Winter

Kuierend door de stad ergens blijven staan of op een bankje gaan zitten en de eerste warme lentezon lekker op je gezicht voelen – iedere winter opnieuw moet ik er geregeld van dromen. En zeker deze reis. Al wekenlang vriest en sneeuwt dat het een aard heeft en het einde lijkt vooralsnog niet in zicht. Met pijn en moeite komen de dagen op gang om het alweer vroeg voor gezien te houden. Geen enkele reden dan ook het bed uit te stappen, of het zou moeten zijn om op de bank verder te gaan liggen.

Kom, laten we eens een muziekje opzetten teneinde het moreel ietwat op te krikken. Wat zullen we nemen? In ieder geval niet If On A Winter’s Night… van Sting de Verschrikkelijke, die kerstplaat speciaal voor mensen met een bloedhekel aan kerstplaten. Mensen zoals hijzelf dus, reden waarom we het van hem absoluut geen kerstmuziek mogen noemen, nee, het zijn winterliederen. Jawel, en nog melancholiek van aard ook, althans volgens hemzelf, want dit weeïge geval ergens tussen folk en klassiek in doet toch vooral romantisch en nostalgisch aan – net zoals deze ouderwetse rotwinter.

Ook al ligt er geen sneeuw en vriest het de klok niet rond, dan nog zijn het doodse  dagen, waar geen kruid tegen gewassen is. Zelfs muziek biedt geen soelaas. Eigenlijk wil ik die mistroostige maanden niets anders horen dan Not Dark Yet van Bob Dylan. Het lied staat op Time Out Of Mind, dat hij alweer ruim twaalf jaar geleden opnam, nota bene voordat een hartschimmel hem bijna het loodje zou doen leggen. Of in zijn eigen woorden: “Ik dacht even dat ik Elvis zou gaan ontmoeten.” Enfin. I got new eyes, heet het ergens op dat album voor zijn wederopstanding, everything looks far away. Nee, bang om de toekomst onder ogen te zien, is Dylan beslist niet.

Terug nu naar mijn winterlied. I was born here and I’ll die here against my will, aldus de oude bard. It looks like I’m movin’ but I’m standin’ still. Every nerve in my body is so naked and numb. I can’t even remember what it was I came here to get away from. Om tot slot met die grafstem van hem te verzuchten: It’s not dark yet, but it’s gettin’ there. Zo, dat hakt er even flink in. Want om met de betreurde Martin Bril te schrijven: troost, daar handelt Dylan niet in.

Het is nog niet zo ver, maar wel bijna. Alleen: dat bijna duurt vaak akelig lang. Weet ook Lucinda Williams, die amper een jaar na Not Dark Yet op het onvolprezen Car Wheels On A Gravel Road in Lake Charles een overleden geliefde toezingt: Did an angel whisper in your ear and hold you close and take away your fear in those long last moments? Wat met die hartverscheurende southern drawl van haar me telkens weer naar de keel grijpt. Ja, met Lu is het altijd gezellig toeven in de put. En ondertussen lijkt de lente verder weg dan ooit.