Neil Young

"Waar Jimi Hendrix als gitarist aanvalt, stelt Neil Young zich open voor wat er al aan de hand is en daar reageert hij dan op, zo lijkt het wel. Mijn stijl van spelen is van begin af aan in die geest," zegt Hallo Venray-voorman Henk Koorn over zijn muzikale jeugdheld. "Solo? Nou, zie maar wat je doet.”

“Ik wilde de weidsheid en de ongereptheid van het landschap verklanken,” zegt Israel Nash Gripka, en warempel: welke Americana-fanaat ziet nou niet vanzelf glooiende heuvels en eindeloze luchten voor zich bij de kosmische rootsrock van 'Rain Plans', dat zich laat beluisteren als een verloren meesterwerk van Neil Young in diens hippiedagen.

"In een popland als Nederland word je snel afgelost, dat weet je gewoon, dus je houdt er rekening mee dat het succes even onverwacht inzakt als het is opgekomen," zegt Hallo Venray-voorman Henk Koorn. "Dan ben je weer even helemaal terug bij af, maar in die positie kun je wel alles doen wat je wilt - al zou ik dat sowieso zijn blijven doen."

“De jaren tachtig vormen zowel in mijn muziek als in mijn leven een afgebakende periode, die wordt gemarkeerd door 'Rust Never Sleeps' en 'Freedom',” zegt Neil Young. “Nu mogen die tussenliggende albums voor het publiek zo goed als geen samenhang vertonen, maar naarmate de tijd verstrijkt zullen ze allemaal stukjes blijken van een en dezelfde puzzel.”

“Hoe die vier rebellen het vonden om met zo’n oude man samen te werken?” Hartelijk lachend herhaalt George Martin de vraag of er tussen The Beatles en hun bijna vijftien jaar oudere producer niet een generatiekloof gaapte. “Ik oogde dan wel uit als een keurige meneer, maar diep van binnen was ik ook een rebel.”

“Ik heb het gevoel dat mijn akoestische muziek uit de jaren zestig en zeventig eindelijk haar zusje heeft gevonden in mijn computermuziek," zegt Neil Young. "Wat ik ook doe, het is in wezen allemaal hetzelfde, omdat ík het altijd ben. Het is persoonlijk.”

"De afgelopen tweeënhalf jaar hebben de Heideroosjes toch al gauw zo’n honderdvijftig keer over de grens opgetreden. Zelfs in Oostenrijk vind je een enorme punkscene. Verwacht je daar tussen de bergen Heidi en Peter tegen het lijf te lopen, duiken er ineens tien hanenkammen op."

Licht voorovergebogen als altijd komt Neil Young met dat typische hippiegangetje van hem de zitkamer van de suite binnensloffen. “Zo, jongens.” De jongens staan als één man op om hem de hand te schudden en zich voor te stellen: naam en land van herkomst. Die glimlach van hem, denkt de Hollander ook deze keer weer, is die nou guitig of spottend?

Na een reeks even afwisselende als wisselvallige albums in de jaren tachtig revancheerde Neil Young zich met het veelzijdige meesterwerk 'Freedom' en de melodieuze herrieplaat 'Ragged Glory'. Tijdens een telefonisch interview bleek de 'Hollywood Indian' om half negen ’s ochtends Californische tijd al helemaal op scherp te staan.

“O jee!” roept Crosby quasi-ontzet uit. “Hij heeft het gezegd. Het…, het…” “Het verschrikkelijke W-woord,” vervolgt Stills met een zogenaamd van afschuw vertrokken gezicht. Nash doet er het zwijgen toe en slaat met een onhoorbare zucht theatraal de ogen ten hemel.