Amoureus

“Waarom staan jullie daar toch zo door de muziek heen te kwekken?” bitste Martha Wainwright laatst in de Tivoli toen ze een paar liedjes solo deed. Applaus. “Als je zo nodig wilt kletsen, doe het dan wanneer de band speelt.” Her en der in de zaal bleven mensen met de rug naar het podium ijskoud doorpraten. Er werd naar ze gesist, ze werden aangestoten. Verstoord, soms zelfs gepikeerd keken ze om. En als Martha Wainwright nou nog een zingend muurbloempje was. Of zo iemand die je van horen zeggen absoluut niet zou mogen missen. Dat de hufterigheid al zo ver is opgerukt.

Steeds vaker vraag je je af: waarom gaan mensen tegenwoordig eigenlijk naar een concert? Om mee te zingen, zo lijkt het soms wel. En dan niet geluidloos, nee, liefst zo hard mogelijk. Een paar weken later bij Guus Meeuwis, ook in de Utrechtse poptempel, zag je kringetjes meiden met rode konen en stralende ogen woord voor woord meebrullen. Wat ik dan eerlijk gezegd wel weer een vertederend gezicht vond. Want door wat voor soort liedjes werden ze in vuur en vlam gezet? Liefdesliedjes. Beter gezegd: liedjes over verliefdheid. Nog preciezer: verliefdheid van twee kanten. Van onvervulde verliefdheid word je immers niet vrolijk.

Kijk, je kunt veel over Guus Meeuwis beweren, maar niet dat hij zich te groot voelde om liedjes te gaan schrijven met het ploeterende übertalent JW Roy. Wat hem ook sympathiek maakt: hij is niet echt een popidool, de muziek moet het ’m doen. En toevallig blijkt hij behoorlijk goed in het bezingen van verliefdheid. Terwijl klefheid op de loer ligt, slaat hij de enig juiste toon van gelukzaligheid aan: ergens tussen ontroering en verrukking in.

Neem alleen al het begin van zijn debuutsingle: Je vraagt of ik zin heb in een sigaret. Het is twee uur ’s nachts, we liggen op bed. Als dat niet uit het leven gegrepen is. En je weet gelijk weer: geen mooier gevoel dan uitgebarsten verliefdheid. Guus Meeuwis schreef Het Is Een Nacht medio jaren negentig voor zijn toenmalige vriendin en huidige echtgenote. “Je hebt alles aan mij te danken,” schijnt ze hem wel eens gekscherend toe te voegen. Waarop hij naar eigen zeggen steevast minzaam knikt.

Komen we bij mijn favoriete verliefdheidsliedje: Amoureuse. Niet het origineel van Veronique Sanson, de ex van Stephen Stills, maar de cover van Kiki Dee uit de vroege jaren zeventig. Toegegeven, die gesjeesde hit ontleent zijn dramatiek een beetje goedkoop aan de vage situatie. Hun eerste nacht samen lijkt namelijk meteen ook hun laatste. Maakt niet uit, het gaat om het moment.

Ochtendgloren, hij in diepe slaap, zij klaarwakker. Ah, hoor de lichte weemoed in haar stem. Want al weet ze het niet, ze voorvoelt het ergens wel: zelfs deze verliefdheid zal hoe dan ook langzaam oplossen. Het heimwee naar deze nacht is eigenlijk al begonnen nog voordat de dag zo dadelijk aanbreekt. Kon ze toch maar voor altijd hier met hem zo blijven liggen. Breathing out as he is breathing in.