des duivels oorkussen, heet het, maar op tournee kun je die tot levenskunst verheffen. De tijd lijkt stil te staan en vliegt tegelijk voorbij. Je bevindt je nog wel in de werkelijkheid, alleen neem je er voor je gevoel geen deel meer aan.

Ontroostbaar

"Door ontroostbaar te worden maakt de melancholicus zichzelf in zekere zin ook onkwetsbaar," aldus wijlen Patricia de Martelaere. Goed, dan nu de vraag: bestaat er een lied dat mij doet zwelgen in ontroostbaarheid? Eh, ja, dus: 'Linda Paloma' van Jackson Browne.

Herinnering

Vroeger als kind, ja, toen leek ieder uur wel een dag en elke dag een jaar. Maar op een gegeven moment blijken de jaren dagen en de dagen uren.

Geluk

“Geluk is voor koeien,” liet de genadeloze schrijfster Fay Weldon zich ooit ontvallen. “Ja, dat klopt inderdaad,” reageerde eens iemand toen je die wijsheid voor de zoveelste keer debiteerde. “Koeien kijken bijna altijd gelukkig uit hun ogen.”

Bernie Leadon - De man in de schaduw

Zonder ooit op de voorgrond te treden, speelde Bernie Leadon een cruciale rol in de geschiedenis van de countryrock. Zo maakte hij deel uit van legendarische groepen als Dillard & Clark, The Flying Burrito Brothers en natuurlijk de Eagles. "Het was een soort zigeunerbestaan."

Lucinda Williams - Een verwoeste ziel

Uit haar beklemmende muziek valt geen greintje troost te putten. Sterker nog: wie haar uitzichtloosheid herkent, kan er zelfs finaal van streek door raken. Zou de ziel van Lucinda Williams een landschap zijn, dan was het een woestijn – zo ver het oog reikt, niets dan leegte.

Sehnsucht

Na afloop van het optreden van Frank Boeijen in, of all places, Etten-Leur stond in de coulissen iedereen zo driftig te paffen dat binnen een kwartier het rookalarm op tilt sloeg.

Roep

Sommige liedjes komen van ver – zó ver dat ze er bijna een half mensenleven over doen om aan te komen.

Pagina's

Abonneer op Popstukken RSS