Popstukken

Bruce Springsteen maakte gedurende de eerste helft van de jaren zeventig furore met zijn meeslepende marathonconcerten. "Ik realiseer me heel goed hoe extreem mijn optredens zijn," weet hij. "Ik hou van het gevoel dat ik de grens van het mogelijke heb bereikt. En dan wil ik verder, het gebied van het witte licht in.’”

Op het nieuwe album van Rowwen Hèze maakt Jack Poels lange wandelingen met zijn hond door de ’s winters zo troosteloze Peel, hij hangt in de kroeg, viert kermis of zakt zomaar een nacht door, hij gaat eens met een stel kameraden op vakantie naar Ierland of Amerika, en anders blijft hij wel de godganse dag in zijn nest liggen - 'niets zoeken en niets vinden'.

Het loopt tegen half vijf in de middag en Julie Miller heeft zojuist met een burrito en een cola ontbeten. “Sorry, even mijn pillendoosje zoeken,” verontschuldigt ze zich, terwijl ze wat in haar handtas rommelt. “We hebben in de jaren zeventig en tachtig zo veel drugs genomen, dat we nu elke dag vitaminen moeten slikken.” En ze giert het uit.

“Ik heb het gevoel dat mijn akoestische muziek uit de jaren zestig en zeventig eindelijk haar zusje heeft gevonden in mijn computermuziek," zegt Neil Young. "Wat ik ook doe, het is in wezen allemaal hetzelfde, omdat ík het altijd ben. Het is persoonlijk.”

“Hoe kan ik ooit hebben geloofd dat het eenzaam aan de top is?” vraagt Randy Newman zich grijnzend af, refererend aan het zogenaamd voor Frank Sinatra geschreven liedje 'Lonely At The Top.' Maar even later relativeert hij het succes van 'Short People'. “Het is een controversiële en ook nog eens simpele grap. Ik strijk het geld op, maar onder protest.”

'Hunters Go Hungry' heet het nieuwe album van GEM, een titel ontleend aan een Amerikaanse tv-serie. “Ik noteerde het in mijn tekstboek," zegt Maurits Westerik. "Na verloop van tijd werd het een soort watermerk. Ik voelde steeds sterker: ik moet op jacht naar nieuwe muziek, en ook naar mezelf eigenlijk. Ik had geen band meer, maar wel enorme honger.”

John Fogerty bezong als Californische jongen op pseudo-autobiografische wijze het Amerikaanse verleden in de zuidelijke staten. Zijn plaatsvervangend heimwee kwam voort uit zijn overtuiging dat de wereld indertijd nog perspectief had. Keek hij naar het heden, dan zag hij dat de mens zijn vrijheid, letterlijk en figuurlijk, kwijt was.

Voor iemand die gedurende de gehele jaren zeventig met de Eagles een 'life in the fast lane' heeft geleid, ziet Don Henley er nog verrassend ongehavend uit. Ontspannen onderuitgezakt, waardoor een beginnend buikje zichtbaar wordt, praat de notoire tobber opgeruimder dan verwacht met een onvervalste Texaanse tongval.

"Ik vond het spannend en leerzaam om te experimenteren met de synthesizer, maar geef mij liever een elektrische gitaar," zegt Pete Townshend, de artistiek leider van The Who. “Een synthesizer is een computer, een elektrische gitaar een machinegeweer. En het geluid dat uit de versterkers komt, is grootser, en in zekere zin ook beter, dan Wagner.”

Zo’n twee jaar nam het nieuwe album al met al in beslag. Wat de vraag oproept: is het maken van een dEUS-plaat nou een aangename bezigheid of juist een heel gedoe? “Nu,” zegt kopman Tom Barman, “wanneer je als buitenstaander bij dEUS binnenloopt, zal je denken: die kerels zijn gek. Maar daarom ben je een buitenstaander en speel je niet bij dEUS.”

Die grauwe zondagmiddag kampte Dave Edmunds met een fikse kater, terwijl de bar van het familiehotel tot overmaat van ramp gesloten bleef. Het gesprek verliep dan ook behoorlijk stroef, temeer omdat er volgens hemzelf over zijn werk weinig te vertellen valt. "Je moet niet gaan jagen op briljante vondsten, geniale ideeën schieten je gewoon te binnen."

“Zonder dit spul zou mijn geest nooit op gang komen,” zei Doug Sahm, terwijl hij zijn eerste pijpje van die dag rookte. “Buiten hasjiesj en marihuana gebruik ik trouwens niets. Moet je eens zien....” Hij pakte een toilettas, trok de rits open en toonde de inhoud: ruim tien medicijnachtige flesjes. “Allemaal vitaminen,” verduidelijkte hij.

"Ooh, zo ben ik net een Hollands melkmeisje," zegt Linda Ronstadt kirrend, terwijl ze voor de spiegel staat met op haar hoofd het zojuist ten geschenke gekregen kanten boerinnenkapje. "Bijna niemand weet trouwens dat de familienaam van mijn moeder Copeman is, dat is afgeleid van Koopman. Ik ben hier dus een beetje thuis."

Hij behoort tot de weinige muzikanten die deel uitmaakten van twee legendarische bands. Eerst was er in de ludieke hippiedagen het folk- en bluegrasscollectief CCC Inc., vervolgens schreef hij begin jaren tachtig geschiedenis met Doe Maar. En nu brengt Ernst Jansz dan eindelijk een solovoorstelling. "Ik wou wel eens af van mijn verleden."

“Eens een Texaan, altijd een Texaan,” zegt Nanci Griffith. “Het westen met zijn stof, het oosten met zijn olievelden, de Golf van Mexico - ik zie het allemaal bij wijze spreken dagelijks voor mijn ogen. Ik mis toch zo ontzettend die smeltkroes van etnische culturen, waarbij ik het jammer vind dat ik zelden meer de gelegenheid krijg om Spaans te spreken."

Hij is de zoon van Richard & Linda Thompson, het legendarische koningskoppel van de Britse folkrock, al valt dat aan zijn muziek bepaald niet af te horen. Liefst zes jaar kostte het Teddy Thompson om met een tweede album op de proppen te komen. “Ik word constant heen en weer geslingerd tussen groot zelfvertrouwen en diepe twijfel.”

Geregeld schiet in het holst van de nacht wakker met een briljant idee voor een nieuw liedje en op zo’n moment moet Gé Reinders gewoon het bed uit om beneden te gaan werken. “Het is een soort koorts, die zich niet laat onderdrukken.”

“Je moet de zaken wel in hun ware verhoudingen blijven zien," zegt de invloedrijke singer-songwriter Guy Clark. "Als een chirurg een fout maakt kan dat een mensenleven kosten, terwijl er geen man overboord is als het mij niet lukt een liedje tot een goed einde te brengen.”

Een pot koffie, drie sinaasappelsap en een mineraalwater gaan er in amper veertig minuten doorheen. Niet dat Jay Farrar geplaagd wordt door een houten kop en een onlesbare nadorst, hij voelt zich gewoon niet op zijn gemak. Zuchtend en steunend, als betrof het een kruisverhoor, perst de voorman van Son Volt er zijn antwoorden uit.

Stilstaan is niets voor hem. En omzien in verwondering al helemaal niet. Nooit eens met genoegdoening constateren wat voor een ongelooflijk eind hij toch al heeft afgelegd, nee, Frank Boeijen blijft onvermoeibaar door stappen met die ene gedachte: ik ben nog lang niet bij de horizon.

Waar de foto’s veelal een lichtelijk verloederde vrouw laten zien, blijkt Lucinda Williams in werkelijkheid een kekke veertigplusser, koket opgemaakt en keurig in de kleren gestoken. In weerwil van haar reputatie toont ze zich bovendien een opgeruimd type met een vlotte babbel, die des te innemender overkomt dankzij haar onweerstaanbare southern drawl.

Amper een kwartiertje na afloop van zijn optreden in het Opera House van Blackpool ontvangt Elvis Costello voor de artiesteningang enkele tientallen aanhangers van het eerste uur. Minzaam keuvelend deelt de gewezen angry young man van de Britse new wave handtekeningen uit en de vrouwelijke fans mogen zelfs een zoen van hem stelen.

Vanavond zullen ze de kant-en-klare versie van hun nieuwe album te horen krijgen, maar bij binnenkomst blijkt het karwei nog niet helemaal geklaard. De jongens van Rowwen Hèze nestelen zich in de keukenkamer, waar ze onder het soldaat maken van de voorraad pils urenlang verhalen opdissen alsof men elkaar in geen weken heeft gesproken.

Wat is er al niet op Frank Boeijen afgegeven. Sinds hij de dorpszalen en feesttenten verruilde voor de theaters en schouwburgen, wordt hij te pas en te onpas uitgemaakt voor een pathetische pseudo-poëet. Met zijn ‘wazige teksten’ op ‘weeïge muziek’ weet hij menigeen hooglijk te irriteren, temeer daar zijn werk nogal eens tegen wil en dank blijkt te fascineren.

Gekleed in een lichte zomerbroek, kobaltblauw overhemd en vrolijke vlinderdas oogde Van Dyke Parks als een mediagenieke academicus. Hij toonde zich ook navenant welbespraakt, want na afloop van het anderhalf uur durende onderhoud bleek het aantal vragen op de vingers van twee handen te tellen. “Wat ben ik toch een zelfingenomen mens.”

Van allerlei kanten wordt er hard getrokken aan Elbow, waarbij vooral vanuit de Verenigde Staten de roep om langdurige tournees steeds luider klinkt. "Nou, dan is men ons aan het verkeerde adres. Zeker dit jaar is het zomerseizoen voor ons ideaal werken. We doen elk weekend wel een paar festivals en de rest van de tijd zitten we gezellig thuis.”

‘Mijn vakantie in het getto,’ zo omschrijft Steve Earle de periode van 1991 tot 1994, waarin hij per dag naar schatting een slordige achthonderd dollar aan heroïne en cocaïne spendeerde, totdat hij op een gegeven moment op zwart zaad zat. Na een reeks van arrestaties was hij verworden tot een verschoppeling met wie niemand nog wou samenwerken.